''ΑΤΙ ΛΕΥΚΟ''..

Έχει κουρσάρους η ζωή
και καου- μπόυ κρυμμένους..
άλογο κούρσας μου' λεγες 
άτι λευκό και γρήγορο..να μοιάσω στη ζωή μου..
Τα λόγια σου διαπεραστικά..
κρύος ιδρώτας μ' έλουζε
στις ανηφόρες με τα γκέμια μου
στα κακοτράχαλα σοκάκια της ζωής μου..
καθώς αναλογίζομουν του Πήγασου
να βγάλω..να φορέσω τα φτερά..
Αθώα λες των νιάτων μου
η ορμή με οδηγούσε..
καβάλαγα εκείνη τη φοράδα τη λευκή
αγρίμι γίνομουν στους κάμπους τους απέραντους..
σύνορα ως τον ορίζοντα
λημέρια να γνωρίσω..
να βρω ανθρώπους μες στα καπηλειά
τα φτωχικά τα μαγαζάκια ήτανε σχολειά
κάνανε πρακτική εξάσκηση του νου
τα λόγια τα σοφά σου..τα σοφά  τους..
''πέφτεις..σηκώνεσαι..τραβάς τα γκέμια..
προχωράς..
καβάλα την ζωή να την πηγαίνεις''..

Πέρασαν χρόνια και καιροί
ετράνεψε η μικρούλα σου κι εγεύθη
πέφτει..σηκώνεται μπρος στ' αναχώματα
που ανεπαρκείς της στήνουνε..μας στήνουν.
Λιγόψυχοι και ''ανοργασμικοί'' σε μια παλέτα.. 
που σκιών ζωές να συμβολίζει..
άντρες..γυναίκες ελλειπείς..
πολίτες έρμαια των ανικανοποίητων παθών..
δρόμους ακολουθώντας όχι ευθείς..
στήνουνε οδοφράγματα ..
τ' άλογα κούρσας δεν τα άντεχαν ποτές..
λαβωματιές..πεσίματα
στις πεθυμιές τους τις κρυφές
δεν τα αντέχαν στον τερματισμό..
να βλέπουνε να κόβουν την κορδέλλα..
Σε πείσμα και των φαύλων τούτων των καιρών
το Άτι μου ακόμα καβαλάω...

''ΑΤΙ ΛΕΥΚΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................