''ΠΕΘΥΜΙΕς''..

Πιότερο απ' όλα αν με ρωτάς
εκείνο που πεθύμησα 
σ' εκείνα του Καλοκαιριού..
είν' η ξυπολησιά μου...
σαν το μελίσσι που σε πανηγύρι γύρης χύνεται.. 
μικρά παιδιά ..νέοι..παλιοί..
ο καθένας μερτικό για να γευτεί..
λίγο για να φορέσει Καλοκαίρι..
να ζεσταθούν τα δάχτυλα απ' το χώμα το καυτό
να νιώσουνε την κάψα του..
πριν έρθουν και προλάβουνε οι αέρηδες οι δυνατοί..
τ' Αυγούστου τα μελτέμια..
με βήματα γοργά να οδηγήσουνε 
στου Φθινοπώρου τις βροχές
 και τα χρυσά τα φύλλα...

Ένα πανηγύρι αλλιώτικο..
ο ήλιος είν' στα κέφια του..εκείνα τα μεγάλα.. 
Βιβλίο της μνήμης μου χρυσόδετο
γεμάτο χρώματα παλέτας είν' Καλοκαιριού..
το πράσινο των κάμπων του μικρού χωριού.. 
μα και το μπλε της θάλασσας που ήταν κρυφή λαχτάρα.

Στης << ευτοπίας>> μου το καταφύγιο αδιάλειπτα ..
θαμώνας επιστρέφοντας να γίνομαι ποθάω...
οι πεθυμιές..καράβια με πανιά αβούλιαχτα.
μες στου μυαλού τις θάλασσες στο χρόνο ταξιδεύουν...

  ''ΠΕΘΥΜΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

''Στου δειλινού το απόκαμα'''

Αδράχτι ο χρόνος που κλωθογυρνάει..
κλωστές κι ονείρατα να γνέθει..
κλωστές πα σε ανέμες πότε γκρίζες..
άλλοτες λευκές ..
χρωματιστές να βάφονται..
υφάδια αργαλειού ζωής..
να υφαίνουν δρόμους άλλοτε
σαν δίχτυα μπερδεμένους..
κι άλλοτε πάλι καθαρούς
 με δίχως..ούτε κόμπους..
δε σου γυρίζει πίσω ο χρόνος ό,τι έγνεσε..
μορτάκι αλήτικο..
τρέχει και τρέχει να προλάβει....

Κι εμείς σε μια πορεία αέναη..
το νήμα ακολουθούμε.. 
γι αυτό σου λέω τραγουδιστά 
έλα στη βάρκα μας κι εσύ
στου δειλινού το απόκαμα....
εκεί όπου της νιότης μας οι ''εκδρομές''..
δεν πάψανε στιγμή..για να μας τυραγνούνε..
με της ψυχής μας τα πανιά..
στα πέλαγα τα καταγάλανα 
παρέα με τους γλάρους ν' ανοιχτούμε..
να μας ''χτυπήσουν'' οι αέρηδες.. 
ν' ανάψουμε ξανά φωτιές..
να αυθαιρετήσουμε  ξανά απ' την αρχή..
της μοίρας τα κιτάπια μας 
μήπως κι αλλάξουν ρότα.............

'' Στου δειλινού το απόκαμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σας αφουγκράστηκα''...

Στον κύκλο σαστισμένη..σιωπηλή
στην πλάνη της ζωής μου αφημένη
μειοψηφία θέλω να γενώ
το συναρπαστικό..το άπιαστο να ονειρευτώ
λουσμένη στο ανέσπερον το φως 
τα μάτια της ψυχής να κολυμπήσω.. 

 Σας αφουγκράστηκα..
δεν παίρνω απ' το αρρωστημένο σας εγώ..
εξουσιολαγνείας............
το μέλλον στην ελπίδα το χρεώνω..
δε λένε ψέμματα οι στιγμές..
τις πεθυμιές ταχυδρομώ..μονολογώ...

Κι είναι στιγμές που θα 'θελα
σ' ένα δεντρί να γείρω..
να 'χει παχύ τον ίσκιο του
και πράσινο τριγύρω..

Να με δροσίζει το δεντρί
κι ο νους μου να λαγιάζει
να φεύγουνε οι σκέψεις μου
στα Τάρταρα να χάνονται
το σώμα γιατρεμένο να πλαγιάζει..

Να 'ρχεται ο ύπνος ο γλυκύς
μαζί του να με παίρνει
σαν τότε που ήμουνα παιδί
στο φράξο που εκοιμόμουνα
κι εξύπναγα αυγή..

Ν' αφήσω την πολύβουη..ανούσια ζωή..
μέσα στο χάος - πλήθος
να πάψω να ακούω τις λαλιές
ωσάν στον Πύργο της Βαβέλ
συγχύσεως το ρίγος..

''  Σας αφουγκράστηκα..'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΙΑΜΑ Η ΕΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥς''...

Μνήμες και μνήμες να σε σεργιανούν..
να λες..να λες και να μη σώνουνται
εκείνα τα μασάλια στις ποτίστρες..
Στο αχνοφέγγισμα στολίζονταν
ο ήλιος σαν μαστίγωνε στης ρεματιάς
στα κρόσσια του το σκότος
νύφη με τ' άνθια στα μαλλιά..
ο μαγεμένος κάμπος της..
στα πράσινα λιβάδια..
γλυκολαλούσανε οι πέρδικες..
κλαίγαν οι δεκαοχτούρες... 
Ίαμα ..γιατρικό η εμορφάδα τους..
συνταίριασμα στου σύμπαντος το παζλ
οι πλεύρες στο ρυάκι μας..
τα καραγάτσια προσκυνούσανε..
οι κρίνοι ζωντανεύαν.
Κι εγώ που ξενιτεύτηκα..
που άλλαξα πατρίδα..
ψάχνω ες αεί εντός θωρώντας με..
ποιός είναι τάχα ο τόπος μου..
και ποια πατρίδα έχω..
είν' η πατρίδα μου εκείνη που με γέννησε
η διαλεχτή..?
εκείνη που με σπούδασε..?
εκείνη που εδιάλεξε ο έρωτας για με?
εκείνη που 'χω μνήμα καρδιακό..?
ποια τάχα να διαλέξω?
Μα πιότερο απ' όλες τους θαρρώ..
στη ζυγαριά βαραίνει..
ληστεύει το αντίδωρο στη μοιρασιά..
το ερημωμένο μου χωριό..
στη γειτονιά της βάλτας μου 
η αγάπη μου πλανιέται...
σ' εκείνο το κελαρυστό..ρυάκι
 με τους κρίνους τους λευκούς..
τα δάκρυα της Παναγιάς..καθώς
ξεπλένει την ψυχή μου..
αρωματίζει με την ευωδία κάθε πρωινό
το μεσοφόρι της καρδιάς μου..
στον τόπο τον αλλαργινό..
στης Θράκης μου τα μέρη...

'' ΙΑΜΑ Η ΕΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Συνεπιβάτες σ' ένα πλοίο της γραμμής'' ..

 by   Felix Mas

Αρνούμαι να 'μαι ένα πρόβατο..
αμνός ή και ερίφιον..
στο βρώμικο μαντρί σας..
εις το κοπάδι το ασαλάγητο..χαμένο στα λαγκάδια..
ούτε και ''αρουραίος'' να γενώ..
σε αμπάρια πλοίων να τρυπώνω..
Πάντα το πλοίο μου στις ανοιχτές τις θάλασσες..
εκεί το οδηγούσα...
Πάνε χρόνια τώρα πια που δε βολεύομαι 
στο ''ξέφραγο'' και το βρεγμένο σας κατάστρωμα..
δε θέλω απ' τη μιζέρια να βραχώ..
στο σκότος για να ζήσω..
Το πλοίο της γραμμής μου δεν  εμπάταρα...
ούτε στα αμπάρια του ποτέ..
μαζί με ''αρουραίους'' εσυζούσα..
Ζητάτε να σταθώ μες στην καμπίνα σας..
κι ο ύπνος να με πάρει..
Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο
φαντάζει το κατάστρωμα
στο πλοίο της γραμμής σας
πόσο χαμένες και απροσάρμοστες
μοιάζουνε οι βολεμένες οι ζωές σας..
Τρέχουν αλαλιασμένοι οι συνεπιβάτες μου
καθώς ανοίξαν οι κερκόπορτες..
ποντίκια από εμπρός τους προσπερνούνε..
τα τρωκτικά γαντζώματα..πληγές να επιφέρουν..
Δε με τρομάζει πια το θέαμα
γνώστη σοφό με καταστήσανε 
τα περισσά μου χρόνια..διδάχθηκα ανάγνωση
το εμπέδωσα βαθέως..
οι αρουραίοι μες στο σκότος ζουν..
στ' αμπάρια κατοικούνε..
από γεννήσεως του κόσμου αυτό
και η τάξη των πραγμάτων δεν αλλάζει..
έρχεται ο ζέφυρος και με παρηγορεί..
θα φύγουνε μου ψιθυρίζει στο αυτί
μες στις υγρές κρυψώνες τους
 οι αρουραίοι θε να σκορπιστούν 
δεν το αντέχουνε το φως..
η τύφλωση καραδοκεί..
το φως τους λιγοστεύει....
Εμέ..το πλοίο μου είναι της χαράς...
της αναζήτησης..των εικόνων και της έρευνας.
μιας ζωής αλλιώτικης..που εσείς ποδοβολάτε..
Άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι και διαφορετικοί..
εντάσσονται σε ομάδες .. 
επιζητούν απ' την αφάνεια διακαώς 
να μπουν σε ένα ''μαντρί''.
Πάει καιρός που ηχούν παράξενα 
τα λόγια τους στ' αυτιά μου...
Είρωνες ..αναζητητές..
μιας μοναξιάς που τους κατέτρωγε..
οι αρουραίοι τους στο φως για να βρεθούνε...

 ''Συνεπιβάτες σ' ένα πλοίο της γραμμής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''με τον καιρό στα πρύμα''

by  Pawel Kuczynski

Έμπαινε μες στη σκούνα της..σαλπάριζε 
άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί..
στην κιβωτό της μνήμης της..πανιά..
κατάρτια αποζητούσε..
λιμάνια..κάβους έδενε..
πότε υπήνεμους..
κι άλλοτε φουσκοθαλασσιές..
τσουνάμια να την βρέχουν..
Κατάφερνε..εγλίτωνε στο κάλεσμα
σειρήνων της ξηράς της..
ωσάν ως άλλος Οδυσσεύς
δεμένη στο κατάρτι της ζωής της..

Στης μνημοσύνης τη φαρέτρα της προσέτρεχε..
μύθους παλιούς ..ως γητευτές..καθώς
πίκρες..καημοί..ναυάγια ανομόλογητα
βαραίναν την ψυχή της..
με το κατάρτι αγκαλιά..με προσευχές
στον Ποσειδώνα έστελνε χοές..
στη θάλασσά της νηνεμία να κρατεί
τους πεθαμένους ήρωες εξαναγένναε απ' αρχής.. 
που τους ετουφεκίσανε
οι άγριοι δράκοι της ζωής της.. 

Ήρωες αγνοί..ωραίοι..απόλυτοι
σχεδόν ιδανικοί..
δεν το 'ξερε ..δεν το φαντάζονταν..
τόσο μικρή που ήτανε..
πως ένας κόσμος άλλος..ο ιδανικός
είναι και πρέπει στα βιβλία μοναχά..
για να ορίζουν δίκαια το λογισμό τ' ανθρώπου..
Δεν της ταιριάζαν διόλου οι αποχαιρετισμοί
και τα μνημόσυνα απεχθάνονταν..
σημαντικών ηρώων..
ήταν που....
δεν ετόλμαε..χωρίς την αύρα τους
δύναμη ανεμοστρόβιλου που όλα τα ανατρέπει
ετούτη την πεζή που της τρατάρανε ζωή...
στην απουσία τους..
το μικρό του κόσμου τούτου να αντέξει.

Στο πιο ψηλό κατάρτι αρμενίζοντας
με τον καιρό στα πρύμα
εμέθαε..γαλάζιο ατλάζι το ταξίδεμα
κι αν ο μικρός της αστρολάβος εμπερδεύονταν
ξεμάκραινε..αχνόφεγγε..έσβηε
τη μακρινή Ιθάκη.. 
ήταν το χέρι στη μανέτα της ψυχής
ήτανε το ταξίδι που εμέτραε το καθημερινό..
αυτό που ασήμαντο εφάνταζε
αυτό το ολίγον..το ελάχιστα μικρόν
που στην αρένα της ζωής καθημερνά...
στη ρότα της χαμένης της Ιθάκης οδηγούσε.
Σάμπως μες στο ταξίδι της...
μικρές -μικρές Ιθάκες...δεν αντάμωσε.. 
δεν γεύτηκε..δεν ηύρε ?...

''με τον καιρό στα πρύμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σπασμένο ραβδάκι'''

Και μαγεμένη..από τους χρόνους τους παλιούς
καθώς το μαγισσάκι του Ελύτη με ξεσήκωνε..
μου έγνεφε ερωτικά..επιτακτικά κοινωνικά
να βγω στις πέρα θάλασσες...
τα όνειρά μου τα τρελλά..μήπως και συναντήσω..
φόραγα το φουστάνι μου το θαλασσί..
στο χρώμα της πατρίδας μου..
της θάλασσας να μοιάζει..
έδενα και γιορντάνι στα μαλλιά..
τις μυρωδιές στολίζομουν..
δυόσμο..λεβάντες..μπουγαρίνι απ' τα Επτάνησα..
φλισκούνι και άγρια μέντα... 
έπλεκα και στεφάνι στα μαλλιά
απ' τον ελίχρυσο αμάραντο 
στης Θράκης μου τα μέρη...
ξυπόλητη..χωρίς σανδάλια και σκουτιά
σ' αερικό να μοιάζω..και ξωτικού να έχω τα μαλλιά..
σκοινιά για τις φουρτούνες να τα δένω..
Ξανοίγομουν στα πέλαγα..
να ταξιδέψω τα ονείρατα..
ο καπετάνιος της ζωής μου εγώ..
εγώ κι ο τιμονιέρης...
Μα ήρθαν χρόνοι δίσεχτοι..
εγέμισαν οι θάλασσες εντόπιους κουρσάρους
γεμίσανε οι θάλασσες..κουρσάρικα καράβια..
όχι..δεν ήταν πειρατές της Καραϊβικής..
πολιτικάντηδες βαφτίζονταν..δεινοί καπεταναίοι
λεηλάτησαν..εκλέψανε..ονείρατα..ελπίδες..
το μαγισσάκι εσκιάχτηκε..απέδρασε..
εκρύφθηκε στα δάση..
έσπασε το ραβδί το μαγικό..
μες στο καμίνι των καιρών..
κοχλάζουνε τα όνειρα..διέξοδο ζητούνε....

''Σπασμένο ραβδάκι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,