''ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥΣΚΑΛΟ Η ΜΠΙΓΚΟΝΙΑ ''

Με του ανέμου σου τ' αδράχτι
μνήμες γνέθεις στα πλατιά της τα σκαλιά
της μάνας..που εστόλιζε η μπιγκόνια...
Γνέθεις..υφαίνεις..
χρόνια που εβάφτηκαν χρωματιστά
χρόνια που εβαφτήκανε λευκά
κρυμμένο κουβαλούσαν 
το λευκό της αθωότης..
Ένα φουστάνι όλα τους..πολύχρωμο...
γεμάτο λούλουδα αληθινά...
το πλαστικό δεν έστεκε
εις της μάνας το πλατύσκαλο
δεν κούμπωνε με το αυθεντικόν
σιμά στο κιούπι της μπιγκόνιας..
Κεντίδι στο σιρίτι μας με σταυροβελονιά..
οι κεραμένιες γλάστρες τους
σε σπίτια που ερημώνουν..
Αλλάξανε οι γειτονιές...
αλλάξανε οι άνθρωποι..
αλλάξαμε κι εμείς...
Φορτώθηκες στους ώμους σου
μνήμες να κουβαλείς..
σγουρούς ψιλούς βασιλικούς
ν 'αρωματίζουνε τους θάλαμους του νου
μπιγκόνιες να στολίζουνε
περβάζια της ψυχής σου...
Μενεξεδένιους χάραξες
δρόμους σαν τα παρτέρια
τι κι αν το χώμα απότιστο
ακόμα σου ανθίζει..
Μον' να..
αφήνει μια βαθειά ουλή
ο νοτισμένος τοίχος..
Τι με κοιτάς..
σου το 'λεγεν η μάνα σου..
όλον τον κόσμον κι αν γυρνάς
σε τούτο το πλατύσκαλο 
ο νους σου θα ριζώνει....

'' ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΤΥΣΚΑΛΟ Η ΜΠΙΓΚΟΝΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,