'' παλαιοπωλείον.. ''σφεντόνες''...........

Με μια σφεντόνα αυτοσχέδια..

παιδί σαν ήμουνα μκρό..

έβγαινα στα ποτάμια και στις ρεματιές..

στους κάμπους του χωριού και στα λαγκάδια..

πέταγα τη σφεντόνα μου..

του φεγγαριού να πιάσω..

μου λέγανε οι φίλοι κι οι συμμαθητές..

πως οι σφεντόνες είναι εργαλεία κυνηγιού..

μου μάθαιναν πουλιά για να σκοτώνω..

μα να σκοτώνω μου ήτανε αδιάφορο..

ποτές ο στόχος στο μυαλό μικρού παιδιού..

ποτές του δεν αγίαζε τα μέσα..

κι ύστερα εμεγάλωνα..και σκέφτομουν..

εμάζευα σφεντόνες για να έχω..

λες και ένα χέρι αόρατο..με έσπρωχνε εκεί..

να 'χω σφεντόνες διαθέσιμες..

να κυνηγώ τα όνειρα..

χωρίς κυνήγι στη ζωή..

μένει άπιαστο το όνειρο..

του φεγγαριού κι αν προκαλείς..

με προσευχές δεν είναι αρκετό..

να σημαδέψεις τα όνειρα..

χωρίς ''σφεντόνες'' δυνατές..

στόχος δεν πετυχαίνεται..

επιτυχία δε μετριέται..

μα οι ''σφεντόνες'' είν' συχνά οδυνηρές

σέρνουν τον κίνδυνο του σκοτωμού..

δεν είν' παιχνίδι αθώο παιδικό..

μυρίζουνε ενίοτε..

του θάνατου το αίμα..

ποτές δεν ονειρεύτηκα..

ποτές μου δε λαχτάρησα..

με μια σφεντόνα δυνατή..

να φτάσω..να γκρεμίσω το φεγγάρι..

να ακουμπήσω μοναχά..

μονάχα αυτό λαχτάρησα..

το φως του στο σκοτάδι..
έκρυψα τις σφεντόνες μου τις αιχμηρές..
στο παλαιοπωλείο της αγνωσύνης μου..
των νιάτων μου του ανίερου κυνηγιού..
εκεί..παρέα με ''παλιοσίδερα''..
ατάκτως ερριμένες..ξεχασμένες..
αραχνιασμένες κείτονται νεκρές..
 ''σφεντόνες''..εργαλεία αιχμηρά..
πουλιά κι ονείρατα να κυνηγούν..
με ματωμένες λόγχες να στοχεύουν..
τώρα μονάχα μια κλωστή..μεταξωτή..
πετώ τα βράδια μου στους ουρανούς..
του φεγγαριού να φτάσω..
μαλάκωσαν οι ''πέτρες'' μου..
στο δρόμο της σοφίας μου..
στο παλαιοπωλείο μου..
οι συλλογές μου δένονται..
κορδέλλες μεταξένιες..
δεν έχω χρόνο εγώ να σπαταλώ..
πωλούνται όσο- όσο από εμέ..
 τα ευτελή υλικά.........

 ''παλαιοπωλείον..''σφεντόνες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

...........................................................................................................