''ΙΑΜΑ Η ΕΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥς''...

Μνήμες και μνήμες να σε σεργιανούν..
να λες..να λες και να μη σώνουνται
εκείνα τα μασάλια στις ποτίστρες..
Στο αχνοφέγγισμα στολίζονταν
ο ήλιος σαν μαστίγωνε στης ρεματιάς
στα κρόσσια του το σκότος
νύφη με τ' άνθια στα μαλλιά..
ο μαγεμένος κάμπος της..
στα πράσινα λιβάδια..
γλυκολαλούσανε οι πέρδικες..
κλαίγαν οι δεκαοχτούρες... 
Ίαμα ..γιατρικό η εμορφάδα τους..
συνταίριασμα στου σύμπαντος το παζλ
οι πλεύρες στο ρυάκι μας..
τα καραγάτσια προσκυνούσανε..
οι κρίνοι ζωντανεύαν.
Κι εγώ που ξενιτεύτηκα..
που άλλαξα πατρίδα..
ψάχνω ες αεί εντός θωρώντας με..
ποιός είναι τάχα ο τόπος μου..
και ποια πατρίδα έχω..
είν' η πατρίδα μου εκείνη που με γέννησε
η διαλεχτή..?
εκείνη που με σπούδασε..?
εκείνη που εδιάλεξε ο έρωτας για με?
εκείνη που 'χω μνήμα καρδιακό..?
ποια τάχα να διαλέξω?
Μα πιότερο απ' όλες τους θαρρώ..
στη ζυγαριά βαραίνει..
ληστεύει το αντίδωρο στη μοιρασιά..
το ερημωμένο μου χωριό..
στη γειτονιά της βάλτας μου 
η αγάπη μου πλανιέται...
σ' εκείνο το κελαρυστό..ρυάκι
 με τους κρίνους τους λευκούς..
τα δάκρυα της Παναγιάς..καθώς
ξεπλένει την ψυχή μου..
αρωματίζει με την ευωδία κάθε πρωινό
το μεσοφόρι της καρδιάς μου..
στον τόπο τον αλλαργινό..
στης Θράκης μου τα μέρη...

'' ΙΑΜΑ Η ΕΜΟΡΦΑΔΑ ΤΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,