''ΓΙΑ ΗΧΟΥς ΠΑΛΑΙΟΥς''

Παλιομοδίτισσα με λες
στο νου σου στροβιλίζονται
λέξεις ανείπωτες..βαριές...
Κι εγώ που δεν φιλοδοξώ
στα λεξικά σου να καταταγώ..
τίτλους και βιογραφικά..γραφές
με πλαστικά μελάνια δεν ορέγομαι 
που δεν στρογγυλοκάθομαι 
στα βελουδένια σου σαλόνια..
κι εγώ τις λέξεις που σεβάστηκα 
σε έννοιες που βγάζουν..
γλυκύ το βλέμμα σε κοιτώ..
σου απαντώ..σου κρένω...
Έτσι μ' αρέσει τη ζωή μου να περνώ..
στους παλαιούς τους ήχους μου..
να λούζομαι στο φως και στο σκοτάδι
δικαίωμα η ζωή κι ο θάνατος του καθενός
ο παλμογράφος όργανο ακριβό..
χρόνια στερεωμένος ακριβώς
κάτω από το πηδάλιο της ψυχής
στο εκρεμμές..στο μέρος της καρδιάς..
στο μπαλαντζάρισμα..
λούζομαι ακόμα στο ουράνιο το τόξο του
τα σκοτεινά μου βράδια..

Είναι που έπαψα καιρό
σε λεωφόρους κοσμικές να περπατώ
φορώ την ίδια την κολώνια χρόνια στο λαιμό..
διαλέγω τα χωμάτινα δρομάκια..
εκείνα που σε βγάζουνε στ' απόμερα
μικρά..ασήμαντα που μοιάζουνε κωνάκια..
Εκεί..στους πύργους τους παλιούς της εξοχής..
τους μισογκρεμισμένους..
που 'χουν κρυμμένη μυρωδιά 
στης Ιστορίας..στων βιβλίων τα κιτάπια..
Να δραπετεύει ο νους..να χάνεται
εκεί..που  επιτρέπεται ανεμπόδιστα 
σιωπές να αφουγκράζεται  
σιγανά να συλλογιέται..
Θέλει ησυχία η ζωή..
σοφά να την ποδηλατείς...

Εκεί...
τα όνειρα  που δεν πουλάς..στων παζαριών 
και στων τελάληδων τους ξύλινους
τους σκωροφαγωμένους  πάγκους..
Δε θέλω να 'μαι της μοδός..
το γιακαδάκι μου το δαντελένιο θα φορώ..
στο λουλουδάτο φουστανάκι...
κάθε μου μία βελονιά απ' τ' ακροδάχτυλα
μια βελονιά..στο δίχτυ της καρδιάς μου..

''ΓΙΑ ΗΧΟΥς ΠΑΛΑΙΟΥς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,