''Έμαθα Ωκεανούς να ζωγραφίζω''..

Στα χρόνια που ήμουν νια κι ορμητική..
στα χρόνια που μ' αντάριαζαν
φουρτουνιασμένης θάλασσας όμοιας εικόνα..
στα χρόνια που με γλύκαναν
εμάζευα σταγόνες κι ονειρεύομουν 
ωκεανός να γένω...
Τώρα που όμορφα και σιγανά να περπατώ 
μου μάθανε τα χρόνια..
μες στις σταγόνες μου εκείνες τις μικρές.. 
ωκεανούς μου ζωγραφίζω....
Γεμίζω την ψυχή δροσιά ..
να 'χω τα πρωινά  να νίβομαι..
τα βράδια στις ακτές τους να αράζω.. 
Μη με κοιτάς και σκιάζεσαι..θαρρείς.. 
νομίζεις πως εγέρασα 
κι άλλαξα την ψυχή μου ? 

Τη σκέψη μου εσμίλεψα..
θάλασσες ονειρεύομαι μικρές..
στα μέσα μου πληθαίνουνε.. 
φαντάζουνε μεγάλες..
σήκωσε ο αγέρας τα πανιά και 
η σκούνα μου ξελύθη απ' το λιμάνι..
Δεν τις φοβάται τις ''φουρτούνες'' πια 
του έρωτα του ακάλεστου..
καθώς απρόσμενος κάθε φορά..  
σταθμεύει μπρος στα σκαλοπάτια μου.. 
κομμάτια απ' την ψυχή μου ζητιανεύει...

Τώρα το γεύτηκα..το γνώρισα βαθιά..
Οι αληθινοί οι έρωτες..είν' νεογέννητα μωρά.
δε σέρνουν σκελετούς απ' τα συρτάρια..
ζητούν να γράψουν δυνατές..
μονάχα αποκλειστικές γι αυτούς..
καινούριων πάπυρων σελίδες..
Μες στο σκληρό μου δίσκο αφουγκράζομαι..
καινούριες και αιθέριες μελωδίες.. 
Άλλα ζητάει η ψυχή μου..άλλα πεθύμησε..
μιας συντροφιάς να 'χει χέρια ζεστά..
όταν τα δειλινά θα μ' αγκαλιάζουνε..
σαν τα πουλιά που λιάζονται 
πα στα βρεγμένα τα συρματοπλέγματα..
μετά την καταιγίδα........

''Έμαθα Ωκεανούς να ζωγραφίζω''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,