''ΘΕΡΙΝΟΝ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟΝ''...

Στ' αμπάρια του μυαλού μου..
τ' άυλα εφύλαξα άβρεχτα
καθώς το δίδαγμα σοφόν..
της ύλης της φθαρτής μας..
Παίρνω λοιπόν κι εγώ το καπελάκι μου το ψάθινο..
κι ένα γαρούφαλλο απάνω του ''φυτεύω''..
να μου μοσχοβολάει στο δρόμο μου 
και βάζω μπρος στη μηχανή..
σε ακρογιάλι να με βγάλει..
Να το δροσίσω το κορμί..κι ο νους να ζωντανέψει..
στα απλά ..στα καθημερινά και 
τα δροσιστικά εκείνα της ψυχής..
κρύβεται η ''πεμπτουσία'' ..
λούζομαι στο χρυσάφι του
μπήγω τον ήλιο στα μαλλιά
ζεσταίνω την ψυχή μου...


Να την προκάνω τη ζωή..
στη βάρκα μου σαλτάρω τη μικρή.. 
παρέα μου αχώριστη..οι μαγεμένοι φίλοι μου
ήρωες των σελίδων μου μακράν με ταξιδεύουν..
Μα ο θερινός μου έρωτας..
αδίσταχτος...........
με  πλέει στα βαθιά..και με βουλιάζει
μέρες με χρώματα μου υπόσχεται.
άνθηση της κρυμμένης της νεότης μου..
κρυμμένα μυστικά μου ξεδιπλώνει..
στου δειλινού τ' απόκαμα..ασυλλόγιστα
το φιλντισένιο μενταγιόν της Χαριγένειας
κρεμάει στο λαιμό μου ..
κάμπτονται οι αντιστάσεις μου..
ληστεύει το παρόν..το παρελθόν μου..

''ΘΕΡΙΝΟΝ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟΝ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΠΑΡΤΑΡΙΣΜΑ ΣΤΑ ΣΤΗΘΙΑ''

Τετράδιο πολύφυλλο ..
σελίδες άγραφες..γέννας πεσκέσι πρώιμο
ημεροδρόμιο η ζωή..
δρομέα ασθμαίνοντα αποζητά..καταγραφέα..
Κι εσύ σκυφτή ..
να σημειώνεις καθημερινά..
από τα περιθώρια της σελίδας του
ποτέ σου να μη βγαίνεις.
Έτσι για να υπάρχει μια τάξη στις γραμμές...
πάντα τα περιθώρια..άγραφα ν' απομένουν...
Κι έρχονται μέρες της πληρότητας
κλείνεις σε απολογισμούς..
λογιστικά θαρρείς βιβλία..
Κι  έπειτα ανασύρεις.. 
στις σελίδες ψάχνεις να 'βρεις την εικόνα σου
να συστηθείς απ' την αρχή εις εαυτόν..
να την ξεμοναχιάσεις..

Ακούραστη η καρδιά.. 
στους χτύπους σπαρταράει
παρηγορεί την ανημπόρια του κορμιού..
Να σου θυμίσει πως επαρέλειψες 
κεφάλαια που πρέπει να προσθέσεις...
γιατί η ζωή δεν σταματά...και όλα δεν σου τάπε.

Η πένα μου εστέγνωνε στιγμές - στιγμές...
πάλιωσε φαίνεται κι αυτή..
κι η μύτη της γδαρμένη..
Ακριβά τα ανταλλακτικά..
στου δειλινού..
στου περασμένου χρόνου σου την ώρα..
Μα πάλι συλλογίζομαι..
η αγάπη κάπου θέλει ν' ακουμπά..
αλλέως πως μαραίνεται..μαζί σε παρασέρνει..

Μπερδεύομαι..
ο έρωτας μας στήνει το καρτέρι του.. 
καυτά τα Καλοκαίρια
ξεδιάντροπα στην πόρτα μας
βολτάρει άγαρμπα..λεηλατώντας προχωρά..
Αναρωτιέμαι καθημερινά...
κι απόκριση δεν παίρνω...
να 'ναι τα 'χατες έρωτας αυτός για τη ζωή
το νάμα της το άσβεστο
ή μήπως είν' σπαρτάρισμα..
κάτω από τα στήθια
στα δίχτυα του έρωτα τ' αληθινού..
που καίει το κορμί ?

'' ΣΠΑΡΤΑΡΙΣΜΑ ΣΤΑ ΣΤΗΘΙΑ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙς''....

Δυο φλόγες μου δεν ήταν αρκετές..
το γρέζι της ψυχής σου να λειάνουν
τα παραθύρια να φωτίσουν της καρδιάς
και σ' οδηγήσανε στο δρόμο για το χτες..
οι σκελετοί να συντροφεύουνε τα βράδια..
σπαράζεις στο έρμο σπίτι τις νυχτιές
σε πρόλαβε μονάχο σου κι αυτό το Καλοκαίρι
τα χελιδόνια επάψανε να χτίζουνε φωλιές
στης δεκαοχτούρας τη λυπητερή λαλιά
τον ήχο ξεδιπλώνεις της ψυχής σου..
μα αντέχεις..κι ας αρνείσαι τις σκιές..
δε σου 'μοιασα μαθές ποτές ..
ποτές σου δε φορούσες τα φτερά μου..
τόσα γράμματα..στιχάκια πεταμένα καταγής
δεν γράψαν..
δεν εκέντησαν επάνω στις καρδιές..

Σκηνοθετείς τον πόνο σου στα σκοτεινά
στα κροκοδείλια δάκρυα ζητάς παρηγορία
κατακρημνίζεσαι..σκηνοθετείς..
πατήματα..ίχνη ζωής κλεμμένης..
έρωτες χτίζεις γητευτές..
αγκάθια η σάρκα σου..πληγές
η βούληση βαθιά παγιδευμένη..
Σκηνοθετείς..λιποταχτείς 
τα άλλοθι κι οι μαρτυρίες σου ανεπαρκείς..
δε μου θυμίζουν τίποτα από σένα..
Σκηνοθετείς..μα ζεις...............

''ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΝΤΙΔΟΤΟ''

Απήγανοι κι Αγάπανθοι..
φύονται προστατευτικά..ανθοφορούν
στο φαρμακείο της φύσης...
αντίδοτα..
φυτρώνουνε στα μέσα μου
στη μέθη μου αλόγιστα σαν αφεθώ ..
όντας μου απερίσκεπτα..
στης ματαιοδοξίας μου σκύβω να προσκυνήσω..
Τη ματαιοδοξία μου εγνώρισα νωρίς..
άγουρο..ανθρώπινο..
σοφίας στερημένο παιδιόθεν το τερτίπι..
να σου μηνύσω προσπαθώ..
αγάπανθος να μοιάζεις εις τη γης..
να σ' απελπίσω διόλου δεν θα βουληθώ..
τη ρήση τη σοφή να σου θυμίσω..πως 
''χους ήσουν και είσαι εξ αρχής..
και εις χουν θα απελεύσεις''..
μη μου κακιώσεις..μη μου φοβηθείς
που στη ζωή αντίκρυ σου..εγώ το θάνατο
καθρέφτη σου κρεμώ..
εσένα σκέφτομαι..τ' ομολογώ
ξυπόλητος..αισθαντικά στο χώμα να βαδίζεις..

Ετράνεψα..ορθώθηκα κι εγώ..
ποτέ μου εσκεμμένα δεν εθέλησα
της ματαιότης δεν της εκράτησα το χέρι..
να περπατάω με δαύτηνε αγκαλιά
ποτέ μου δε λαχτάρησα.. 
στους σκοτεινούς μου διαδρόμους..
Ωσάν την κάμπια τρύπαγα
του κρυμμένου μου καλά ''εγώ''..
γυαλιστερό κουκούλι..
να βγω στο φως η αγωνία μου..
μιας  πεταλούδας πέταγμα
 δώρο στον εαυτό μου.. 

 Εναγωνίως έψαχνα.. 
στόλιζα πάντα τα φτερά τα πλουμιστά..
με εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..
να 'χω ένα φως να με οδηγεί..
ένα φακό πα στο κεφάλι μου.. 
το δρόμο να μη χάνω..
όταν λαθεύω και γυρνώ στα άγνωρα..
πλανευτικά της φαντασίας μου ακρογιάλια..
στους μυρωμένους θάμνους μες στις ερημιές
λουλούδια που φυτρώνουν σπάνια.
μαγιάτικο στεφάνι να μου πλέκω..
απήγανους για να ξορκίζουν το κακό..
αγάπανθους να συγκρατούνε τη διάβρωση
να πνίγουνε τη φύτρα την κακή
 πρώιμα το λουλούδιασμα
να φέρνουν στην ψυχή μου...

''ΑΝΤΙΔΟΤΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΛΙΣΤΡΩ ΣΤΗς ΜΝΗΜΗς''

Νόστος βαθύς με κυριεύει στα ρηχά
γλιστρώ στα σκαλοπάτια της
βυθίζομαι στις λίμνες της..
στης μνήμης τις σπηλιές το φως αναζητώ..
λάμπα θυέλλης άσβεστη ο νους μου στα βαθειά
μες στους θαλάμους μου τους φωτογραφικούς
τ' αρνητικά των flash απεγνωσμένα αποζητώ
σε μια φωτογραφία της στιγμής να εμφανίσω..

Είμαι κι εγώ μια από σας..
εκεί στου λόφου την μεριά
που χτίσαμε την παιδοπολιτεία μας
με πετραδάκια απ' το δρόμο μαζεμένα..
χρόνια ολάκερα εθρέψαν τις ψυχές..
η γεύση απ' τα βατόμουρα
ραντίσαν το κορμί οι μυρωδιές..
από το δυοσμαρίνι της Φανής..
της μάνας μου..στον κήπο της
που μπλέκονταν με το βασιλικό
στο μπουγαρίνι της στη γλάστρα..
εμεγαλώσαμε απότομα..σάμπως και πάντοτε 
δεν είμασταν μεγάλοι στο χωριό
αφού στους καφενέδες ξώφαλτσα ακούγαμε..
όλα τ' ανθρώπινα και τα πολιτικά..
όλες τις έννοιες αυθεντικά..
απ' τους σοφούς μας τους ξωμάχους?

Σκορπίσαμε..και ο καθένας..καθεμιά
εχάραξε τα μονοπάτια της ψυχής 
τους δρόμους του μυαλού μας..
μα εγώ πιστή στα σκαλοπάτια της..
της μνήμης μου βυθίζομαι συχνά..
ελευθερώνω περιστέρια και πουλιά
μηνύματα φορτώνω του μικρού βοριά
σ' ανέμηδες σκορπάω τις στιγμές τις μαγικές..
να τις ταχυδρομήσουν..
Δε με ορίζουνε τα ερπετά
που σέρνονται στα πόδια μας
δολίως τη ζωή μας διαφεντεύουν..
σπάω τα καλούπια τους αέναα 
πριν σπάσουν..εξαλείψουν τα φτερά μου...
στο πάθος μου της νιότης μου βουτώ.. 
αναβαφτίζομαι στα ιαματικά 
του νου μου τα ποτάμια..
μη λησμονήσω και λησμονηθώ..
γλυκά επροπονηθήκαμε για τη ζωή αντάμα ..
μην κυλιστεί η αγάπη μου για σας
στης λήθης το ποτάμι και πνιγώ....

''ΓΛΙΣΤΡΩ ΣΤΗς ΜΝΗΜΗς''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

''ΓΙΑ ΗΧΟΥς ΠΑΛΑΙΟΥς''

Παλιομοδίτισσα με λες
στο νου σου στροβιλίζονται
λέξεις ανείπωτες..βαριές...
Κι εγώ που δεν φιλοδοξώ
στα λεξικά σου να καταταγώ..
τίτλους και βιογραφικά..γραφές
με πλαστικά μελάνια δεν ορέγομαι 
που δεν στρογγυλοκάθομαι 
στα βελουδένια σου σαλόνια..
κι εγώ τις λέξεις που σεβάστηκα 
σε έννοιες που βγάζουν..
γλυκύ το βλέμμα σε κοιτώ..
σου απαντώ..σου κρένω...
Έτσι μ' αρέσει τη ζωή μου να περνώ..
στους παλαιούς τους ήχους μου..
να λούζομαι στο φως και στο σκοτάδι
δικαίωμα η ζωή κι ο θάνατος του καθενός
ο παλμογράφος όργανο ακριβό..
χρόνια στερεωμένος ακριβώς
κάτω από το πηδάλιο της ψυχής
στο εκρεμμές..στο μέρος της καρδιάς..
στο μπαλαντζάρισμα..
λούζομαι ακόμα στο ουράνιο το τόξο του
τα σκοτεινά μου βράδια..

Είναι που έπαψα καιρό
σε λεωφόρους κοσμικές να περπατώ
φορώ την ίδια την κολώνια χρόνια στο λαιμό..
διαλέγω τα χωμάτινα δρομάκια..
εκείνα που σε βγάζουνε στ' απόμερα
μικρά..ασήμαντα που μοιάζουνε κωνάκια..
Εκεί..στους πύργους τους παλιούς της εξοχής..
τους μισογκρεμισμένους..
που 'χουν κρυμμένη μυρωδιά 
στης Ιστορίας..στων βιβλίων τα κιτάπια..
Να δραπετεύει ο νους..να χάνεται
εκεί..που  επιτρέπεται ανεμπόδιστα 
σιωπές να αφουγκράζεται  
σιγανά να συλλογιέται..
Θέλει ησυχία η ζωή..
σοφά να την ποδηλατείς...

Εκεί...
τα όνειρα  που δεν πουλάς..στων παζαριών 
και στων τελάληδων τους ξύλινους
τους σκωροφαγωμένους  πάγκους..
Δε θέλω να 'μαι της μοδός..
το γιακαδάκι μου το δαντελένιο θα φορώ..
στο λουλουδάτο φουστανάκι...
κάθε μου μία βελονιά απ' τ' ακροδάχτυλα
μια βελονιά..στο δίχτυ της καρδιάς μου..

''ΓΙΑ ΗΧΟΥς ΠΑΛΑΙΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΤΙ ΛΕΥΚΟ''..

Έχει κουρσάρους η ζωή
και καου- μπόυ κρυμμένους..
άλογο κούρσας μου' λεγες 
άτι λευκό και γρήγορο..να μοιάσω στη ζωή μου..
Τα λόγια σου διαπεραστικά..
κρύος ιδρώτας μ' έλουζε
στις ανηφόρες με τα γκέμια μου
στα κακοτράχαλα σοκάκια της ζωής μου..
καθώς αναλογίζομουν του Πήγασου
να βγάλω..να φορέσω τα φτερά..
Αθώα λες των νιάτων μου
η ορμή με οδηγούσε..
καβάλαγα εκείνη τη φοράδα τη λευκή
αγρίμι γίνομουν στους κάμπους τους απέραντους..
σύνορα ως τον ορίζοντα
λημέρια να γνωρίσω..
να βρω ανθρώπους μες στα καπηλειά
τα φτωχικά τα μαγαζάκια ήτανε σχολειά
κάνανε πρακτική εξάσκηση του νου
τα λόγια τα σοφά σου..τα σοφά  τους..
''πέφτεις..σηκώνεσαι..τραβάς τα γκέμια..
προχωράς..
καβάλα την ζωή να την πηγαίνεις''..

Πέρασαν χρόνια και καιροί
ετράνεψε η μικρούλα σου κι εγεύθη
πέφτει..σηκώνεται μπρος στ' αναχώματα
που ανεπαρκείς της στήνουνε..μας στήνουν.
Λιγόψυχοι και ''ανοργασμικοί'' σε μια παλέτα.. 
που σκιών ζωές να συμβολίζει..
άντρες..γυναίκες ελλειπείς..
πολίτες έρμαια των ανικανοποίητων παθών..
δρόμους ακολουθώντας όχι ευθείς..
στήνουνε οδοφράγματα ..
τ' άλογα κούρσας δεν τα άντεχαν ποτές..
λαβωματιές..πεσίματα
στις πεθυμιές τους τις κρυφές
δεν τα αντέχαν στον τερματισμό..
να βλέπουνε να κόβουν την κορδέλλα..
Σε πείσμα και των φαύλων τούτων των καιρών
το Άτι μου ακόμα καβαλάω...

''ΑΤΙ ΛΕΥΚΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................