''ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΡΑΥΓΕς''..

Οι καθαρές εικόνες του Θεού..
καθώς το άωρον της ηλικίας τους
δεν παρεδόθη στην αμαύρωσιν
μορτάκια του άσπρου σύννεφου
παντελονάκια αέρινα
της αγνότης τα παιδιά.

Όταν κραυγές
εκεί που σβήνουνε οι μουσικές
που ξεθωριάζουν τα τοπία τα χρωματιστά
ως μέγας τιμωρός όντας ο ίδιος ο Θεός
ως κατελθών επί της Γης
Ας βρέξει μίαν Θείαν οργήν
Σ' Αυτών..............
που στης Ιστορίας το διάσελο
εκατακρήμνισαν..ελάβωσαν
το ακούρευτο το όνειρο
σε κουρεμένων κεφαλών
αμούστακων παιδιών
στα άμωμα..των κοιμωμένων
του πολέμου μάτια των παιδιών..
ας φύονται μαργαρίτες.....

'' ΟΤΑΝ ΟΙ ΚΡΑΥΓΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.


 

''ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΚΑΘΟΜΟΥΝ''

Ανθρώποι τρέχαν στα υπόστεγα
τα κεραμίδια έσταζαν..
επότιζαν τις ρίζες μου του νου
εβρέχαν τα κλωνάρια της ψυχής μου..
μ' έκλεινε μέσα η βροχή απ' το σούρουπο
στης λάμπας το αχνό το φως..
στο παραθύρι κάθομουν
σημειωματάρια..βιβλία ..χαρτικά.. 
έναν Δον - Κιχώτη έψαχνα 
στους ανεμόμυλους πάλι 
και πάλι να με βγάζει..
δεν ονειρεύομουν να κονταροχτυπηθώ
με όπλα και με σφήνες..
μα με ένα λόγο πύρινο..
που αγέρας ίσως να γενεί..
συνθέμελα να τρίξουν..
Μα μοναχή μου έλεγα..
και πως να ξανοιχτώ..
λιγόστεψαν θαρρείς..εσκιάχτηκαν
Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν 
του Μιχαήλ Θερβάντες.
Κρυάδιαζε ο καιρός κι η μάνα κρέμαγε..
βελόνες με το ράμα στο λαιμό της..
έπλεκε στα νυχτέρια της
έγνεθε αγάπη η νόνα η γλυκειά
ψυχές..καρδιές..
γυμνά κορμιά για να ζεστάνει..
ως τα μεσάνυχτα γεμίζανε την κάμαρη
στη φωταυγή οι σκιες χανόταν..

Μονολογώ..ξεσπώ ..καυτηριάζω ..
κλαίω..γελώ..
χαίρομαι κι αγαπάω..
άνθρωπος είμαι ζωντανός..
μες στο πετσί μου από όλα κουβαλώ..
και ας εξέφτισε η ούγια τους
στους χαλεπούς..των ελλειπών καιρούς..
στης βαρβαρότητας τα στέκια..
μην τάχα ψάχνω χίμαιρες 
να χάνομαι σ' αυτές ?
Γενναίο το παραμύθι μου
σελίς προτελευταία...
Αποξεχνιέμαι στ' άθελα...
μια χαραμάδα φως εις το σελιδοδείκτη μου
ανέπαφο το ονείρεμα κρατάει..
μια φωτοσκίαση θα αντιστρέψει τα είδωλα
δύσκολη μοιάζει η γέννα της αντιστροφής
μα κάθε γέννα εγκυμονεί..
ελπίδα ..προσμονή..

ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΚΑΘΟΜΟΥΝ - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΕΡΕς ΛΑΘΕΜΕΝΕς''

Εκτάκτως το δελτίον καιρού
βροχές προμήνυε όξινες
θανατηφόρες μοιάζαν οι ρανίδες της βροχής 
αίμα εστάζαν προδοσίας
μουσκεύανε εις την επικράτειαν
τα φτωχικά κωνάκια..
Λένε πως φταίνε οι καιροί
κατακλυσμοί και καταποντισμοί
οι λέξεις πολεμόχαρη απειλή...
τρέχανε αδέσποτα σκυλιά
στις αστραπές λουφάζαν οι ανθρώποι.. 
μα διόλου δεν εκπλήσσομουν..
Ραγδαία άλλωστε έβρεχε 
από γεννήσεως της Κτίσης μας
Φθινόπωρα.. Χειμώνες...
εθύμωνε και η μάνα μας
που εβρέχονταν τα ρούχα στο σχοινί..
Κι εγώ
που απ' το μικράτα μου το γνώριζα
πως είναι ευλογία Θεού η σπορά
χοές του έστελνα του ουρανού
τη γη να την ποτίζει...

Μα τώρα..
σήκωσε έναν αγέρα γύρω μου τρελλό
παρασυρμένα φύλλα του Φθινόπωρου
οι ανθρώποι ξεβρασμένοι..
μουντός καιρός και βαρομετρικό χαμηλό..
μου μαστιγώνει την αναπνοή
σκόνη σκεπάζει την ψυχή μου..
Απορημένο πια το βλέμμα μου
σε έκσταση η ματιά μου
ποιά τάχα είναι η βλαβερή
σαν σφαίρες πέφτουνε βροχή
σ' αθώων τα κεφάλια?
Υγραίνονται οι ψυχές 
σε τούτους τους κατακλυσμούς
σέπεται τ' όνειρο μαζί
κι αυτές οι λιγοστές οι συνειδήσεις..

Μη με ρωτάς πως και γιατί
της παιδικότης το παλιό
δελτίο καιρού μου αφουγκράζομαι
του εναπομείναντος αθώου εαυτού μου..
τότες που διάβαζα πως οι πολέμοι 
εγίνονταν μακριά..ωραίες ιστορίες στα βιβλία..
Εναγωνίως........
Η πυξίδα μου σε πεφταστέρια με οδηγεί..
μήπως γευτώ  το φως το ιλαρόν
σαν καταφέρω χρώμα πορφυρόν
από ουράνιο τόξο να ξεκλέψω..
Τα μερομήνια μελετώ
να δω για τον μελλούμενο
καιρό μου της σποράς και της σοδειάς μου..
Δεν θέλω να 'μαι ήρωας στον πόλεμο..
να στήνω θέλω μόνον Βατερλώ
για τα λιοντάρια της Ειρήνης...
μονάχα ένας  μικρός ασήμαντος
να 'μαι ξωμάχος εις τη γη
να την παλεύω με τα χέρια μου
νόστιμον ήμαρ να μοιράζω.... 

''ΜΕΡΕς ΛΑΘΕΜΕΝΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥΣΚΑΛΟ Η ΜΠΙΓΚΟΝΙΑ ''

Με του ανέμου σου τ' αδράχτι
μνήμες γνέθεις στα πλατιά της τα σκαλιά
της μάνας..που εστόλιζε η μπιγκόνια...
Γνέθεις..υφαίνεις..
χρόνια που εβάφτηκαν χρωματιστά
χρόνια που εβαφτήκανε λευκά
κρυμμένο κουβαλούσαν 
το λευκό της αθωότης..
Ένα φουστάνι όλα τους..πολύχρωμο...
γεμάτο λούλουδα αληθινά...
το πλαστικό δεν έστεκε
εις της μάνας το πλατύσκαλο
δεν κούμπωνε με το αυθεντικόν
σιμά στο κιούπι της μπιγκόνιας..
Κεντίδι στο σιρίτι μας με σταυροβελονιά..
οι κεραμένιες γλάστρες τους
σε σπίτια που ερημώνουν..
Αλλάξανε οι γειτονιές...
αλλάξανε οι άνθρωποι..
αλλάξαμε κι εμείς...
Φορτώθηκες στους ώμους σου
μνήμες να κουβαλείς..
σγουρούς ψιλούς βασιλικούς
ν 'αρωματίζουνε τους θάλαμους του νου
μπιγκόνιες να στολίζουνε
περβάζια της ψυχής σου...
Μενεξεδένιους χάραξες
δρόμους σαν τα παρτέρια
τι κι αν το χώμα απότιστο
ακόμα σου ανθίζει..
Μον' να..
αφήνει μια βαθειά ουλή
ο νοτισμένος τοίχος..
Τι με κοιτάς..
σου το 'λεγεν η μάνα σου..
όλον τον κόσμον κι αν γυρνάς
σε τούτο το πλατύσκαλο 
ο νους σου θα ριζώνει....

'' ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥΣΚΑΛΟ Η ΜΠΙΓΚΟΝΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΣΜΑΡΙ''

Μια λιτανεία στο γλυκοχάραμα
σκιες..στα χρώματα μορφές 
ίπτανται γύρω μου...
κρωξίματα γλυκά με ανταριάζουν..
αθεράπευτη η θλίψη μου..
ρομαντικά με προσκαλεί..
να ονειρεύομαι..
πίσω να με γυρίζω είν' λυτρωτικό..
φέρνει μαγεία..αναπαμό.
της Ιστορίας το ξεφύλλισμα
ν' ακολουθώ στο κάλεσμα
σε κείνο το ταξίδι μου το μακρινό
της νιότης που εξεθώριαζε
δε μ' έβγαλε ως τα τώρα μου
στις χώρες του βορά...

Έβγαλα το μολύβι μου..εσίμωσα
κοντά στο παραθύρι σας..
ήταν δυο σύννεφα..και δυο πουλιά
στον ουρανό..στα μάτια μου..
και εθάρρησα..
σημάδι εθάρρησα πως ήτανε
να μη σας λησμονώ
δεν ξέρω αν ήταν γερανοί
για αν ήταν οι ψυχές σας
μην το θαρρείς
πετάνε κι οι ψυχές..
κολλούν φτερά..λευκά φτερά
εξαγνισμού..αγνότης....

Σιωπώ...................
οι λεπτοδείκτες σταματούν..
να ζωγραφίσω αδυνατώ
τρανό το σμάρι των σκιών
στην άδολη ψυχή μου
δεν το χωράει το χαρτί
αποζητώ...
χωρίς απέλπιδες κραυγές
μπροστά μου να πετάξετε
χαρίζοντας παιάνες στους θνητούς
το χαμογέλιο σας να ζωγραφίζεται
στα σύννεφα που ταξιδεύουνε
στων αλησμόνητων τη χώρα..

Γέμισε μαυροπούλια ο ουρανός
κι εγώ στ' ανάμεσα..
για γερανούς παλεύω...
δεν ξέρω αν ψάχνω γερανούς του Ίβυκου
ή για κραυγές χαμένων Ευμενίδων.
Έλα ψυχή μου..
ανάστησε..ζωντάνεψε
στα βράχια να σταθώ τα ουράνια
τα μάτια τα δικά σας ν' αντικρύσω..
σε πείσμα των ανθρώπων που σφυροκοπούν
ερείπια σκορπούνε..
μύστης..αρχαιολάτρης να γενώ
και στα συντρίμια τους..
βωμούς λατρείας ν' αναστήσω.....

''ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΣΜΑΡΙ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΔΕΝ ΕΣΑΡΚΩΘΗ ΕΙς ΤΑ ΧΕΙΛΗ''

Πέταξε τη χλαμύδα της την πένθιμη ..
ξεχύθηκε στους δρόμους της ξυπόλητη...
Εγνώριζε..επιμελώς αγνόησε..καθώς
άνομβρη γη η ζωή στα ύστερα τα χρόνια της
 κρύο νερό διψούσε...
Την προδοσία εμελέτησε..πρωθύστερα
στον κήπο της Γεθσημανής..καθώς
δεν εσαρκώθη εις τα χείλη η καρδιά.
ένας είναι ο Ιούδας στη ζωή
κι αν φίδι ο ίδιος στην ψυχή
πουκάμισο ποτέ του δεν αλλάζει .
Ο Ιούδας πρόδωσε..επρόδιδε εσαεί
αλαφιασμένος έτρεχε προς το γκρεμό
είχε μπερδέψει την ανάγκη με αγάπη
δεν εκοινώνησε ποτέ του το φιλί
όλα μετρήσιμα..άγευστα
όλα εντός νεκρά...
Να αναπνεύσει η κόρη εθέλησε...
ξημέρωμα εβγήκε εις το ξέφωτο...
στις πιο παρθενικές..του ξεγυμνώματος
στις πλέον ανυπεράσπιστες 
τις ώρες της ψυχής της
εκεί ετελέστηκε το φονικό..
στην ιερή της τη στιγμή
που ευρέθηκε μονάχη της μαζί του.
 
Θαρρούσε πως εκλάδεψε..αιμάτωσε
τα κρίνα και τα ρόδα του μπαχτσέ της..
μα ούτε που εσκέφτηκε ο άμοιρος στιγμή..
πως σαν Ιούδας άγευστο φιλί
το αποτύπωμα στα χείλη τα δικά της..
''μη  την ραβδίσετε συντρόφοι μου
για τον σκληρόν..τον άπρεπον
τούτον τον στοχασμόν της..
τι γρήγορα που επέρασεν το ρίγος!
μικρό κουρέλι γκρίζο που εσέρνονταν ..
λογίζονταν στα μάτια της
πρεμάτισμα στον αργαλειό
στο Ανοιξιάτικο το χράμι της
το υφάδι  με σοφία να τελέψει''..
Ο εραστής - ανέραστος
της προδοσίας αγαπητικός..
των αργυρίων θιασώτης..

 ''ΔΕΝ ΕΣΑΡΚΩΘΗ ΕΙς ΤΑ ΧΕΙΛΗ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΝΑ ΨΑΧΝΕΙς ΗΛΙΟ ΓΙΑ Ν' ΑΝΘΕΙς''

Να ψάχνεις ήλιο για να ανθείς..
στη σκοτεινιά τη μελαγχολική..
στου Οκτώβρη την αντάρα..
χρυσάνθεμο στεφάνι να στολίζεσαι..
σαν κίονας Ιωνικός..στην τέχνη τους ..
κλέφτρα να γίνεσαι..να φορεθείς..
στης κεφαλής σου  ακροστολίσματα
ως έπλασαν..εντρύφησαν
αγάπησαν βαθείς συμβολισμούς..
παλιοί σοφοί τεχνίτες..εις το άνθεμον..
στην πίκρα του Χειμώνα σου
άρωμα των ανθέμων των χρυσών..
αντίδοτο..σταγόνες να σταλάζεις..
Μη φοβηθείς και μη σκιαχτείς..
στο παραμύθι με το δράκο και την κόρη
φερμένο από τη χώρα που τιμά
και που βαφτίζεται αυτοδίκαια..
χώρα των χρυσανθέμων..
για τη λουλουδιασμένη Ιαπωνία σου μιλώ..
στάσου..και φιλοσόφησε..
τι έψαχνε η κόρη..και τι ηύρε?

Τα φύλλα αφουγκράζεσαι τα χρυσαφιά
που εντύθηκε η αγκαλιά
στο μέρος της ψυχής της.
ωσάν του δράκου εκπλήρωσε..
σκληρές δοκιμασίες κι ατραπούς..
να φτάσει στον καλό της..
Θυσίες θέλει ο έρωτας..χοές..
να λιώνουν τα μαλάματα
να παίρνουν σχήμα της καρδιάς..
σαν θες...........
την εποχή των χρυσανθέμων ν' αναστήσεις..
Και  μη σκιαχτείς.. 
μη σε φοβίζουν τα Φθινόπωρα
που έρχονται και  περνάνε..
αγάπη σαν κλαδεύεις τα πρωινά..
σαν όμορφα..αθόρυβα και σιωπηλά
οι ψυχές..
στις μυρωδιές  τους συναντιούνται !!!
στο συναπάντημα ανοίγουνε οι κάλυκες..
ανθούνε τα μπουμπούκια....

 ''ΝΑ ΨΑΧΝΕΙς ΗΛΙΟ ΓΙΑ Ν' ΑΝΘΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................