''ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΚΑΘΟΜΟΥΝ''

Ανθρώποι τρέχαν στα υπόστεγα
τα κεραμίδια έσταζαν..
επότιζαν τις ρίζες μου του νου
εβρέχαν τα κλωνάρια της ψυχής μου..
μ' έκλεινε μέσα η βροχή απ' το σούρουπο
στης λάμπας το αχνό το φως..
στο παραθύρι κάθομουν
σημειωματάρια..βιβλία ..χαρτικά.. 
έναν Δον - Κιχώτη έψαχνα 
στους ανεμόμυλους πάλι 
και πάλι να με βγάζει..
δεν ονειρεύομουν να κονταροχτυπηθώ
με όπλα και με σφήνες..
μα με ένα λόγο πύρινο..
που αγέρας ίσως να γενεί..
συνθέμελα να τρίξουν..
Μα μοναχή μου έλεγα..
και πως να ξανοιχτώ..
λιγόστεψαν θαρρείς..εσκιάχτηκαν
Οι Δον - Κιχώτες χάθηκαν 
του Μιχαήλ Θερβάντες.
Κρυάδιαζε ο καιρός κι η μάνα κρέμαγε..
βελόνες με το ράμα στο λαιμό της..
έπλεκε στα νυχτέρια της
έγνεθε αγάπη η νόνα η γλυκειά
ψυχές..καρδιές..
γυμνά κορμιά για να ζεστάνει..
ως τα μεσάνυχτα γεμίζανε την κάμαρη
στη φωταυγή οι σκιες χανόταν..

Μονολογώ..ξεσπώ ..καυτηριάζω ..
κλαίω..γελώ..
χαίρομαι κι αγαπάω..
άνθρωπος είμαι ζωντανός..
μες στο πετσί μου από όλα κουβαλώ..
και ας εξέφτισε η ούγια τους
στους χαλεπούς..των ελλειπών καιρούς..
στης βαρβαρότητας τα στέκια..
μην τάχα ψάχνω χίμαιρες 
να χάνομαι σ' αυτές ?
Γενναίο το παραμύθι μου
σελίς προτελευταία...
Αποξεχνιέμαι στ' άθελα...
μια χαραμάδα φως εις το σελιδοδείκτη μου
ανέπαφο το ονείρεμα κρατάει..
μια φωτοσκίαση θα αντιστρέψει τα είδωλα
δύσκολη μοιάζει η γέννα της αντιστροφής
μα κάθε γέννα εγκυμονεί..
ελπίδα ..προσμονή..

ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ ΚΑΘΟΜΟΥΝ - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,