'' στο λευκό μου το πουκάμισο''.........

Έτσι τον ροκανίζω τον καιρό..
έτσι τον πολεμάω.. 
δεν γονατίζω και δε σέρνομαι.. 
σε βρώμικα κουρέλια δεν κυλιέμαι..
με τα στιχάκια τους 
ραμμένα στο λευκό μου το πουκάμισο..
χρυσόκλωστη η σταυροβελονιά..
μονόγραμμα η ''αγάπη'' κεντημένη.. 
τα βράδια μες στης γύμνιας τους
στης λαμπερής αλήθειας..
των λόγων τους κλωθογυρνώ..
σιωπώντας σιγοτραγουδώ..
τα μάγια μες στη νύχτα να σκορπίσω..
της γνώσης ..της σοφίας τους.. 
να πιω το γιατρικό..
φτερούγες για να σκεπαστώ..
ανθρώπων που με νοιάστηκαν..
με κοίταξαν στα μάτια..
είναι που με αγάπησαν..
μα πιότερο ακόμα..
είναι που τους αγάπησα εγώ..
εξύπνησε στο κοίταγμα..
εσκίρτησε η καρδιά μου.. 
κρατώ το όνειρο απ' το χέρι 
όπως μου μηνάς..
κεντώ..ξανακεντώτο..
ράβω ..στεριώνω το μετάξι του..
ατέλειωτος να μοιάζει ο καμβάς..
στου σύννεφου να φτάνει..
ρυτίδες γέμισε ο καιρός..
ψυχές και όνειρα πετούν..
της νύχτας λες..
οι σαλεμένες νυχτερίδες..
στέκεσαι με την πένα σου..
μου γράφεις πως ακόμα αντέχεις 
και παλεύεις..και γελάς..
ψηλά..σε μια ανάταση ψυχών..
εσύ κι εγώ..εσείς κι εγώ..
αγγέλοι να πετάτε γύρω μου...
να σπάτε ..θρύψαλα να γίνουνται..
τα παραθύρια των κελιών..
της ανυπόταχτης πνευματικής μου ελευθερίας.. 
κρατώ αγκαλιά τα λόγια..γιασεμιά λευκά..
τη μυρουδιά απ' τα δάχτυλα..
πα στο βασιλικό μου...
της αύρας σας να μοιάζει...

'' στο λευκό μου το πουκάμισο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................