''ξέρω ένα αηδόνι''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ξέρω ένα αηδόνι που 'ρχεται
 χαράματα μου τραγουδά..
τη γνώριμη τη μελωδιά
 που είχα βαθιά ξεχάσει....
 έδενε το κελάηδημα..
χρυσή κλωστή στην κόμη..
μην τύχη και τη μελωδιά 

την απολησμονήσω.

Στο αντάριασμα εδείλιασα
εμίλησά της της καρδιάς..
για να τηνε μαλώσω..
Έλα της λέω..δεν πρέπει σου 
τραγούδια πάλι μελωδιές...
στιχάκια ν'αφουγκράζεσαι..

στιχάκια να μοιράζεις.....
Μα αυτή μου αποκρίθηκε...
ανόητα πως της φέρομαι
δε θα με ματακούσει.. 


Πήρε κατόπι τα πουλιά
έβαλε το φουστάνι της το γιορτινό...
εκείνο που την έκανε..
με νύφη για να μοιάζει..
εφόρεσε στο πέπλο τ' ακριβό..
της Άνοιξης τα άνθια στο κεφάλι..  
να ζαλιστεί απ' το άρωμα...
να πέσει ...να μεθύσει...

 
Θα λερωθείς της φώναζα..
θα βάψεις το κατάλευκο 
''νυφιάτικο φουστάνι''....
μα εκειά..ανέμισε την κόμη τη λευκή..
διόλου δεν αποκρίθη..
τραγούδι αρχίνισε γλυκό:
''μαζί σου πάρε με Άνοιξη..
ζωγράφισέ μου την καρδιά..
''χνούδι'' να μοιάζει πασχαλιάς
σε μάγουλο γυναίκας''... 

''ξέρω ένα αηδόνι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................