''Στιγμές πανώριες''..

Τώρα εγλύκανε η καρδιά.. 
ξέρει τι θέλει ..τι μπορεί..και τι ζητά..
πως να το αγκαλιάσει.
τώρα οι στιγμές φοβήθηκαν
εκείνη τη μεγάλη χαρακιά..εκρύφτηκαν
νοσταλγικά σοφά..ανάμεσα στα μάτια..
Κοιτώ με βλέμμα αναχωρητή
με βουλιμία προσπαθώ..στιγμές..
ατέλειωτες..αόρατες στιγμές..
σαν τους χυμούς να τις ρουφήξω 
το αδυσώπητο του χρόνου το ρολόγι μας..
να το νικώ..στ' αζήτητα ν' αφήνω το..
την ώρα μοναχή να υπολογίζω.. 
Το χρόνο πίσω μόνη να γυρίσω αδυνατώ..
έχω μονάχα δυο μικρά κουπιά..
ο κωπηλάτης στη μικρή μου τη σχεδία εγώ..

Σήμερα εξεθάρρεψα και ανοίχτηκα 
πάλι μονάχη μες στης λίμνης μου τ' ατάραχα νερά..
Με παρασύρανε οι νότες οι γλυκές.. 
σειρήνων τα καλέσματα 
που έφταναν απρόσμενα στ' αυτιά μου..
απ' το μικρό σπιτάκι εκεί στην άκρια της λίμνης  μας
που πάντα ονειρεύομουν να έχω και να αράξω..
Απογεύματα μου χάρισε το όνειρό μου αυτό.
εκεί στο ένωμα με τη στεριά..
καθώς μου κράταγες το χέρι..

Κι ύστερα το όνειρο εχάθη..έμεινε μισό..
πλανώνται οι πανώριες στιγμές.. 
Στιγμές...που ήρθαν..μας εχάϊδεψαν.. 
σταθήκανε λαμπάδες Αναστάσιμες μπροστά μας..
στιγμές πανώριες που εψιχάλισαν 
τ' απόσκια της ψυχής μας..
κουτάκια ταχτοποιημένα  στα συρτάρια του μυαλού..
στιγμές που μας περπάτησαν..
μας κοίταξαν..μας έγνεψαν...
μας πλησιάσανε επικίνδυνα
για να μας κλέψουν εθελήσανε..
λόγια καλά κρυμμένα..ντροπαλά ...
λόγια που ασφυχτιούσανε..
θέλανε να ακουμπήσουν τα αυτιά..
αυτιά αγαπημένου τους...
που δεν ετόλμαγαν..φοβόντουσαν .
εσκιάζονταν..μη και χαλάσουν τη στιγμή..
μη και   κομματιαστούνε..

Στιγμές που πέρασαν..εζωγραφίστηκαν βαθιά..
μελάνι είχαν διακριτικό..
γεννήθηκαν λούλουδα στιγμές ..
ετόλμησαν..ανθίσανε..σε παγωμένες στέπες..
βαδίζω αντίστροφα στου χρόνου τις ρωγμές
στα καλντερίμια τριγυρνώ 
με τις μοσχοβολιές των κιτρολέμονων..
στις πρωινές δροσοσταλίδες..
χωρίς τα λόγια τα μεγάλα..
στα αγγίγματα..στις πράξεις..στις βαθιές ματιές
μα πιότερο  σε κείνες τις γλυκές..γοητευτικές..
εκείνες τις απρόσμενες..που περιμένουνε..
να μας αιφνιδιάσουν..
Είναι το αναπάντεχο ες αεί..
γνωρίζω το..που μας ξαναγεννά...

''Στιγμές πανώριες'' -Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,