Φρενοκομείον -''Ο Κόκκινος Χιτών''...κατά παράφρασιν..

Σε τούτο το μπουλούκι που τολμά..
ζωές ψυχές να κυβερνάει να εμπαίζει..
εχάθη η τσίπα πάει καιρός..
η εντροπή εκρύφθη στα λαγούμια..
Στον αχταρμά που λέγεται αριστερά..
στη χώρα ετούτη την ''Καμμένη''
γεννήθηκε καινούρια συμφορά..
εχτίστηκαν καινούριες πια ιδέες..
τι με κοιτάς και θλίβεσαι..
καημένε Περικλή μου..
έζησες τώρα στο Ελλαδιστάν
καινούριες θεωρίες επιβίωσης..
στης Ρωμιοσύνης τα λημέρια της
καινούριες δημοκρατίες να σπουδάσεις?
Μέσα απ' τα σύννεφα κατέβα στο χιονιά..
αγκάθια και ξερόχορτα..δρεπάνι να θερίσεις..
σε τούτο το αλωνάκι το φτωχό..
ειδών-ειδών απόβλητα τώρα το κατοικούνε..
Εχάθηκαν οι αξίες..οι περγαμηνές..
αιμοραγούνε..ξεψυχούν.. οι μεγάλες οι ιδέες..
Σκύβει κανείς την κεφαλή..από εντροπή..
σαν λέξεις της αριστεράς..
της ισοπολιτείας της δίκαιης..
τ' αχρεία εκμαγεία ξεστομίζουν..
Τρελλοκομείον η Ελλάς..
Φρενοκομείον ''Κόκκινος  Χιτών''
Εδώ πωλούνται πάσης φύσεως υλικά..
καρεκλοκένταυροι..εδώ και σαλτιμπάγκοι..
Για την ισότης πια κανείς τους δε μιλά..
Χαθήκανε οι ταυτότητες οι αληθινές..
κόβουνε φραγκοδίφραγκα..ευρώ τα λιγοστά τους
κόπους ετών αγωνιούντων εργατών..
για να ταϊζουνε χαραμοφάηδες..
μοντέλες και ''μοντέλα''ξεπεσμένα..
 που άλματα..''πηδήματα''..
σε πασαρέλες τόπων βολεψιάς..
εμάθαν στη ζωή τους την κενή..
μονάχα για να κάνουν..
πρωί- πρωί με την Ανατολή πίνουν γαλάζιο αίμα..
και ως η νύχτα να φανεί..πίνουνε κόκκινο κρασί..
μεθάνε τάχα στης αριστεράς..τα έξυπνα τερτίπια..
στο βρώμικο το σκάκι της πολιτικής..
στης σήψης το παζάρι..δηλώνουνε παρόντες..
Θεέ κατέβα αν μπορείς..
φέρε και το ραβδί σου...
χάνεται η Ελλάδα σου του Πλάτωνα..
του Αριστοτέλη η χώρα..
η μπέιμπυ -σίτερ απ' την ξενιτιά..
η φράου η παινεμένη..ορμήνειες τους εβύζαξε
το γάλα στα ''παιδιά'' σας να μοιράστε..
υπάρχουνε οι γιάπηδες..
υπάρχουνε και των Πληβείων οι παίδες.. 
το νου σας στα ''δικά'' σας τα παιδιά..
αριστεροί καρεκλοκένταυροι..
αχρείοι..ακαμάτηδες..
αγνωστικιστές δηλώνετε της όποιας εργασίας...
προδότες συνειδήσεων αληθινών..
ιδεολόγων Θεο- εμπαίχτες..

Φρενοκομείον -''Ο Κόκκινος Χιτών''...κατά παράφρασιν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

''Η Οργή και η Θλίψη'' - Χόρχε Μπουκάϊ

«Mε τις ιστορίες κοιμούνται οι μικροί και ξυπνάνε οι μεγάλοι» – Χόρχε Μπουκάϊ

 Ειλικρινά..πόση σοφία κρύβει η ιστορία αυτή του Αργεντίνου συγγραφέα..
Τη διάβαζα παλιότερα στους μαθητές μου..
ήταν τόσο μαγικό να αναλύουν τα παιδιά..και να συνδέουν 
τα δυο αυτά συναισθήματα της οργής και της θλίψης..
Σήμερα λοιπόν..στάθηκα στην οργή κάποιας πικρόχολης φίλης..
και δημοσιεύω αυτή την ιστορία ..με μεγάλη συμπόνοια γι αυτήν..
που δεν  προσπάθησε όσο έπρεπε..δε γαλήνεψε η ψυχή της..
που δεν αντέχει τη δημιουργία..το προχώρημα προς τα εμπρός..
που φύτεψε μέσα της τη ζήλεια..
Της την αφιερώνω λοιπόν:

Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ποτέ να φτάσουν ή, ίσως,  οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα  χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

 Ηταν, μια φορά κι έναν καιρό, μια πανέμορφη λίμνη. Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά,  όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όλες οι σποχρώσεις των χρωμάτων λαμπύριζαν διαρκώς…
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. Και οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό.  Αλλά  η οργή είναι τυφλή ή – τέλος πάντων – δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι δικό της αλλά της θλίψης…Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

 Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και, χωρίς καμιά βιασύνη – ή μάλλον χωρίς συνείδηση του χρόνου που περνάει – τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν εκεί. Οπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει στη θλίψη είναι να μένει γυμνή. Ετσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά, αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση κι ότι πίσω από την όψη της οργής στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη.

Πηγή: Χόρχε Μπουκάϊ,  Ιστορίες για να σκεφτείς (εκδόσεις  Οπερα, 1997)
.............................................................................................................

«Η αιτία είναι ότι η ελίτ των κοινωνιών, επιστήμονες πολιτικοί καλλιτέχνες, δεν έχουν ήθος. 
Εκείνο το ποικιλόδειρο αηδονάκι, που ο Ηράκλειτος τό ‘λεγε δαίμονα και θεό στον άνθρωπο, έπαψε να λαλεί και να πεταρίζει στις αυλές και στα περιβόλια. Και στο αντίπερα, ψοφιμολογούν και τρώνε στην Αγορά αραδαριές οι κουρούνες. Κανένας αρχοντόπουλος και κανένας ντελής δε βγαίνει πια να λαφοκυνηγήσει στα όρη τη γνώση, την τιμή, την ειλικρίνεια στην πηγή και στη βάση της. 
Στην origo et fons.»

Δημήτρης Λιαντίνης – "Γκέμμα".
..............................................................................................................

''βινύλλιο ακριβό..μιας συλλογής''..

Τη σιωπηρή μου ευτυχία έμαθα να συναντώ..
στης κάμαρας στο φως στο χαμηλό μου ..
να τη μοιράζω αφιλοκερδώς ες εαυτόν..
να τρέφω την ψυχή μου στα σημεία..
να με τυλίγουν οι αγαπημένες μου φωνές..
σαν κατοικούνε δίπλα μου..
στις ανοιχτές μου των ουράνιων νυχτιών..
Τις ξεχωρίζω όλες μία μιά..
τις απαντώ στο άρωμα στης κάθε  μιας χροιάς τους..
Φωνές μου αλησμόνητες..μες στης καρδιάς την ακοή.. 
εκεί στους χτύπους της ακόμα κατοικείτε...
πιστές μου συντροφιές των αλησμόνητων ερώτων μου..
των νιάτων και των ώριμων των χρόνων μου..
φωνές μου τώρα σιωπηλές...μα εκκωφαντικές.. 
απόηχοι νοσταλγικοί.. γλυκείς..
άρωμα ακριβό πα στο πετσί..βοτάνι γιατρικό θαρρείς ..
πα στις πληγές του χρόνου..
Φωνές μου απόμακρες και κοντινές..
στήνετε αποβραδίς χορό τριγύρω μου
να σύρω με καλείτε το χορό..στων αστεριών την πίστα..
δε σας αλλάζω..δε σας λησμονώ..
ακριβό βινύλλιο..συλλεκτικό μιας άλλης εποχής..
σε λαϊκά παζάρια και στις αγορές..
έπαψε χρόνους να πουλιέται..
Φωνές μου αλησμόνητες η κάθε μια..
την ευτυχία μου στα χέρια σας κρατήσατε..
 στο ραντεβού μαζί..ακόμα την κρατάτε....

  ''βινύλλιο ακριβό..μιας συλλογής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................................................................................................................

''φανατισμός..αφανισμός''...

Πως αναλώνονται οι ζωές..πως χαραμίζονται τα χρόνια..
πολύτιμες στιγμές και ακριβές..
στης ελαφρότητας της ύπαρξης τα δόντια..
εβούλιαζε μες στο πηγάδι τους του έλους η ζωή..
αφανισμός..ο ίδιος εαυτός απορροφήθη..
εχάθη η ζωή η αληθινή των άνοων..
των φωνασκόντων κύριων και  κυριών..
μπρος στη μανία και τη γάγγραινα 
φανατισμού της μάσας της κομματικής..
καρτάλια άγριων ορέων και βουνών..
νυχθημερόν στ' αλώνι του γαυγίσματος..
εχάθη απ' την ψυχή τους η γαλήνη.. 

Εκεί στην άκρια της θάλασσας..
κοιτώ το κύμα τ' αψηλό..
θωρώ τους παφλασμούς της..
παραλληλίζω την ορμή φορές- φορές..
με τη δυναμική..αγάπη που θα εγέννα..
μα τούτοι δω οι άμοιροι εβούλιαξαν μες στα βαθιά..
χαθήκανε στο σκότος της ψυχής τους..
Περνάνε οι μέρες και κυλούν..
στο απουσιολόγιο της ζωής..οι ίδιες απουσίες..
ζωή πια δε βιώνεται..
εκαταβρόχθισε το άνθος της..
το απόλυτο κενό της ύπαρξής τους..
και πως αλλέως να εξηγήσω μανιακούς..
της εξουσίας και του χρήματος τα πιόνια?
αλληγορώ και σιγοτραγουδώ...
το άσμα με το στίχο το σοφό της Νικολακοπούλου..
<< πως βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία >>

''φανατισμός..αφανισμός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

''φορείς ακόμα..το λερό σου το φουστάνι''..

art : Alla Tsank

Ιχνηλατώντας τη ζωή μου προχωρώ..
αρνούμαι παραμύθια να ακούω..
στο σαρκασμό των λόγων των ανίερων..
κωφεύω ως άπιστος Θωμάς..
τα δάχτυλα ζητώ να ακουμπώ..
επί τον τύπον πια των ύλων..
Χρόνια ζητιάνος..αναζητητής..
κείνον τον έναν έψαχνα να βρω..
να μοιάζει πατριώτης..και να είναι.. 
Λόγια σοφά στο μαξιλάρι μου..
ρήσεις τρανών μα και σοφών..
του μπάρμπα - Λια μου..του πατέρα μου
οι κουβέντες οι πρωτογενείς..οι ακριβές..
<< Ζητείται Πατριώτης >> εσαεί..
να συλλαβίσει το Εμείς..
εχθρός να γίνει το Εσείς..
μες στο μικρό αλωνάκι..
Κι εσύ στη μέση πάντα ..εσύ μικρέ λαέ..
που κρέμεσαι από χείλη ψεύτικα...
που πάντοτε σου τάζουνε..
και πάντα μένουνε ''υγρά''
και μουσκεμένα τα ταξίματα..
στα υπόγεια καταγώγια τους  
έπαψες να με βοηθάς..εαυτόν να βοηθάς..
σου λέγω και σου κρένω..αφυπνίσου..
Μικρή ήσουνα πάντοτε Πατρίδα μου γλυκειά..
και πάντα μου το γνώριζα
δε σ' εψαχνα για να σε βρω
επάνω σε παλάτια..
που ουρανοξύστες μοιάζανε 
μιας ξένης πολιτείας..
Μα προσπαθούσα να σε δώ σε μια αυλή 
γύρω απ' το σπίτι σου να είναι ''ασπρισμένη''..
στην άκρια της θάλασσας..
ανέμελα να μου χαμογελάς..
δίπλα απ' τ' ακρογιάλι..  
Έβαλες τα καλά σου πάλι σήμερα 
και βγήκες σαν την ''κόρη'' τη νοικοκυρά 
και τη φρεσκοπλυμένη..να υποδεχτείς 
γι άλλη μια φορά..σωτήρες προσκυνώντας..
εκειούς που σε πλανέψανε
καθώς σου φόρεσαν με μιας..
με μία μόνο κίνηση τραπεζική..
εκείνο το λερό σου το φουστάνι..
Πάψε λοιπόν να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή..
και μεγαλοκοπέλα.. 
θα σου ζητήσουνε πολλά ''προικιά'' 
για να σε ''ξεπουλήσουν''.. 
εκείνοι οι γαμπροί της συμφοράς..
που τα καπίκια σου τα λιγοστά..
από τις τσέπες σου αιώνες τώρα αρπάζουν..
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά..σαν ψάχνεις σωτηρία
κοίτα καλά ..προσεχτικά..τα δώρα που σου φέρνουν..
και θυμήσου για άλλη μια φορά : 
 <<Φοβού τους Δαναούς και τους πολιτικούς..
φοβού τους ''δοσατζήδες'' >>.

 ''φορείς ακόμα.. το λερό σου το φουστάνι''  - Σοφία Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................................................

''στης Μόριας το λιβάδι''..

Ψυχή μου εσύ.... Μολόγα μου..αν το μπορείς..
 αν χόρτασες..την απονιά να καταπίνεις την..  
του κόσμου στα σημεία του  της ανθρωπιάς την πείνα..
  Φοβάσαι τα 'χατες το ξεπουπούλισμα..
 τη γύμνια τους φοβάσαι?
Ανέβηκες ψηλά βουνά κι αγνάντεψες..
τραγούδησες στων ποταμών το γάργαρο νερό..  
ελούσθηκες στους μύθους της της εξοχής..  
σκιάχτηκες τα φαντάσματα..όχι της φαντασίας σου..
ακίνδυνα εκείνα..πολεμάτα.. μα τα φαντάσματα τα αληθινά..
 που κλέβουν..τη δροσιά την πρωινή σου..
 τραβούνε τη μπουκιά της γεύσης απ' το στόμα σου..
  η μπόχα της απληστίας τους ..χαλάει την τροφή σου..
Ψυχή μου εσύ..τους φανφαρονισμούς αντέχεις τους..
καθώς κατάματα σε σημαδεύει ..σε θωρεί..
του παγωμένου τριαντάφυλλου 
π' ανθεί στη γειτονιά των ''σκουπιδιών''
εσύ την ''περιέφραξες''..
σήμα κατατεθέν της μεγαλοστομίας σου
εσύ νοερά ταμπέλα εκόλλησες..
μες στα κουτιά και στα χαρτόκουτα..
στης Μόριας το λιβάδι..
κι έξω χιονίζει ασταμάτητα..καθώς και στις ψυχές τους..
κι έρχεσαι και καμώνεσαι αποβραδίς..
τα ψέμματα..νυχθημερόν σου ετοιμάζεις..
εκείνα που σε ντύνουνε..του κύριου κουστούμι..
Αϊ να χαθείς βρε άνθρωπε..υποκριτή και σαρδανάπαλε
κι εγώ δεν ξεγελιέμαι..
ανθούν τα τριαντάφυλλα σε παγωμένα αλώνια? 
Αντέχουν όσα δυνηθούν..την παγωνιά ν' αντέξουν.. 
  μη μου παραπονιέσαι και μη θλίβεσαι..  
ψυχή μου εσύ λεβέντισα.. μετάξι ράβει τα τα τραύματα..
 είν' αδελφός σου ο χρόνος............

''στης Μόριας το λιβάδι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
...............................................................................................................................................

''Έρχονται μέρες και λαλώ''...

art : Duy Huynh.

Έρχονται μέρες πεθυμιάς μου και λαλώ..
των ξωτικών τη γλώσσα  ενθυμούμαι..
δεντρί να 'μουν αλύγιστο..
σ' ερημωμένο δάσος..
ν' αντέχω τη την παγωνιά..
το χιόνι στα λευκά του να με ντύνει..
λευκό δεντρί και φωτεινό..
στη σκοτεινιά του κόσμου..
δεντρί να 'μουνα άκαιγο..
φωτιές να μη φοβούμαι.. 
Δεντρί μες στη χαράδρα του θανάτου τους..
χρώματα ζητιανεύοντας..
ενός ουράνιου τόξου..
Κουράστηκε η ψυχούλα μου 
απολιθώματα στο βλέμμα να θωρεί
αντίγραφα να μοιάζουνε..
σ' αποκαϊδια ανθρώπων ..
πεθύμησε στον κήπο της Εδέμ..
τα φύλλα της ν' απλώσει..
κουράστηκε η ψυχή λόγια να συναντά..
στης φτήνειας τα παζάρια..
λέξεις τον κόσμο που δ' αλλάζουνε..
κι όλο απομένει ίδιος..
Να 'μουν δεντρί πλατύφυλλο..
οι αγαπημένες μου σκιές να κατοικούν..
να λούζονται..στη ζεστασιά τ' αθώου
να χτίζουνε φωλιές τα περιστέρια τα λευκά..
να κελαηδούν τ' αηδόνια..
Γλυκύτερα μαθές τα τιτιβίσματα..
απ' τις λαλιές των λυκανθρώπων στην αρένα...
Μα η λογική μου πίσω με κλωθογυρνά..
τελεύει το εισιτήριο..μικρής διαδρομής..
στης ουτοπίας τα μέρη..
εδώ..εδώ..μες στους αγέρηδες..
σαν το δεντρί θε να σταθώ..
μη νιώσουν τον ξεριζωμό..
 στον κήπο των δικών μου..

''έρχονται μέρες και λαλώ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

 

''κι όταν οι βάρβαροι''..

Tommy Ingberg Photography

Κι όταν οι ''βάρβαροι'' θα προσπεράσουνε..
ορθός..χωρίς την αναφώνηση στα χείλη τα στεγνά..
<< και τι θα γίνομεν χωρίς αχρείους και βαρβάρους>>..
το μέλλον θα χαϊδέψει η άλλη η ματιά..
ο γητευτής εσύ..μες στης ομίχλης των καιρών..
καινούριους θ' αναστήσεις  Παρθενώνες.. 
θηράματα χρυσά και τιμαλφή..
θαμμένα στης κατάντιας τη σκουριά..
ο θηρευτής με βέλος τολμηρό..
ψυχές ..καρδιές απελπισμένων θα στοχεύσεις..
φωνές ανέρχονται απ' τους λάκους λιονταριών..
ζητούν δικαίωση..της λύτρωσης πυρσό..
Τα μάτια κράταε ανοιχτά..μες στην οχλαγοή...
στο ομιχλώδες γύρευε..τα μυστικά του κόσμου..
και κυνηγώντας χίμαιρες μονάχος σου...
να θυμηθείς..μη ξεχαστείς πως είναι να γελάς.
ύβρεις..αμετροέπεια.. πολιτισμός
στην καθημερινότητα..δηλώνει πια απών.
χιλιάδες οι φωνές οι συναρπαστικές..
για προβολή και παρουσίαση..γυαλιστερό το σελοφάν..
υπόσχεσης το περιτύλιγμα ..είν' δελεαστικό..
σαν όμως μέσα του κλειστείς..
βρόγχος η κόκκινη κορδέλλα του
ο αρνητής..ο αναχωρητής..συντρίβει τα δεσμά τους..
Και βρέχει..βρέχει ασταμάτητα ολονυχτίς κι ολημερίς...
στους δρόμους βρέχει..στις πλατείες στις καρδιές ..
στο νοτισμένο χώμα του Πλανήτη..της Ελλάδας.....

''κι όταν οι βάρβαροι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''κάπου στου δρόμου τη γωνιά''..

Κι εσύ ως βολεμένη στον παχύ σου καναπέ..
''ψυχοπονιάρα''..διόλου ενοχική..
οι έννοιες οι αληθινές..πετρώσαν..ξεχαστήκανε
στα γηρασμένα..στ' αδηφάγα σου τα σπλάχνα..
στέλνεις ευχές..ζεστές ευχές..στους ζεσταμένους..
φορείς και την καρφίτσα σου..έβαλες τα καλά σου..
χρυσά..δαντελωτά..και τα διαμαντικά..
στου κόσμου σου..να μοιάζεις Δεσποσύνη..
φωτογραφίζεις τις ρυτίδες σου ξετσίπωτα..
χωρίς αιδώ..που δεν εκατορθώσανε..
σοφία μες στα χρόνια να σου φέρουν..
είσαι στα ''πράγματα'' μας διαλαλείς..
κοιτάξτε με..ζω μες απ' το κοίταγμά σας..
Κι από το ανοιχτό το παραθύρι της 
του κόσμου σε κοιτά..μια ξέσκεπη στο χιόνι..
φορεί τριμμένη ζακετούλα για παλτό..
ετούτη η μικρή εις τη γωνία..
περνούνε οι περαστικοί και μειδιούν..
γιορτής ημέρα κι είν' σ' αυτό το μαύρο χάλι?
 Κι εμάς που η μάνα μας ορμήνεψε..
μας δίδαξε μαθές με πένα και μολύβι
ο αληθινός ο άνθρωπος ανέκαθεν..
το σεβασμό ζητούσε να του δίνουν..
να μην του ξεγυμνώνουν την ψυχή..
μην τον περιγελάνε.. 
κι αν τα κουρέλια που φορεί..
παγώνουν το πετσί του..
κι απ' το χιονιά ακόμα πιότερο..
τα γέλια σας τα ψεύτικα παγώνουν την ψυχή του..
Εκείνα σας τα ειρωνικά..
τα παγωμένα..τα χλευαστικά..
καθώς ποζάρετε ψυχροί και ανελέητοι..
στην καθώς πρέπει φορεσιά σας.. 
Δε μου ταιριάζει το μελόδραμα..
μικρούλα εγώ στου κόσμου την αρένα
μα πείσμα μου φυτεύει στο λιβάδι μου...
εκδίκηση να πάρω με ''όπλα'' εγώ..
και να σας πολεμήσω..
δεν είμαι τρομοκράτισσα..μη σκιάζεστε καλοί μου..
κι από πιστόλια δεν κατέχω..δε νογάω εγώ..
σώας τας φρένας κουβαλώ..
και πιότερο από όλους..
θα βομβαρδίσω μία χαραυγή..και δε θα σταματάω
και με τη σκέψη μου τη δυνατή
τον αχυρένιο σας το νου σας θα τον ''καίω''..... 

''κάπου στου δρόμου τη γωνιά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..

...................................................................................................................................................................