''ΘΕΡΙΝΟΝ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟΝ''...

Στ' αμπάρια του μυαλού μου..
τ' άυλα εφύλαξα άβρεχτα
καθώς το δίδαγμα σοφόν..
της ύλης της φθαρτής μας..
Παίρνω λοιπόν κι εγώ το καπελάκι μου το ψάθινο..
κι ένα γαρούφαλλο απάνω του ''φυτεύω''..
να μου μοσχοβολάει στο δρόμο μου 
και βάζω μπρος στη μηχανή..
σε ακρογιάλι να με βγάλει..
Να το δροσίσω το κορμί..κι ο νους να ζωντανέψει..
στα απλά ..στα καθημερινά και 
τα δροσιστικά εκείνα της ψυχής..
κρύβεται η ''πεμπτουσία'' ..
λούζομαι στο χρυσάφι του
μπήγω τον ήλιο στα μαλλιά
ζεσταίνω την ψυχή μου...


Να την προκάνω τη ζωή..
στη βάρκα μου σαλτάρω τη μικρή.. 
παρέα μου αχώριστη..οι μαγεμένοι φίλοι μου
ήρωες των σελίδων μου μακράν με ταξιδεύουν..
Μα ο θερινός μου έρωτας..
αδίσταχτος...........
με  πλέει στα βαθιά..και με βουλιάζει
μέρες με χρώματα μου υπόσχεται.
άνθηση της κρυμμένης της νεότης μου..
κρυμμένα μυστικά μου ξεδιπλώνει..
στου δειλινού τ' απόκαμα..ασυλλόγιστα
το φιλντισένιο μενταγιόν της Χαριγένειας
κρεμάει στο λαιμό μου ..
κάμπτονται οι αντιστάσεις μου..
ληστεύει το παρόν..το παρελθόν μου..

''ΘΕΡΙΝΟΝ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟΝ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,