''Ωδείον του Έρωτος''..

Σαν 'βγάζαν λέει απόφαση οι σοφοί..
ένα Ωδείο για να στήσουνε..
για τα τραγούδια του..του Έρωτος..
θαρρώ θα 'χαν δικαίωμα..λόγια να τραγουδήσουν..
στων ποιητάδων..στων σοφών τις πινελλιές..
όσοι ετσουρουφλίστηκαν..σε κείνο το λιοπύρι...
εκειοί που ελουσθήκανε στους παραπόταμους..
στης λίμνης στα νερά Ανδαλουσίας..
να ξεπλυθεί μεσ' απ' τις νότες στο πεντάγραμμο..
η πίκρα τους..απ' των καημών το στόμα.. 
Οι λέξεις θα μπουμπούκιαζαν..ρόδα..
ροδόχροα..αναρριχώμενα..
σκαρφαλωμένα στο κλειδί του σολ..
την πόρτα θα χτυπούσανε των ουρανών..
ν' ανοίξει..να τρυπώσουνε..
οι ουράνιες μελωδιές του...
Κόλαση γίνεται το στήθος τ' αδειανό..
κραυγή το γεμισμένο..
ιαματική πηγή ο Έρωτας..
στη δίψα..αξεδίψαστη
στο στόμα λαβωμένων... 
Με δεκανίκια δεν περνά η ζωή..
σαν δε δροσέρεψε η καρδιά
σ' ανατριχίλες των κορμιών..
σαν δεν ευρέθη στο βυθό
σε πατητήρια ηδονής..
σαν δεν εμέθυσε η ψυχή..
μες στην αλμύρα της..στου ίδρωτα
στης εύρεσης τη ζάλη..

''Ωδείον του Έρωτος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................