''Την τεθλασμένη μου αγάπησα''..

Ψάχνω και χάνομαι στους ψίθυρους..
στους παφλασμούς γυρεύοντας απόκριση
στων ονείρων μου τη θάλασσα αγναντεύοντας .. 
θαρρώ πως τα κατάφερα  
''αλίευσα'' μικρά μα..σπάνια..μοναδικά..
ξεχωριστά..μαργαριτάρια λιγοστά .. 
κλεισμένα στης ψυχής το φιλντισένιο όστρακο..
όταν πονά να τα φοράει.....

Kαράβι λες κι ο έρωτας αβούλιαχτο..
σινιάλο μου 'στελνε απ' τα γαλάζια του ..
τα ήρεμα  που μοιάζανε..
θαλασσοταραχής μια πρόκληση..
προειδοποίησης τσουνάμι στην καρδιά....
Μες στο ρολόι της μνήμης μου..
οι ώρες των ερώτων μου μιας ταξινόμησης 
θαρρείς.. 
παράσταση ζητούσαν..

Μα μια σελίδα έμενε κενή..
εδίσταζε το χέρι να τη γράψει..
Στάθηκα εκεί..εσυλλογίστηκα..
ποια τάχα είναι η γραμμή..
του έρωτα καλύτερη..
ευθεία για τεθλασμένη?
λιγοστός ο χρόνος πια για τις ευθείες μου.. 
ανιαρές διαδρομές..εκπλήξεων στερημένες...

Την τεθλασμένη μου εματαγάπησα..
για σένανε..εχαράχθη
στον κάβο που το άραξες 
το αβούλιαχτο το πλοίο σου του έρωτα..
κείνο το κόκκινο πανί που μου ανέμισες..
μικραίνει το στο αντάμωμα..
στου έρωτα του τόξου το βεληνεκές 
στο μέρος της καρδίας..

''Την τεθλασμένη μου αγάπησα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................
...................................................................................................................................................

''Στιγμές πανώριες''..

Τώρα εγλύκανε η καρδιά.. 
ξέρει τι θέλει ..τι μπορεί..και τι ζητά..
πως να το αγκαλιάσει.
τώρα οι στιγμές φοβήθηκαν
εκείνη τη μεγάλη χαρακιά..εκρύφτηκαν
νοσταλγικά σοφά..ανάμεσα στα μάτια..
Κοιτώ με βλέμμα αναχωρητή
με βουλιμία προσπαθώ..στιγμές..
ατέλειωτες..αόρατες στιγμές..
σαν τους χυμούς να τις ρουφήξω 
το αδυσώπητο του χρόνου το ρολόγι μας..
να το νικώ..στ' αζήτητα ν' αφήνω το..
την ώρα μοναχή να υπολογίζω.. 
Το χρόνο πίσω μόνη να γυρίσω αδυνατώ..
έχω μονάχα δυο μικρά κουπιά..
ο κωπηλάτης στη μικρή μου τη σχεδία εγώ..

Σήμερα εξεθάρρεψα και ανοίχτηκα 
πάλι μονάχη μες στης λίμνης μου τ' ατάραχα νερά..
Με παρασύρανε οι νότες οι γλυκές.. 
σειρήνων τα καλέσματα 
που έφταναν απρόσμενα στ' αυτιά μου..
απ' το μικρό σπιτάκι εκεί στην άκρια της λίμνης  μας
που πάντα ονειρεύομουν να έχω και να αράξω..
Απογεύματα μου χάρισε το όνειρό μου αυτό.
εκεί στο ένωμα με τη στεριά..
καθώς μου κράταγες το χέρι..

Κι ύστερα το όνειρο εχάθη..έμεινε μισό..
πλανώνται οι πανώριες στιγμές.. 
Στιγμές...που ήρθαν..μας εχάϊδεψαν.. 
σταθήκανε λαμπάδες Αναστάσιμες μπροστά μας..
στιγμές πανώριες που εψιχάλισαν 
τ' απόσκια της ψυχής μας..
κουτάκια ταχτοποιημένα  στα συρτάρια του μυαλού..
στιγμές που μας περπάτησαν..
μας κοίταξαν..μας έγνεψαν...
μας πλησιάσανε επικίνδυνα
για να μας κλέψουν εθελήσανε..
λόγια καλά κρυμμένα..ντροπαλά ...
λόγια που ασφυχτιούσανε..
θέλανε να ακουμπήσουν τα αυτιά..
αυτιά αγαπημένου τους...
που δεν ετόλμαγαν..φοβόντουσαν .
εσκιάζονταν..μη και χαλάσουν τη στιγμή..
μη και   κομματιαστούνε..

Στιγμές που πέρασαν..εζωγραφίστηκαν βαθιά..
μελάνι είχαν διακριτικό..
γεννήθηκαν λούλουδα στιγμές ..
ετόλμησαν..ανθίσανε..σε παγωμένες στέπες..
βαδίζω αντίστροφα στου χρόνου τις ρωγμές
στα καλντερίμια τριγυρνώ 
με τις μοσχοβολιές των κιτρολέμονων..
στις πρωινές δροσοσταλίδες..
χωρίς τα λόγια τα μεγάλα..
στα αγγίγματα..στις πράξεις..στις βαθιές ματιές
μα πιότερο  σε κείνες τις γλυκές..γοητευτικές..
εκείνες τις απρόσμενες..που περιμένουνε..
να μας αιφνιδιάσουν..
Είναι το αναπάντεχο ες αεί..
γνωρίζω το..που μας ξαναγεννά...

''Στιγμές πανώριες'' -Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Κορνήλιος Καστοριάδης: “O κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του

 “O κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, 

υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται'' 

  Μπορούμε να πούμε ότι ο Ελληνικός λαός 

δεν καταλάβαινε τι έκανε? 

Δεν ήξερε τι ήθελε,τι ψήφιζε ,τι ανεχόταν?

  Σε μια τέτοιαν περίπτωση αυτός ο λάος θα ήταν ένα νήπιο.

Εαν όμως είναι νήπιο ας μη μιλάμε για δημοκρατία.

Εαν ο Ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορίας του,

ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα.

  Εγώ λέω πως ο Ελληνικός λαός- όπως και κάθε λαός -

είναι υπέυθυνος για την ιστορία του,συνεπώς,

είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα.

 

  Κορνήλιος Καστοριάδης.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Έμαθα Ωκεανούς να ζωγραφίζω''..

Στα χρόνια που ήμουν νια κι ορμητική..
στα χρόνια που μ' αντάριαζαν
φουρτουνιασμένης θάλασσας όμοιας εικόνα..
στα χρόνια που με γλύκαναν
εμάζευα σταγόνες κι ονειρεύομουν 
ωκεανός να γένω...
Τώρα που όμορφα και σιγανά να περπατώ 
μου μάθανε τα χρόνια..
μες στις σταγόνες μου εκείνες τις μικρές.. 
ωκεανούς μου ζωγραφίζω....
Γεμίζω την ψυχή δροσιά ..
να 'χω τα πρωινά  να νίβομαι..
τα βράδια στις ακτές τους να αράζω.. 
Μη με κοιτάς και σκιάζεσαι..θαρρείς.. 
νομίζεις πως εγέρασα 
κι άλλαξα την ψυχή μου ? 

Τη σκέψη μου εσμίλεψα..
θάλασσες ονειρεύομαι μικρές..
στα μέσα μου πληθαίνουνε.. 
φαντάζουνε μεγάλες..
σήκωσε ο αγέρας τα πανιά και 
η σκούνα μου ξελύθη απ' το λιμάνι..
Δεν τις φοβάται τις ''φουρτούνες'' πια 
του έρωτα του ακάλεστου..
καθώς απρόσμενος κάθε φορά..  
σταθμεύει μπρος στα σκαλοπάτια μου.. 
κομμάτια απ' την ψυχή μου ζητιανεύει...

Τώρα το γεύτηκα..το γνώρισα βαθιά..
Οι αληθινοί οι έρωτες..είν' νεογέννητα μωρά.
δε σέρνουν σκελετούς απ' τα συρτάρια..
ζητούν να γράψουν δυνατές..
μονάχα αποκλειστικές γι αυτούς..
καινούριων πάπυρων σελίδες..
Μες στο σκληρό μου δίσκο αφουγκράζομαι..
καινούριες και αιθέριες μελωδίες.. 
Άλλα ζητάει η ψυχή μου..άλλα πεθύμησε..
μιας συντροφιάς να 'χει χέρια ζεστά..
όταν τα δειλινά θα μ' αγκαλιάζουνε..
σαν τα πουλιά που λιάζονται 
πα στα βρεγμένα τα συρματοπλέγματα..
μετά την καταιγίδα........

''Έμαθα Ωκεανούς να ζωγραφίζω''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΕΓΩ..Η ΑΚΑΠΝΗ''..

φωτο : από το διαδίκτυο

Δηλώνω άκαπνη μαθές ..
τσιγάρου τζούρες δεν εγεύθηκα ποτές..
οι φίλοι μου τσιγάρα αδιάκοπα 
στα δάχτυλα κρατώντας..
παρότρυνσης βαγγέλιο μου εδιάβαζαν..
καπνίζοντας..τις νύχτες να ελαφρύνω..
τις νύχτες όμως καίγομουν..
στις καύτρες των τσιγάρων μου..
στης φυλαγμένης ταμπακιέρας της ψυχής μου..
Και τι θαρρείτε εσείς οι καπνισμένοι.. 
καπνιστές..μειδιώντας με το βλέμμα..

Εγώ η άκαπνη λοιπόν
ερούφηξα αχόρταγα..
γέμισαν φούμο τα πνευμόνια και καπνούς..
πήρανε τα σεντόνια μου φωτιά..
τσιγάρο σέρτικο οι πίκρες κι οι χαρές..
στης ακριβής μου ταμπακιέρας ..
τσιγάρα φυλαγμένα ακριβά..
στιγμές κι ονείρατα που μου χαρίστηκαν
στα πρωινά..στα δειλινά..
στις θάλασσες..στους ποταμούς..
στα ταραγμένα τα νερά..
σε υπήνεμα λιμάνια..και σε μπάρκα..

Δηλώνω άκαπνη..
αμέτοχη στα ευτελή τους σιγαρόχαρτα
υποκατάστατα αχρείαστα για εμέ
τα χέρια σε πακέτα ν' ακουμπώ..
μια σπίθα μέσα μου ήταν αρκετή..
του νου τον αναπτήρα να ανάψει..
Και τι θαρρείτε.. φίλοι μου..στα άθελα
τσιγάρα εκάπνισα αμέτρητα..
τζούρες βαθειές
καπνοί τυλίξανε..κυκλώσανε..
καπνίζουν άσβεστα τα μέσα μου..
κάθε που η καύτρα αντανακλά..
στης μνήμης μου τη λιόπετρα του νου..

Με παρακίναγαν οι φίλοι μου..
έτσι ..για ένα φούντο στη χαρά..
δεν ξέρω πως και το γιατί..
στον εθισμό..στις εξαρτήσεις  των sante
δεν παραδόθηκα ποτές
στη νικοτίνη του έρωτα αμετανόητα
βαρύς ο εθισμός στα σωθικά μου..
εδιάλεξα
το αντιστάθμισμα η ίδια η ζωή..
σαν δε σε κάψει η καύτρα της..
πως θα καείς..θα φτάσεις στην ψυχή... 

Δηλώνω άκαπνη φορές..
με τους χαφιέδες...εκμεταλλευτές..
τους κλέφτες της ζωής..είναι που
εχόρτασα στις ρουφηξιές..
οι έρωτες..οι θάλασσες..φεγγάρια
η πίκρα τους..οι απρόσμενες χαρές
το κάψιμο ακόμα στο λαιμό..
εκύκλωσαν..μετάγγιση στο αίμα μου
της ποίησης..των λόγων οι καπνοί
στ' ανήλιαγα σοκάκια..στις μυρτιές..
είναι που εκάηκα στη στάχτη τους..
οι λέξεις τους τσουκάλια καπνισμένα..
στο σκοτεινό μου το κελάρι της ψυχής....


'' ΕΓΩ..Η ΑΚΑΠΝΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΥΛΛΟΓΗ''

Στο κάρινο το ερμάρι το παλιό
με το τριανταφυλλένιο πόμολο

έκρυψα .. 
βύθισα το σακουλάκι με το σπόρο σου..

μικρά σποράκια τα στιχάκια σου..
άλλοτε λύπες κι άλλοτε χαρές..

φυτρώνανε  σε κήπο..

μα ο κήπος εμεγάλωσε..γίνηκε περιβόλι..  
τώρα τα άνθια τους γεμίσαν τα κλαριά..
στους φράχτες της ψυχής μου αναρριχώνται..
Άνοιξη λες..στολίζουνε..
στην κάψα του Καλοκαιριού 
στολίζουν την ασχήμια που σκορπούν..
 εκείνα τα πολιτικά..
τα βραχνιασμένα αηδόνια..  
φυτεύουν σπόρους χαλασμένους στις αυλές..  
για να θερίσουνε τα γαϊδουράγκαθα
τώρα σιμά στο θέρος..
 κι εσύ..σαν γνήσιος θεριστής.. 
σοφά και βασανιστικά.. 
να ξεχωρίσεις θα κληθείς..
τη βρώμη από το στάρι..
 μα τυχερό κορίτσι εγώ..
είμαι ακόμα ζωντανή.. συλλέγω..και τολμώ..
εκείνα τα στιχάκια..  
πλούσιος σπόρος καρπερός.. 
εκείνα..της ελπιδοφόρας σου της ποίησης.. 
ελπιδοφόρα φυτεία προσμονής
 μες στο ερμάρι της ψυχής μου..
για ν' αντιστέκομαι..ν' αντέχω..να μπορώ....
 
''ΣΥΛΛΟΓΗ'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' Μάθε μου..Ψυχή μου''.........

Freydoon Rassouli art

Μάθε μου..ναι..να κρύβομαι
μες στο κατώγι σου το σκοτεινό..
να μπαίνω..να τρυπώνω..
στου κόσμου του σκληρού..του απτού..
μα και στον άπιαστο του νου..
 εκειόν..των μυημένων υφαντών..
στον αργαλειό..
όπως και τότε στα αθώα παλιά..
με κουρελάκια να υφαίνω σου..
μια κουρελού πολύχρωμη..
να 'χει τα χίλια χρώματα..
όσα και οι ανθρώποι..
κάθε κουρέλι μια ψυχή..
κορδέλλα φορεμένη..

Μάθε μου για να βάφω άλικα
 κουρέλια παρδαλά..
να γίνεται το χράμι φωτεινό..
να απλώνεται στο φράχτη μας στης Γης..
να βγαίνουνε στο λιακωτό οι ψυχές..
μη με μαλώνεις ..μάθε μου..
να μην τα κόβω σε στενά..
μην ψαλιδίζω τα κουρέλια τους
στενές λωρίδες της καρδιάς..
Πες μου..και μάθε μου..
δείξε μου εσύ τον τρόπο που ηύρες..
να ζωγραφίζεις το το γκρίζο γύρω σου..
με χρώματα παστέλ ψυχής 
να βγαίνει ο πίνακας μουσειακός..
στου χρόνου τη φθορά..

Μάθε μου..
τα πόδια να ξεκολλάω από τη γης..
μάθε μου να πετάω ψηλά..
στο παραμύθι που 'γραψα για με..
να 'μαι ο αετός..
μη με αφήνεις..μάθε μου
να ζω..ν' αντέχω..να δημιουργώ !!!
τις προσευχές μου..μάθε μου 
με άγιο δισκοπότηρο να κοινωνώ..
ψυχές για να σταλάζω........
φωνή των σπλάχνων μου βαθιά..
μικρή..μεταξωτή μου πεταλούδα..
απ' την πηγή της γέννησης..
αόρατος εσύ..ο εντολέας μου..
με κυβερνάς..
είσαι ο μικρός μου ο Θεός..
η αυτοάμυνα..η αυτοεντολή..
στων χρόνων τις προκλήσεις..

Γι αυτό σου λέω δυνατά..
μάθε μου αν θες να αντέχω τους
τους ελλειπείς..τους καιροσκόπους..
υπαίθρια κηρύγματα να αγνοώ.
μάθε μου αν θες..
να κλείω τα ώτα στης ευτέλειας..
ο γητευτής να καταντώ αφ' εαυτού..
μιας αυτοϊασης στον κόσμο τους..
να μ' αγαπώ..εμέ να καταχτώ..
εμέ..να μ' αψηλώνω....

'' Μάθε μου..Ψυχή μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,