''ΔΕΝ ΕΣΑΡΚΩΘΗ ΕΙς ΤΑ ΧΕΙΛΗ''

Πέταξε τη χλαμύδα της την πένθιμη ..
ξεχύθηκε στους δρόμους της ξυπόλητη...
Εγνώριζε..επιμελώς αγνόησε..καθώς
άνομβρη γη η ζωή στα ύστερα τα χρόνια της
 κρύο νερό διψούσε...
Την προδοσία εμελέτησε..πρωθύστερα
στον κήπο της Γεθσημανής..καθώς
δεν εσαρκώθη εις τα χείλη η καρδιά.
ένας είναι ο Ιούδας στη ζωή
κι αν φίδι ο ίδιος στην ψυχή
πουκάμισο ποτέ του δεν αλλάζει .
Ο Ιούδας πρόδωσε..επρόδιδε εσαεί
αλαφιασμένος έτρεχε προς το γκρεμό
είχε μπερδέψει την ανάγκη με αγάπη
δεν εκοινώνησε ποτέ του το φιλί
όλα μετρήσιμα..άγευστα
όλα εντός νεκρά...
Να αναπνεύσει η κόρη εθέλησε...
ξημέρωμα εβγήκε εις το ξέφωτο...
στις πιο παρθενικές..του ξεγυμνώματος
στις πλέον ανυπεράσπιστες 
τις ώρες της ψυχής της
εκεί ετελέστηκε το φονικό..
στην ιερή της τη στιγμή
που ευρέθηκε μονάχη της μαζί του.
 
Θαρρούσε πως εκλάδεψε..αιμάτωσε
τα κρίνα και τα ρόδα του μπαχτσέ της..
μα ούτε που εσκέφτηκε ο άμοιρος στιγμή..
πως σαν Ιούδας άγευστο φιλί
το αποτύπωμα στα χείλη τα δικά της..
''μη  την ραβδίσετε συντρόφοι μου
για τον σκληρόν..τον άπρεπον
τούτον τον στοχασμόν της..
τι γρήγορα που επέρασεν το ρίγος!
μικρό κουρέλι γκρίζο που εσέρνονταν ..
λογίζονταν στα μάτια της
πρεμάτισμα στον αργαλειό
στο Ανοιξιάτικο το χράμι της
το υφάδι  με σοφία να τελέψει''..
Ο εραστής - ανέραστος
της προδοσίας αγαπητικός..
των αργυρίων θιασώτης..

 ''ΔΕΝ ΕΣΑΡΚΩΘΗ ΕΙς ΤΑ ΧΕΙΛΗ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,