''στης τρικυμίας οι Ιθάκες μου''......

Δε θέλω να χαθούνε οι Ιθάκες απ' τα πέλαγα..
στης τρικυμίας τα υπόγεια τα ρεύματα..
στη δίνη του παράλογου να καταποντιστούνε..
πως θα γυρέψω ναυαγός..να φτάσω στη δική μου..
δε θέλω να υπάρχουνε  μικρά παιδιά..
να μη γυρεύουνε Ιθάκες..
Κωπηλατεί γερά η ελπίδα της ψυχής..
στων παραλογισμών..στη ζάλη τους
δεμένους στο κατάρτι της..
μακριά απ' τις σειρήνες μας κρατάει..
Είν' το ταξίδι που μετρά..το καθημερινό...
αυτό που ασήμαντο..μέσα στο νου λογιέται...
Τι κι αν θαρρούμε αδύνατο..
εκείνο το τρικάταρτο..που ναυπηγήσαμε..
σκαρίφημα της φαντασίας μας για το άπιαστο
να πιάσει..να χωρέσει στο μικρό της το λιμάνι?
Τι κι αν ιχνηλατώντας την..
στα βράχια ετσακίστηκες..της μακρινής..
μικρής σου της Ιθάκης ?
Σκέψου μες στο ταξίδι μας..
στη βάρκα τη μικρούλα μας..
μικρές - μικρές Ιθάκες τάχατες...
δεν ανταμώσαμε..δεν ηύραμε..δε ζούμε ?.
Μακάριοι οι ελεήμονες..
στης ομορφιάς του τρύγου της ζωής !!!

 
''στης τρικυμίας οι Ιθάκες μου''-   Σοφίας Θεοδοσιάδη
................................................................................................................        

''σε μιας πεζούλας το σκαλί''.........

Anna Munoz Reynes

Από μικρό κορίτσι ονειρευόμουνα..όταν θα μεγαλώσω..
σε μιας πεζούλας το σκαλί..
τον κάματο της μέρας να ακουμπάω..
ή και να γίνομουν πουλί..στο αψηλότερο κλαρί..
στ' αγνάντεμα να βγάζω την ψυχή μου..
τα βάσανα..τις ομορφιές..να σιγοτραγουδάω..
στα παραμύθια τους της Χαλιμάς..το δράκο να σκοτώνω..
να ζούσα  σ' έναν τόπο ονειρικό..που χάρτης δεν τον πιάνει.
έτσι απλά..περπάταγα..περπάταγα..να φτάσω..να προκάνω..
σε μια πεζούλα καθιστή..σ' ένα μικρό κλαράκι..
άλλα λογάριαζα μαθές..κι άλλα ήρθαν και με ηύραν..
Προξενητάδες στείλαν και με ''πάντρεψαν''
με τα τερτίπια της ζωής..μου κλέψανε το σχέδιο..
και με βαφτίσανε εργάτρια..με είπαν δυνατή..
κι ούτε που με ρωτήσανε..αν το 'θελα
μελίσσι σε κυψέλη να με λένε..
Τώρα τα βράδια τριγυρνώ..κανείς δεν το προσέχει..
πως την καρφίτσα που στο πέτο μου καρφίτσωσαν ..
την ξεκαρφίτσωσα από καιρό ..δε θέλω πια να τη φοράω..
Βαρέθηκα να με κοιτούν..σαν νάμαι ένα πανύψηλο ..
αγέραστο..και δυνατό δεντρί..
Θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...
και νάμαι ένα χαμόκλαδο..ένας μικρούλης θάμνος..
απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...
αυτοί τριγύρω  να ψηλώνουν..να κορδώνονται...
κι εγώ..να σεργιανάω στα λαγκάδια..
γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον..το μονοπάτι της ζωής..
που είν' γεμάτο  αγκάθια..
ασπάλαθοι φυτρώνουνε..εκεί..μες στα κρυφά..

''σε μιας πεζούλας το σκαλί''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................................................................

ΚΑΒΑΦΗ. [ Η ΠΟΛΙΣ.] - Η ΛΑΜΠΕΤΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ.........

Η Πόλις

 Είπες• «Θα πάγω σ' άλλη γή
θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή• 
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη. 
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει. 
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ, 
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

 Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, 
δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. 
Η πόλις θα σε ακολουθεί. 
Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. 
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς• 
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. 
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. 
Για τα αλλού -- μη ελπίζεις -- 
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. 
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ 
στην κώχη τούτη την μικρή, 
σ' όλην την γή την χάλασες. 

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Πηγή: Σημειώσεις Νεολληνικής Λογοτεχνίας..
..............................................................................................................

 «Η Πόλις» του Καβάφη αποτελεί την πιο δυνατή ''κραυγή'' 
του αισθήματος της αυτοπαγίδευσης
 που βιώνει ένας άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τη ζωή του
Ναναι τάχατες εφικτό αλλάζοντας απλά γεωγραφικό ορίζοντα?
Γιατί πατρίδα μας είναι η ίδια η ψυχή μας...
Αν δεν αλλάξεις έσωθεν..αν αρνηθείς να σκύψεις..
να διαβάσεις και τα θέλω τα δικά της..?

η φίλη σας Σοφία... 


.......................................................................................................................................................................

''κι εσύ..ο μοναχός ο καπετάνιος''..

art : Alexader Jansson

Καράβια πάνε κι έρχονται..τα λόγια αρμενίζουν..
στο χάραμα της μέρας μου..
φάλτσες οι νότες φτάνουνε στ' αυτιά..
χωρίς περίσκεψιν και με σπουδή πολλή..
μιλούν συχνά για τη ζωή..
ανθρώποι που δε βράχηκαν στις καταιγίδες της..
δεν εφουρκίστηκαν απ' την αλμύρα της..
δεν κοίταξαν τον ήλιο όταν γεννιέται ..
Κι αν πάλι δεν σου αρέσει το εφήμερο..
αν θυμωμένος ως το τέλος θέλεις να βαδίζεις..
διάλεξε μόνος σου αν τολμάς..
αν κάκτος θα γενείς μες στις ξερολιθιές..
ή  σπάνιος κρίνος του έρημου γιαλού..
είν' χαρισμένη μοναχά μία φορά η ζωή..
στο ραντεβού μην αθετήσεις..
κι αν πέσεις σε χαράδρες μην το φοβηθείς..
φυτρώνουνε και σπάνια λουλούδια
τα εντελβάις πα στα βράχια..
Ταξίδια σου έταζαν οι ''θάλασσες''..
Κι εσύ γελούσες..εχαιρόσουνα.....
λαχτάραγες..κι αμέριμνα  εσιγοτραγουδούσες.
καραβοκύρης σπούδαζες..κύματα να δαμάσεις..
Κι αγνάντευες από ψηλά τα πέλαγα ..
και ξανοιγόσουνα και πάλευες ..
πότε με πρίμα τον καιρό και άλλοτε πάλι κόντρα...
Και βρέθηκες σε θάλασσα 
φουρτουνιασμένη..ανταριασμένη και θολή.
φοβήθηκες..εδείλιασες...εθύμωσες ...
πως θα βουλιάξει το καράβι σου εσκιάχτηκες....
μα χρόνια ολόκληρα κολύμπι εμάθαινες..
τα μακροβούτια σου εξασκούσες....
Κι ήρθε η ώρα μέσα εκεί..στα βάθη  της .. 
ανάσες δυνατές να πρέπει να κρατήσεις.....
Άγνωστος ο βυθός για σένα..ορμητικά τα ρεύματα..
εδώ είναι η τεχνική σου καπετάνιε..
Μα σαν βλογήθηκες..αγάπησες..εγέννησες..
ύφανες..έκλωσες υφάδια της ζωής..
εφύτεψες..χρόνια εξεβοτάνισες αγκάθια
απ' τα δίχτυα των μικρών παιδιών..
καραβοκύρης της ζωής εδήλωσες στα άγραφα..
ερήμην σου εκοινώνησες το φως..
Θάλασσα είναι η ζωή αν το κατάλαβες..
κι εσύ ο μοναχός ο καπετάνιος..

''κι εσύ ο μοναχός ο καπετάνιος''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................
 

''όταν η μέθη της ζωής''.....

Είναι μετρημένος ο καιρός..
μου το λαλεί η εποχή που περπατώ..
τους λεπτοδείχτες γύρισα..
ξεκίνησα για να πετώ..να τα ξεφορτωθώ..
ρούχα σιδερωμένα και στενά..
δαντέλες από τα συρτάρια μου
κιτρινισμένες στου καιρού τη ναφθαλίνη..
κρατώ στα χέρια μου τις σκοτεινές..
εκείνες που μου φόρεσαν της ηδονής τη νύχτα..
φορώ τα άνετα..τα χαλαρά..εκείνα τα μεταξωτά..
και που δεν πιάνουνε θαρρείς..
και πολύ τόπο στα συρτάρια..
εκείνα που ανακάλυψα σε μια γωνιά..
της παραπονεμένης της ψυχής μου..
ένα σακουλάκι ολόγιομο..πετράδια φυλαγμένα..
Δεν τις εμέτρησα ποτές..αν ήτανε πολλές..
εκείνες κει οι ηλιόλουστες..οι ζεστές μου εποχές..
που λάμπαν στο σκοτάδι..οι άταχτες..οι αμαρτωλές..
τις κοίταξα προσεχτικά..ποτίστηκε η σκέψη μου..
στη μέθη της ζωής μου..
ήταν αυτές που μου κρατούσαν το χαμόγελο
φρέσκο ακόμα και ζεστό..στα διψασμένα χείλη..
Και ναι..οι ''δυνατές'' και οι ''αδύναμες''
όπως κι αν τις βαφτίζουνε οι ανθρώποι τις γυναίκες..
κοιτώντας πίσω τη διαδρομή..
καθώς επάνω μας τα χρόνια αποτυπώνουνε
τα λάθη μας..τα πάθη μας..τις στραβοτιμονιές μας..
να 'χουμε θάρρος..τόλμη.. 
λέγοντας αλήθειες μοναχά..
κοιτώντας στον καθρέφτη μου ομολογώ:
πως ναι..με ερωτεύτηκαν θαρρώ..
και ερωτεύτηκα τρελλά κι εγώ..
με απέρριψαν κι απέρριψα και λατρευτούς ανθρώπους..
έκανα σχέσεις δυνατές..
επάνω μου σαν άρωμα ακριβό και καλοφορεμένες..
και τώρα που κοιτάζω την αόρατη γραμμή..
διατηρώ το στυλ και την ευαισθησία μου..
κι έχω στο νου μου για τον έρωτα την ίδια αισθητική..
δε σβήνω μυρουδιές που φόρεσα..
δεν πνίγω τις ανάσες..
κι ας είναι τα Φθινόπωρα  σιμά στα βήματά μου..
σάμπως αν κρύψω..δε φανερωθώ..
τα 'χατες θα 'μαι εγώ ?

''όταν η μέθη της ζωής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

..............................................................................................................

''αφουγκράσου με αν θες''....

Έλα..αφουγκράσου με αν θες.. 
έλα να σμίξουμε τις εκκωφαντικές
εκείνες τι σιωπές μας που κουρνιάζουν..
μαζί στην παραλία μου..
κραυγές να γίνουν δυνατές...
στα βράχια..στις ξερολιθιές..
και ας στραγγίσουν το μεδούλι της ψυχής μας..
Έναν Δον - Κιχώτη αναζητώ..καθώς κι εσύ..
τα ματωμένα πόδια μου..
απ' τα λιθάρια τα τραχειά να ξεκολλήσει..
στους ανεμόμυλους τα βήματα να οδηγηθούν..
Όχι πως θα κονταροχτυπηθώ με όπλα και με σφήνες..
μα με ένα λόγο πύρινο..που αγέρας ίσως να γενεί..
συνθέμελα να τρίξουνε των δράκων οι φατρίες..
Μα μοναχή μου πως να ξανοιχτώ..
που γύρω μου τυφλότης..αποχαύνωσης απλώθη
χαθήκαν..λιγοστοί..στην πόλη οι ονειρευτές..
Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν του Μιχαήλ Θερβάντες..
Γίνομαι ώρες- ώρες  απελπιστική..
Μιλώ..ξεσπώ ..καυτηριάζω..χαίρομαι κι αγαπάω..
ένας άνθρωπος μικρός κι εγώ..κανονικός..
στα πλαίσια του εφικτού..καθημερινός
στο δρόμο μπαίνω ενίοτε..εκείνον
τον αξιακό..με τα ψηλά δεντριά του..ψάχνω
και ψάχνομαι συχνά μικρός φυσιοδίφης να γενώ..
θαρρώ πως δεν εχάθη το πουκάμισο
μον' ξέφτισε η ούγια του σε χαλεπούς καιρούς.
θαρρώ πως εξεμείνανε ακόμα ανεμόμυλοι..
και ας μοιάζουν ξεχασμένοι..γραφικοί...
ή μήπως πάλι ψάχνω χίμαιρες
 και χάνομαι σ' αυτές ?

''αφουγκράσου με αν θες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

⫷ στου κόσμου τα παζάρια ⫸

Και τώρα πάλι που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί.. 
τον κόσμο από το παραθύρι με κηρομπογιές..

το όνειρο που δεν έμελλε ποτές να ευοδωθεί

καθώς η τυραννία των παρανοϊκών μεγαλουργεί

απαξαρχής ειρήνης τα φτερά να ζωγραφίσω.
Δε μου χωράνε εκείνα τα γοβάκια τα χρυσά..
της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..
στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..
κι αυτά μαζί με μένα..
Τώρα θα πρέπει αληθινά και στέρεα 
παπούτσια να αγοράσω να φορώ..
γιατί οι δρόμοι πλημμυρίσανε ''λασπόνερα''
γλιστράει ο κόσμος μάτια μου μες στα λασπόνερα..
πηλός γεννιέται..χώμα στους χειμάρρους να θαφτεί..
γλιστράει ο κόσμος στις παλάμες μου..
γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..
αποκοιμήθηκαν βαθιά κι εκείνοι
οι λιγοστοί οι ήρωές μου..
γέμισε το κεφάλι μου από''άναρθρες'' κραυγές..
στων κρότων τους απόηχους
σπάνε τα τζάμια των ματιών..
τα ώτα αρνούνται νότες..
ύμνους ηρώων ..και προστάτηδων..
των ''νταβατζήδων'' την πραμάτεια
που εμπορεύονται τη φτώχεια των λαών..
πουλώντας όσο- όσο μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή.. 
στου κόσμου τα παζάρια......... 

⫷ στου κόσμου τα παζάρια ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................................................................

''στις άκρες απ' τα βλέφαρα''.....

Hyneman

Στις άκρες απ' τα βλέφαρα..ανθούνε μαργαρίτες..
Θυμάσαι που μου έλεγες τις μαργαρίτες να μαδώ..
να  βλέπω αν μ' αγαπάς..?
σιγανοψιχαλίζει μια ποτιστική βροχή..
ποτίζει τα όνειρά μας..
αχ! σκυθρωπό Φθινόπωρο..
άσπλαχνα μη μας φέρεσαι..
τα φύλλα ρίξε αν θες απ' τα κλαριά..
μα μην λασπίζεις τις λευκές..
το όνειρο κράτα άσπρο ..
τις μαργαρίτες που
τολμούν ακόμα να φυτρώνουν..
στα μονοπάτια της ψυχής..
οι λευκές μου οι μαργαρίτες..
είναι που τις λιπαίνουνε τα λόγια σου..
τις ρίζες ανασταίνουν...
Το μονοπάτι παίρνω σιωπηλά..
σταλαματιές βροχής τα λόγια σου..
ρέουν ακόμα στο κορμί μου..
θυμάσαι που μου έλεγες να μη φοβάμαι τη βροχή..
ξέσκεπη στη ζωή μου να βαδίζω..
ο ήλιος να φωτίζει με..
της νύχτας το φεγγάρι να με βλέπει...


έριχνα σκάλα..
εσκαρφάλωνα στις άκρες απ' τα μάτια σου..
αχόρταγα στης ουτοπίας μου τα πέταλα..
αγάπη να τρυγήσω..
ω! λυπηρό Φθινόπωρο..
της καταχνιάς σου δε θα φορεθώ
ακόμα την αγάπη ζητιανεύω............... 

''στις άκρες απ' τα βλέφαρα'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................ 

'' η κόρη και οι μοίρες''........

Λένε πως τρέχουνε οι μοίρες 
και πως ραίνουνε
τις κούνιες των νεογέννητων..
σταλάζουνε χαρίσματα..αφήνουν δώρα..
τάλαντα..πάνω στο προσκεφάλι..
χάρες να πάρει το μωρό..
στη Γης καμαρωτό να περπατεί..
τον κόσμο να ομορφαίνει..
Ήρθαν που λες και στάθηκαν..
επάνω από το ροδαλό..Ροδένια 
εψέλισσε η μάνα του το όνομα..
σταθήκανε καμαρωτές..
η Λάχεσις που μοίραζε τους κλήρους από ανέκαθεν..
η προκομμένη η Κλωθώ..
που έγνεθε το νήμα της ζωής μας..
και η άχαρη στο ρόλο της..
η Άτροπος..που έκοβε το νήμα μονομιάς..
σαν έρχονταν η ώρα του καθένα..
κι όταν τα μάτια άνοιξε η κόρη η ζηλευτή..
με απορία τις κοίταξε..και με το βλέμμα κάλεσε..
τη μοίρα τη δική της..
ήρθε από τα καπνοχώραφα η μοίρα η καλή..
ξυπόλητη περπάταγε..
στης νύχτας το σκοτάδι..
της έταξε..τη ράντισε..της κράτησε το χέρι..
να περπατά στη νοτισμένη Γης..
το χώμα να μυρίζεται..
γλυκείς να κάνει συνειρμούς..
το νου της να σκαλίζει..
Της χάρισε κονδυλοφόρο ακριβό..
και σινική μελάνη..
να ζωγραφίζει λέξεις καρδιακές..
της αλήθειας της τα κάδρα να κρεμάει..
της εψιθύρισε στ' αυτί στα σιγανά
γιορντάνι να κρεμάει στο λαιμό της..
λέξεις που ξεφυτρώνουν..χρωματίζουνται..
σαν λούλουδα ανθισμένα....
σε κήπους χέρσους να φυτρώνουνε..
σ' αλίπαστα παρτέρια..
μα η Κλωθώ επέμενε..εράντιζε την κούνια.
θέλησε να την τυραγνεί..
η μοίρα της ζωής της..
ξυπόλητη τη ράντισε να περπατεί..
μελάνι να αγοράζει ακριβό..
ποτέ να μη στερεύει..
διαδρομές ..χιλιόμετρα..οι έννοιες..
οι λέξεις της επάνω στο χαρτί..
σφραγίδες επιτακτικές..
στο ζύμωμα..στο πλάσιμο..
του καρβελιού της στης ζωής..
στην ανημπόρια των αιώνων να σφραγίζει..

'' η κόρη και οι μοίρες - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
............................................................................................................

''αντάρτισσα μάνα με γέννησε'' - n.Davios

Ένας ύμνος στη γεννήτορα..με το ακριβό μελάνι της πένας του Νικόλα !!!

 

......................................................................................................................................................................