''ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΣΜΑΡΙ''

Μια λιτανεία στο γλυκοχάραμα
σκιες..στα χρώματα μορφές 
ίπτανται γύρω μου...
κρωξίματα γλυκά με ανταριάζουν..
αθεράπευτη η θλίψη μου..
ρομαντικά με προσκαλεί..
να ονειρεύομαι..
πίσω να με γυρίζω είν' λυτρωτικό..
φέρνει μαγεία..αναπαμό.
της Ιστορίας το ξεφύλλισμα
ν' ακολουθώ στο κάλεσμα
σε κείνο το ταξίδι μου το μακρινό
της νιότης που εξεθώριαζε
δε μ' έβγαλε ως τα τώρα μου
στις χώρες του βορά...

Έβγαλα το μολύβι μου..εσίμωσα
κοντά στο παραθύρι σας..
ήταν δυο σύννεφα..και δυο πουλιά
στον ουρανό..στα μάτια μου..
και εθάρρησα..
σημάδι εθάρρησα πως ήτανε
να μη σας λησμονώ
δεν ξέρω αν ήταν γερανοί
για αν ήταν οι ψυχές σας
μην το θαρρείς
πετάνε κι οι ψυχές..
κολλούν φτερά..λευκά φτερά
εξαγνισμού..αγνότης....

Σιωπώ...................
οι λεπτοδείκτες σταματούν..
να ζωγραφίσω αδυνατώ
τρανό το σμάρι των σκιών
στην άδολη ψυχή μου
δεν το χωράει το χαρτί
αποζητώ...
χωρίς απέλπιδες κραυγές
μπροστά μου να πετάξετε
χαρίζοντας παιάνες στους θνητούς
το χαμογέλιο σας να ζωγραφίζεται
στα σύννεφα που ταξιδεύουνε
στων αλησμόνητων τη χώρα..

Γέμισε μαυροπούλια ο ουρανός
κι εγώ στ' ανάμεσα..
για γερανούς παλεύω...
δεν ξέρω αν ψάχνω γερανούς του Ίβυκου
ή για κραυγές χαμένων Ευμενίδων.
Έλα ψυχή μου..
ανάστησε..ζωντάνεψε
στα βράχια να σταθώ τα ουράνια
τα μάτια τα δικά σας ν' αντικρύσω..
σε πείσμα των ανθρώπων που σφυροκοπούν
ερείπια σκορπούνε..
μύστης..αρχαιολάτρης να γενώ
και στα συντρίμια τους..
βωμούς λατρείας ν' αναστήσω.....

''ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΣΜΑΡΙ '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,