''Μιας Πεταλούδας Πέταγμα''

Στα σκαλοπάτια πρόβαλε..και στο κατώφλι ασθμαίνοντας

έν' άνθος ολομόναχο..στη θύμηση της νιότης μου..

Άνοιξη γυροφέρνει...

στήσαν για χάρη της χορό...κι οι πρώτες πεταλούδες..

μια είν' επίμονη πολύ..γαλάζια έχει τα φτερά..

το νου μου ξελογιάζει.. 

-Φύγε της λέω..εμένα οι Άνοιξες μ' εγέλασαν..

κι ας είχαν τα φτερά και πλουμιστά τους..
- Έλα μου λέει ..μη φοβηθείς..
έλα για να σου δείξω..μιαν άλλην Άνοιξη 
έαρ γαλάζιο για τα σε..χρυσό σου ετοιμάζω..
του έρωτα του ύστερου..χιλιαρωματισμένο..
έχεις τη δύναμη να αρνηθείς τις Άνοιξες
 και στους Χειμώνες να πλανιέσαι?
-Θα 'ρθω της λέω πεταλούδα μου τρελλή..
το βρίσκω πως μου μοιάζεις..
ανάμεινε..
τα ροζ μου τα φτερά..στους ώμους να κολλήσω..
κι αν στο τρελλό μας πέταγμα..
μου αναλιώσουν τα φτερά..
και στα μισά του δρόμου καταγής..
η ανάσα μου..απ' τον ίλιγγο του έρωτα..
σβιέται και χαθεί..
μη λυπηθείς..μη φοβηθείς..
σ' εκείνο το ύστερο φιλί ζωής..
σκύψε και ρώτα με ψιθυριστά..
να μάθεις την αλήθεια..
το σύντομο το πέταγμα το άντεξα..
''για'' τα φτερά μου έκαψες..
ψηλά με σήκωσες μακριά..μαζί σου να πετάξω..
τον ήλιο δε λογάριασες..το χρόνο δε σεβάστης..
πριν ξεψυχήσω ..σίμωσε..λαλώ....
το μέλι που 'χα στης ψυχής..
του άνθους του τον ύπερο..
δεν πρόλαβες εσύ να το ''ρουφήξεις''...

''μιας πεταλούδας πέταγμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................