''μιας λίμνης στα θολά νερά''...

Θαρρείς πως ελιμπίστηκα μαθές..
τα στάσιμα..μιας λίμνης τα νερά της..?
ούτε και το λαχτάρησα ποτές..να γένομουν μια λίμνη..
οι ανοιχτές οι θάλασσες καθώς εμέ με μάγευαν ..
τραγούδια των σειρήνων της τα βράδια με καλούσαν....
Κι ήρθες εσύ..το αναπάντεχο..σαν την απρόσμενη..
του Φθινοπώρου τη βροχή  στα φύλλα να σταλάξεις..
μνήμες..εικόνες..συναισθήματα..θαμμένα εκεί ..
στης λίμνης τα κρυμμένα μου βαθιά νερά..
χρόνια και χρόνια ξεχασμένα  στα λιμνάζοντα..
εξέθαψες με το φιλί μιας χαραυγής..
το μάντευα..ούτε που το εφαντάζομουν..
βαρύ το τίμημα του έρωτα..
μα οι λίμνες πάντα είναι εκεί..ιώβεια προσμένουν...
στ' ατάραχα..τα ησυχασμένα τους νερά ...
λούλουδα να φυτρώσουν καρτερούν..κι ήρθες....
να ανασύρεις με όση δύναμη ....
τις ξεχασμένες σαν από καιρό..ζωή γεμάτης ρίζες...
Κι έτσι μου ζήτησες  τραγουδιστά..
μέσα σε ένα σούρουπο...
σε λίμνη εγώ να μεταμορφωθώ..νούφαρο να φυτρώσω..
τα μεταξένια  πέταλα..οι ρίζες του..ευάλωτα..
ταξίδι πλεύσης στον αφρό...τη λίμνη να στολίζουν.. 
σαν
''νουφαράκι'' με ονόμασες..όνομα σπάνιο..ακριβό..
μια μελωδία ''σαντιβάριους''..στα πρωινά μελτέμια..
έγινες λίμνη τώρα μοναξιάς.. έπαψες 
πια να τραγουδείς..για ονειροπλέκτες έρωτες..
κι εχάθης στο ξεγέλασμα..στης πλάνης..
στο βυθό της...

(''μιας λίμνης στα θολά νερά''- Σοφίας Θεοδοσιάδη )
................................................................................................................................................

Τι κι αν στη ''Λίμνη των Κύκνων''..τα μάγια λύνει μόνο ο έρωτας..
τι κι αν ο Ζίκφριντ..ο ερωτευμένος ήρωας παίρνει στην αγκαλιά του 
την αγαπημένη του στο τέλος και μαζί πετούν στον ουρανό..
Στη ζωή..
που παραμύθια μοιάζουνε και οι έρωτες..
το τέλος πάντα δεν είναι το όχημα..που στο ταξίδι οδηγεί..
Ας αφεθούμε γλυκά στη μουσική..ονειρευάμενοι..
πετώντας το αιχμηρό αγκάθι απ' την ψυχή..
η φίλη σας Σοφία.......
 

.....................................................................................................................................................................

( « Σαν Οδυσσέας » - Τ. Χ .) - ΤΑΚΗς ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟς

Η αγοραία μέθη σου ξυπνά τους δαίμονές μου
ματώνει τ΄ανεκπλήρωτα , πληγώνει τη σιωπή
οι σκοτεινές προθέσεις σου τρέφουν θεριά κι αγγέλους
σε μια ψυχούλα παιδική που έχει σταυρωθεί

Καημοί ανομολόγητοι, χαραματιά στη μνήμη
από μικρός ταξίδευα της μοίρας γητευτής
αυτή η στεριά με λάβωσε, σαν πεινασμένο ζώο
σκουριά σε σώμα ξέχειλο στον κύκλο μιας ρωγμής

Μιλώντας με τους έκπτωτους, εμπόλεμο ιδεώδες
ύψωσα το κατάρτι μου σε χρόνους σμιλευτούς
αρχή και τέλος έδεσα στην κιβωτό της μνήμης
να ξεδιψούν τα άγρια σε άγονους καιρούς

( « Σαν Οδυσσέας » - Τ. Χ .) 
...............................................................................................................

<< ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΠΟΥ ΔΑΜΑΣΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ >>

Συγγραφέας: Kamkwamba William - Mealer Bryan

Εικονογράφος: Hymas Anna

Ο Γουίλιαμ Καμκγουάμπα γεννήθηκε στο Μαλάουι, 
σε μια χώρα και σε μια εποχή στην οποία ακόμα
 βασίλευε η μαγεία, η επιστήμη αποτελούσε μυστήριο, η πείνα και η ξηρασία ήταν καθημερινή πραγματικότητα,η ελπίδα μάταιη και οι ευκαιρίες ανύπαρκτες.
Οπλισμένος αποκλειστικά με κάποια ξεχασμένα εγχειρίδια δανεισμένα από τη βιβλιοθήκη του χωριού του και με οδηγό την απίστευτη αποφασιστικότητά του, 
ο Γουίλιαμ κυνήγησε το πάθος του για την επιστήμη κι έβαλε σε εφαρμογή την πιο «τρελή» ιδέα, αλλάζοντας την κοινότητα και μεταμορφώνοντας τις ζωές των ανθρώπων γύρω του.

«Το αγόρι που δάμασε τον άνεμο είναι η συγκλονιστική ιστορία ενός εφήβου από την Αφρική..που χρησιμοποίησε τους μοναδικούς πόρους που είχε στη διάθεσή του για να χτίσει έναν ανεμόμυλο και να ανυψώσει τη ζωή και το πνεύμα των ανθρώπων της κοινότητάς του.  Όσα κατάφερε να πραγματοποιήσει ο Γουίλιαμ Καμκγουάμπα χρησιμοποιώντας την αιολική ενέργεια θα πρέπει να χρησιμεύσουν ως πρότυπο για το τι μπορεί να κάνει ένα άτομο με μια εμπνευσμένη ιδέα για να υπερβεί την κρίση που αντιμετωπίζουμε. 
Το βιβλίο του διηγείται μια συγκινητική και συναρπαστική ιστορία».

ΑΛ ΓΚΟΡ
πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ
βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης 2007
...................................................................................................................................................................

ΤΟ ΤΡΕΪΛΕΡ ΤΗς ΤΑΙΝΙΑς

.....................................................................................................................................................................

ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ : « Αυτό που μπορούμε να κάνουμε»..

« [Πηγή: www.doctv.gr]

« Στη χώρα απ’ όπου έρχομαι, η γενιά των
 παππούδων μου δεν είχε ακούσει ποτέ να 
γίνεται λόγος για μακροπρόθεσμη 
σχεδιοποίηση, για εξωτερικότητες, για 
μετακίνηση των ηπείρων ή για διαστολή του 
σύμπαντος.Όμως εξακολουθούσαν, και στα 
γηρατειά τους ακόμη, να φυτεύουν ελιές
 και κυπαρίσσια, χωρίς να τους απασχολούν 
ζητήματα κόστους και απόδοσης. 

 Ήξεραν ότι θα πεθάνουν, έσκαβαν όμως τη γη 
για τους επερχόμενους, αλλά ίσως 
και για τη γη την ίδια.
Ήξεραν ότι οποιαδήποτε «ισχύ» κι αν είχαν,
 η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, 
αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, 
αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους, 
αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο,
 αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε 
και αν δεν άφηναν στο μούστο τον καιρό 
που του χρειαζόταν για να βράσει.
Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας – 
 ίσως και να μην καταλάβαιναν 
και την έννοια της λέξης – 
όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν 
σ’ ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος.

 Προφανώς η χώρα 
δεν είχε ακόμα αναπτυχθεί…
Η τωρινή κρίση οδηγεί σ’ ένα σημείο όπου, 
είτε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια
 φυσική ή κοινωνική καταστροφή, 
είτε πριν ή μετά από αυτό, 
οι άνθρωποι θ’ αντιδράσουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο 
και θα προσπαθήσουν να εγκαθιδρύσουν νέες μορφές
 κοινωνικής ζωής, που θα έχουν γι’ αυτούς κάποιο νόημα.
Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς,
 για λογαριασμό τους και στη θέση τους, 
όπως και δεν μπορούμε να πούμε πώς θα μπορούσε να γίνει.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καταστρέψουμε 
τους μύθους που, περισσότερο από το χρήμα και τα όπλα,
 συνιστούν το τρομαχτικότερο εμπόδιο στο δρόμο
 μιας ανασυγκρότησης της ανθρώπινης κοινωνίας».

Κορνήλιος Καστοριάδης
Από το βιβλίο του:
Σκέψεις πάνω στην «Ανάπτυξη» και την «Ορθολογικότητα»
..............................................................................................................

''Μιας Πεταλούδας Πέταγμα''

Στα σκαλοπάτια πρόβαλε..και στο κατώφλι ασθμαίνοντας

έν' άνθος ολομόναχο..στη θύμηση της νιότης μου..

Άνοιξη γυροφέρνει...

στήσαν για χάρη της χορό...κι οι πρώτες πεταλούδες..

μια είν' επίμονη πολύ..γαλάζια έχει τα φτερά..

το νου μου ξελογιάζει.. 

-Φύγε της λέω..εμένα οι Άνοιξες μ' εγέλασαν..

κι ας είχαν τα φτερά και πλουμιστά τους..
- Έλα μου λέει ..μη φοβηθείς..
έλα για να σου δείξω..μιαν άλλην Άνοιξη 
έαρ γαλάζιο για τα σε..χρυσό σου ετοιμάζω..
του έρωτα του ύστερου..χιλιαρωματισμένο..
έχεις τη δύναμη να αρνηθείς τις Άνοιξες
 και στους Χειμώνες να πλανιέσαι?
-Θα 'ρθω της λέω πεταλούδα μου τρελλή..
το βρίσκω πως μου μοιάζεις..
ανάμεινε..
τα ροζ μου τα φτερά..στους ώμους να κολλήσω..
κι αν στο τρελλό μας πέταγμα..
μου αναλιώσουν τα φτερά..
και στα μισά του δρόμου καταγής..
η ανάσα μου..απ' τον ίλιγγο του έρωτα..
σβιέται και χαθεί..
μη λυπηθείς..μη φοβηθείς..
σ' εκείνο το ύστερο φιλί ζωής..
σκύψε και ρώτα με ψιθυριστά..
να μάθεις την αλήθεια..
το σύντομο το πέταγμα το άντεξα..
''για'' τα φτερά μου έκαψες..
ψηλά με σήκωσες μακριά..μαζί σου να πετάξω..
τον ήλιο δε λογάριασες..το χρόνο δε σεβάστης..
πριν ξεψυχήσω ..σίμωσε..λαλώ....
το μέλι που 'χα στης ψυχής..
του άνθους του τον ύπερο..
δεν πρόλαβες εσύ να το ''ρουφήξεις''...

''μιας πεταλούδας πέταγμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''Ωδείον του Έρωτος''..

Σαν 'βγάζαν λέει απόφαση οι σοφοί..
ένα Ωδείο για να στήσουνε..
για τα τραγούδια του..του Έρωτος..
θαρρώ θα 'χαν δικαίωμα..λόγια να τραγουδήσουν..
στων ποιητάδων..στων σοφών τις πινελλιές..
όσοι ετσουρουφλίστηκαν..σε κείνο το λιοπύρι...
εκειοί που ελουσθήκανε στους παραπόταμους..
στης λίμνης στα νερά Ανδαλουσίας..
να ξεπλυθεί μεσ' απ' τις νότες στο πεντάγραμμο..
η πίκρα τους..απ' των καημών το στόμα.. 
Οι λέξεις θα μπουμπούκιαζαν..ρόδα..
ροδόχροα..αναρριχώμενα..
σκαρφαλωμένα στο κλειδί του σολ..
την πόρτα θα χτυπούσανε των ουρανών..
ν' ανοίξει..να τρυπώσουνε..
οι ουράνιες μελωδιές του...
Κόλαση γίνεται το στήθος τ' αδειανό..
κραυγή το γεμισμένο..
ιαματική πηγή ο Έρωτας..
στη δίψα..αξεδίψαστη
στο στόμα λαβωμένων... 
Με δεκανίκια δεν περνά η ζωή..
σαν δε δροσέρεψε η καρδιά
σ' ανατριχίλες των κορμιών..
σαν δεν ευρέθη στο βυθό
σε πατητήρια ηδονής..
σαν δεν εμέθυσε η ψυχή..
μες στην αλμύρα της..στου ίδρωτα
στης εύρεσης τη ζάλη..

''Ωδείον του Έρωτος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................



 

''ξέρω ένα αηδόνι''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ξέρω ένα αηδόνι που 'ρχεται
 χαράματα μου τραγουδά..
τη γνώριμη τη μελωδιά
 που είχα βαθιά ξεχάσει....
 έδενε το κελάηδημα..
χρυσή κλωστή στην κόμη..
μην τύχη και τη μελωδιά 

την απολησμονήσω.

Στο αντάριασμα εδείλιασα
εμίλησά της της καρδιάς..
για να τηνε μαλώσω..
Έλα της λέω..δεν πρέπει σου 
τραγούδια πάλι μελωδιές...
στιχάκια ν'αφουγκράζεσαι..

στιχάκια να μοιράζεις.....
Μα αυτή μου αποκρίθηκε...
ανόητα πως της φέρομαι
δε θα με ματακούσει.. 


Πήρε κατόπι τα πουλιά
έβαλε το φουστάνι της το γιορτινό...
εκείνο που την έκανε..
με νύφη για να μοιάζει..
εφόρεσε στο πέπλο τ' ακριβό..
της Άνοιξης τα άνθια στο κεφάλι..  
να ζαλιστεί απ' το άρωμα...
να πέσει ...να μεθύσει...

 
Θα λερωθείς της φώναζα..
θα βάψεις το κατάλευκο 
''νυφιάτικο φουστάνι''....
μα εκειά..ανέμισε την κόμη τη λευκή..
διόλου δεν αποκρίθη..
τραγούδι αρχίνισε γλυκό:
''μαζί σου πάρε με Άνοιξη..
ζωγράφισέ μου την καρδιά..
''χνούδι'' να μοιάζει πασχαλιάς
σε μάγουλο γυναίκας''... 

''ξέρω ένα αηδόνι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................