Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 21 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Λευκό μου δέρμα ..ηδύποτο

πύρινη χαίτη..

Μάτια μου μάτια πέλαγα

από ακριβό αχάτη .. 

Εδώ  στο ακρογκέμι μου 

γιάνκεα του Ολύμπου μου..

το μωβ φυτρώνει στις ρωγμές 
που άνοιξε ο χρόνος..
να ομορφαίνει τις πληγές 
και να μην είμαι μόνος..

nikos davios    27/9/2018

στη Σοφία ...

..............................................................................................................

'' και σελιδομετρώντας στης ζωής''....

Φυλλομετρώντας στις κιτρινισμένες μου
αξεθώριαστα στις θύμησες..
άπλωνα τις σελίδες σου φως να γευτούν.
κόσμε ακριβέ..τρανέ και λιγοστέ..
φυλλοροούσα στους καημούς
μπαλάντζας ζύγι οι μύχιες σκέψεις μου
στων τάλαντων την πληρωμή..
σελιδοδείχτες κάρφωνα στις πιο γλυκές..
στις δυνατές..στην ανθρωπότητα στιγμές σου..Εθύμωνα..
εκοντοστέκομουν καταηλιακού..άπλετα εφώτιζα μαθές..τα ''μανισμένα '' τους λιβάδια..
δεν πνίγομουν μες στις κοιλάδες των δακρύων μου..γραμμές τραβούσα κόκκινες..τις οριοθετούσα..
να 'χει η μνήμη ερέθισμα..
της επανάληψης μη γίνεται εργάτης..
έρχονταν καλοθελητές..
στο μέτρημα χεράκι για να δώσουν..
μα οϊμέ............
βρίσκανε τις σελίδες όλες χαρωπές ζωή..
εκειοί που αξίνα δεν εκράτησαν..
δεν ''έσκαψαν'' στα έγκατα..
χορτάρια και λιθάρια δεν ξεβοτανίσανε..
αξίνες δεν αγόρασαν..τον κάματο δε ζήσανε..
δε γεύτηκαν αλάτι και ψωμί..
το νόστιμο το ήμαρ δε χορτάσαν..
Κι ύστερα στέκονταν ολόρθοι εμπρός..
εκείνοι οι λιγοστοί μου..
είχαν τη δίψα μέλισσας σε ηλιανθό
το λιγοστό π' εγεύτηκαν το νέκταρ.. 
μου χάρισαν σελιδοδείχτες ακριβούς..
το σμαραγδένιο το πετράδι στολισμένους..
τους κοίταξα στα μάτια εκστατικά..
και τις σελίδες εξεχώρισα..
τις βρήκα λίγες..διαλεχτές 
εις των χεριών το μέτρημα..
τότες εναύλωσα τις σκέψεις μου..
σε ιστιοφόρο με πανιά
να ταξιδεύουνε οι σελίδες μου
στο μυθικό του Θωθ το σμαραγδένιο ..
το αβούλιαχτο..το ξακουστό νησί..
στης Αίγυπτος να φτάσουνε τα μέρη..
στις λίμνες του να στάζουνε 
ολημερίς κι ολονυχτίς.. 
μην τύχει και στερέψουν..

 '' και σελιδομετρώντας στης ζωής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''εμίσσευες''..στου φεγγαριού..........

Art by, Andrzej Malinowski

Γεμίζουν τα φεγγάρια και αδειάζουνε..
τρυπώνουνε πεισματικά.. 
φωτίζουν τις σπηλιές μας τις ανήλιαγες..
γεννούν με ωδίνες..τις γλυκές μας ''εμμονές''..
περπατητές και ζηλωτές..
στων φεγγαριών τους κάμπους με ίδρωτα...
σε αλλοτινές μας εποχές
οι αποβίβασης σταθμοί..
αρτεσιανές πηγές των ανεκπλήρωτων..
στάζουνε κόκκινα του έρωτα τα όνειρα..
γελούν και κλαίνε εκεί στις χαραυγές..
γράφουν πεντάγραμμα ψυχής..
της προσδοκίας ..του ανταμώματος..
του αύριο με το χτες...
Κι εσύ μικρούλα μου ..
''εμίσσευες'' αποβραδίς στου φεγγαριού
μονότονα..μα ρυθμικά ..
το φεγγαράκι το λαμπρό ετραγουδούσες..
να 'ρθει..ψηλά στην κεφαλή σου να σταθεί..
να σε φωτίζει..να σε οδηγεί..
δρόμους να σε ''πηγαίνει''...
έκοψες τις κοτσίδες σου..
έβαψες κόκκινο το όνειρο..
ωσάν και τα βαμμένα τα μαλλιά σου..
μεγάλωσες..εβράχνιασε η λαλιά..
δεν τραγουδάς το φεγγαράκι το λαμπρό..
μον' σιγοψιθυρίζεις το..δε σέπεται το όνειρο..
στης παλαιότης  σου των χρόνων..
και τα φεγγάρια που σου τάξανε..
καρτερικά προσμένεις..

''εμίσσευες''..στου φεγγαριού - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

'' στης ταπεινότης τα λημέρια'' .......

Camille Corry

Κι αν η σοφία κατοικεί και εντρυφεί
στους κόλπους και στις ατραπούς των ταπεινών..
εεε..τότε ναι..
βήμα ας ανοίξουμε να βγούμε στο κατόπι της..
μήπως τον κόσμο και καλυτερέψουμε..
ανθρώπινο το πρόσωπο να φέρει..
μήπως και η μετριοφροσύνη γεννηθεί..
Θαρρείς πως οι μεγάλοι οι δάσκαλοι 
είχανε το λοφίο τους ψηλά..
θαρρείς πως φόραγαν του παγωνιού φτερά..
κι είχαν το φούσκωμα του ''γάλου'' στο κοτέτσι?
Με πόση ευκολία τάχατες δηλώνουνε..
στις μέρες μας ..στης κρίσης της πνευματικής..
στων ιδεών της κρίσης τις ημέρες..
όλοι οι Νεοέλληνες..δηλώνουν πρόεδροι..
και ποιητές..και συγγραφείς..και ''μεγαλοαρχόντοι''
πως τάχα είναι λέει από πριγκηπική γενιά..
κι από μεγάλο σόι..
και το ''καλάμι'' ετράνεψε στις όχθες μας..
στης υγρασίας το βούρκο γεννημένο.. 
επλήθυναν και οι φαντασιομανείς..
τούτοι που αυτοβαυκαλίζονται..
θαρρούν πως όλοι τους κοιτούν.. 
πως τάχα είν' πολέμιοι κι οχτροί τους..

αχ!!! πως κατακρεουργήθηκε  ανέκαθεν..
η λέξη ''ταπεινότης''...
πλάνην πλανάστε και πλανώμαι οικτρά..
αν ώτα στήσεις..στήσουμε απα σε λόγια
και λεγόμενα..και συμπεριφορές..
στων φιλοσόφων της ζωής..και στα γραπτά..
λουλούδι αμάραντο θα γεννηθεί..
γνωστό μα άπιαστο μαζί..
το λένε..το βαφτίσαν ταπεινότης...

'' στης ταπεινότης τα λημέρια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

ΩΡΑΙΟΙ !!!
μοιραίοι οι δάσκαλοι που μας  εσημαδέψαν
Ακούστε λοιπόν ..αφιερώστε μόνο δέκα λεπτά..
για το σοφό μου δάσκαλο Λιαντίνη..
γιατί όποιος έχει αξία και τιμή..
στην καθημερινή αρένα φαίνεται..
εκεί και δρα και πράττει...

η φίλη σας Σοφία..........

.....................................................................................................................................................................

'' στο λευκό μου το πουκάμισο''.........

Έτσι τον ροκανίζω τον καιρό..
έτσι τον πολεμάω.. 
δεν γονατίζω και δε σέρνομαι.. 
σε βρώμικα κουρέλια δεν κυλιέμαι..
με τα στιχάκια τους 
ραμμένα στο λευκό μου το πουκάμισο..
χρυσόκλωστη η σταυροβελονιά..
μονόγραμμα η ''αγάπη'' κεντημένη.. 
τα βράδια μες στης γύμνιας τους
στης λαμπερής αλήθειας..
των λόγων τους κλωθογυρνώ..
σιωπώντας σιγοτραγουδώ..
τα μάγια μες στη νύχτα να σκορπίσω..
της γνώσης ..της σοφίας τους.. 
να πιω το γιατρικό..
φτερούγες για να σκεπαστώ..
ανθρώπων που με νοιάστηκαν..
με κοίταξαν στα μάτια..
είναι που με αγάπησαν..
μα πιότερο ακόμα..
είναι που τους αγάπησα εγώ..
εξύπνησε στο κοίταγμα..
εσκίρτησε η καρδιά μου.. 
κρατώ το όνειρο απ' το χέρι 
όπως μου μηνάς..
κεντώ..ξανακεντώτο..
ράβω ..στεριώνω το μετάξι του..
ατέλειωτος να μοιάζει ο καμβάς..
στου σύννεφου να φτάνει..
ρυτίδες γέμισε ο καιρός..
ψυχές και όνειρα πετούν..
της νύχτας λες..
οι σαλεμένες νυχτερίδες..
στέκεσαι με την πένα σου..
μου γράφεις πως ακόμα αντέχεις 
και παλεύεις..και γελάς..
ψηλά..σε μια ανάταση ψυχών..
εσύ κι εγώ..εσείς κι εγώ..
αγγέλοι να πετάτε γύρω μου...
να σπάτε ..θρύψαλα να γίνουνται..
τα παραθύρια των κελιών..
της ανυπόταχτης πνευματικής μου ελευθερίας.. 
κρατώ αγκαλιά τα λόγια..γιασεμιά λευκά..
τη μυρουδιά απ' τα δάχτυλα..
πα στο βασιλικό μου...
της αύρας σας να μοιάζει...

'' στο λευκό μου το πουκάμισο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''στις δρασκελειές των χρόνων μου''..........17/9/2018

Μια σχέση απόχτησα με τον καιρό..
σχέση γλυκειά μα συνομωτική..
στο ''ραντεβού'' μου να μην αθετώ..
με τον καθρέφτη..με το χρόνο..
καθώς στα χνάρια του επάνω επερπάταγα.
κάθε που βήματα αργά τοποθετούσα..
ερχότανε πιστός σαν άλλος εραστής..
και μου 'κλεινε το μάτι..
ο χρόνος μου ..ανταποδοτικός..
να 'μαστε πάλι ολόρθοι στη ''συνεύρεση''
για να γιορτάσουμε μαζί..
την ομορφιά να ατενίσουμε..
στων ρόδων τα αρώματα..
να ποτιστούν  οι δρασκελειές..
είμαστε ακόμα ζωντανοί..
εσείς κι εγώ..
οι αγάπες μου οι λατρευτές..
στου χρόνου τα γρανάζια νικητές..
του την ''εσκάσαμε'' θαρρώ..
για άλλη μια..τη φετινή φορά..
ξεφύγαμε του χρόνου μας του κλέφτη.. 
έτσι μετράω την ευτυχία εγώ.. 
κερδίζοντας το χρόνο..τον καιρό...
πολλά..γλυκά..πικρά..τα τραταρίσματα..
μα σήμερα θα βάλω τα καλά μου..
χτυπάει η καμπάνα τ' Αη- Γιώργη απ' το πρωί..
και μου μηνάει να στολιστώ..
πως είναι λέει γιορτάσι..
Σοφίας..Πίστεως ..Ελπίδας και Αγάπης..
θα τις φορέσω όλες τους με τη σειρά..
θα τις κρεμάσω στο λαιμό μου φυλαχτό..
Σοφία να με κυβερνά..
Ελπίδα να με τρέφει..
Πίστη  τα θέλω μου να οδηγεί..
κι Αγάπη να με 'νιώνει..
Αγάπη ναι..αγάπη πλούσια..περισσή.
τον κόρφο να ζεσταίνει.. 
άνθια σπάνια..και μοναδικά..
στο θερμοκήπιο της ψυχής μου να φυτεύει..
Φαντάζει όμορφη ετούτη η γιορτή..
δε μοιάζει με τις άλλες..καθώς
ο χρόνος φεύγει ..τρέχει και κυλά..
μα εγώ πιστή στο ''ραντεβού''..
με βλέμμα προς το μέλλον μου στραμμένο..
και ας φαντάζει εις τα μάτια των πολλών..
άγνωρο ..δύσβατο..τρομαχτικό..
είμαι ακόμα εδώ !!!

''στις δρασκελειές των χρόνων μου'' -   Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................  

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒღ κρυμμένο γράμμα 20 ღƸ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ.

Ανεβαίνοντας την πλαγιά των χρόνων

στο ξέφωτο της ψυχής βρεθήκαμε  

με ένα καλάθι ανθισμένες λέξεις και ένα ασκί τραγούδια  

Πιάσαμε απ το χέρι το όνειρο και κινήσαμε παρέα

 αν ποτέ θα φτάσουμε στην κορυφή ποιος το ξέρει

ο δρόμος έχει αξία..

κράτα γερά το όνειρο απ' το χέρι και περπάτα ... 

και απόψε το βράδυ  θα  στύψω ένα σύννεφο 

να ξεδιψάσεις το πρωί της γιορτής σου 

Που σ' αγαπώ και σου μιλώ την δική μας γλώσσα ..

Νικόλας...

nikos Davios 16/9/2018 

στη Σοφία...

...................................................................................................................................................................