''ΧΑΜΕΝΕς ΠΑΙΩΝΙΕς''

Δε στέρευε τ' ονείρου η λίμνη μέσα μου
στους καλαμιώνες της φωλιάζαν γλαροπούλια
μα στης καρδιάς μου το τοπίο η ερημιά
της προδοσίας  σου η δύναμη αναπάντεχη
στάχτες εμείναν απ' την ανθισμένη φοινικιά
κάποιο Νοέμβρη που ασυγχώρητα εχάθης..
κι ο χρόνος ελιγόστεψε τις αντοχές.. 
αυθαδιάζει ο νους τις ανθηρές στιγμές
τα βήματά του δεν ακολουθούν
αργόσυρτα στο θάνατο του έρωτα κινούν
καθώς εσύ εντός μου ξεθωριάζεις.
Τις νύχτες ξεθαρρεύεις απειλητικά
τρυπώνεις στα σεντόνια μου 
τραγούδι αρχινάς..
λησμονημένες πια οι νότες σου 
έρχεται η αυγή και χάνεσαι
γινόμαστε δυο ξένοι σε ίδιον τόπο..
Οι στάλες στο πλακόστρωτο ξεπλένουνε
της θύμησης τον ίλιγγο σβηούνε..
οι αειθαλείς παιώνιες μου
τις νύχτες δεν αλησμονούν
βίζιτα απρόσμενη στις σκάλες μου τολμούνε..
καρτερικά προσμένουνε τις Άνοιξες..
την ειρωνία του έρωτά σου την περιγελούν
τους μύθους καταρρίπτουν..
στο δρόμο για τα Σούσα εσέ οδηγούν..
κι εμέ...
που αλήτρα η καρδιά στον άνεμο..
ξεσκέπαστη πλανιέται..
μεθάει στις μυρωδιές των παρτεριών τους..
αφήνεται απροστάτευτη..γυμνή
έρωτες νιους..οι αμάραντες παιώνιες μου
αγέραστα μου τάζουν....

''ΧΑΜΕΝΕς ΠΑΙΩΝΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΡΩΜΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ''

 Νοέμβρης μήνας στο κατώφλι μας.. 
στη σκέψη μου έρχεσαι μεσάνυχτα
τη δόξα των ερώτων τραγουδάω..
γυμνή..
στο κρεμεζί των χρυσανθέμων φορεμένη..

σιμώνω τις ανάσες σου

βάζω το χέρι εις το μέρος της καρδιάς

μετρώ παλμούς..βυθίζω το θυμό

τη θλίψη απ' τα μάτια σου να σβήσω..

 

Πως να διαλέξω λέξεις για τον έρωτα 
στιχάκια..μοιρολόγια πως να γράψω...
Οι μούσες..οι νεράιδες..ξωτικά..
οι γοργόνες απ' τα κύματα..
μου το τραγούδησαν ψιθυριστά
τότες που εμπιστεύομουν τον άνεμο..
μου υπόσχονταν ταξίδια και φτερά..
σου το 'λεγα κι εγώ στα σιωπηρά.
σου το 'γραφα σε  πάπυρους ..
δραπέτης σου 'λεγα της λογικής 
πως είναι ο κάθε Έρως..

Ο έρωτας που σαν Πρωτόπλαστοι
γυμνοί σταθήκαμε μπροστά του..
σαν δεν εφοβηθήκαμε κι οι δυο..
μπρος  στα τσουρουφλισμένα μας φτερά.. 
και σαν κρυψώνες δεν εψάξαμε..
τη ζάλη μας δεν εφωλιάσαμε
 σε ανήλιαγες ψυχής μας τις κυψέλες.. 

''ΑΡΩΜΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
..............................................................................................................

''ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΑ''

φωτο: Σοφία Θεοδοσιάδη - η βουκαμβίλια μου

Δυο κήπους ελαχτάρησα
να βγαίνω να φυτεύω τη ζωή μου...
να τους ποτίζω για να ανθούν..
να τους κλαδεύω σαν θα χρειασθεί.. 
καρπούς για να μαζεύω..
Έρωτας με έδενε στους κήπους μου
στον κάθε έναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..
εκείνονε τον κήπο τον αληθινό ψυχής..
που μέσα μου τα αρώματα εσκόρπαε τα πρωινά..της νύχτας απωθώντας τις σκιες
μα και τον άλλονε..
αυτόν που κείτονταν στο χώμα καταγής..
χρόνια τώρα εκράταε νωπά ..
τα μάτια μου να ευφραίνει..
Ανθίζει ακόμα ο καθείς..αδιάκοπα..
με πινέλλα βάφει της ζωής τα πρωινά
σαν τους θωρούν τα μάτια μου
στα ροζ..στα φούξια..εις τα πορφυρά
κεντάνε τον καμβά μου..
Στα γύρω κτίρια οι λεμονανθοί..
στον τοίχο μου εσκαρφάλωνε
η φούξια του παντός καιρού
ανθισμένη βουκαμβίλια...
έρχονταν απροσκάλεστα
όρθωνε το ανάστημα
στα σκουριασμένα κάγκελα..
μιαν άνθηση..να κλέψει τη φθορά... 

''ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΠΗΓΑΔΙ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΟ''

Εκείνο που ομορφαίνει της ζωής την έρημο..
είναι που κάπου μέσα της κρύβεται ένα πηγάδι
της μνήμης το πηγάδι το αστείρευτο
γιομίζει με τις φλέβες του
τις ξέρες της ψυχής μας..
Μαγκανοπήγαδο η ζωή η καθημερνή
κι εσύ πηγάδι δολερό..πηγάδι ενδοφλέβιο
στη χλόη σκεπασμένο...
όντας στο χείλος σου με κοίμισες
ήρθαν πουλιά για το καθάριο σου νερό 
τραγούδησαν κελαρυστά
εις το περβάζι της ψυχής μου..
εκελαηδούσαν με ανθρώπινη λαλιά
μηνύματα εκαρφιτσώνανε στις καλαμιές
πηγάδια..φλέβες του νερού
δροσιές στις κάψες των καιρών
μέσα μου να γυρεύω... 

''ΠΗΓΑΔΙ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
....................................................................................................

''Αδειανές Ψυχές''

Τις άδειανές ψυχές δεν εφοβήθηκες..
τύλιξες γάζες προστατευτικές..
μη καταφέρεις να τις γιάνεις...
Όχι..η λύπη δε σ' ακολουθάει..
για τα πετάγματα αυτά..ψυχής..
που σε γελάσανε πως μοιάζαν..
μιλώ για κείνες κει..
τις αδειανές..ανέλπιδες ψυχές..
μα που αγάπη άθελά τους γέμισαν 
την διψασμένη σου ψυχή..
την θαλερήν δική σου..
που καθώς έχανε..
''κερδίζοντας'' επήρε....
Μα να... 
εκεί στην άκρη των τσαλακωμένων σου φτερών..
το τσάκισμα αυτό θα σου  θυμίζει..
πως όσο κι αν επέταξες..όσο κι αν επροσπάθησες..
 ψυχές να ακουμπήσεις..
για ένα είσαι βέβαιος..πως οι ψυχές πολλά ζητούν..
ίσως και τη δική σου....
Κι αν μια φορά μοναδική..μια τόση δα στιγμούλα..
δεν άντεξες..
αστόχησες ολάκερη κατάθεση να κάνεις..
σβηστήκανε όλα μια στιγμή..
ήταν που η δική τους η ψυχή..
αδειανή στο χρόνο επορεύονταν..
ποδοπατώντας..και κλαδεύοντας
τα ανθισμένα ρόδα..
εικονοστάσια απομείναν αδειανά
χωρίς εικόνες και προσκυνητές..
σε ξεχασμένα σπίτια..
Μιλώ για τις ''κενές''..
αγράμματες συναισθηματικά..
αχάριστες ψυχές...

''Αδειανές ψυχές''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΟΜΟΙΑς ΓΑΛΕΡΑς ΠΗΓΑΙΜΟ''..

Όμοιας γαλέρας πηγαιμό
στις μαύρες και στις άσπρες της
πανιά λευκά..κουπιά γερά
η ψυχή υποδόρεια εφορούσε..
ξανοίγονταν κάθε που έρχονταν
η θύμηση ..
οι θύμησες εις τον αφανισμόν
αργά..σαν τον παλιό καλό καιρό
κωπηλατούσε..
αντίκρυ στέκονταν σ' αεροπλάνα.
βενζινάκατους ταχύπλοες..
ηλεκτροφόρα σύρματα..
ορμούσε στ' αφρισμένα κύματα
αποφασισμένη έμοιαζε..
αποζητούσε ορίζοντα διαυγή
κάτω απ' τον έναστρο ουρανό
βουτώντας στα νερά της..
ένα τσούρμο την ακολούθαε
βοώντας εις την πλώρη..
εν τη ενώσει η ισχύς
στα βογγητά ..οι κραυγές τους
να 'ναι η γαλέρα αβούλιαχτη
ατσάκιστη στα βράχια..
δεν είναι θάνατος τα κύματα
σαν ο ήλιος τα ασπρίζει..

Κι όταν τις μέρες  της  εκλέβανε
σταυροφορίας λάβαρο ύψωνε:
''να συλλογάσαι ελεύθερα
είν' η ψυχή βροντή..αστραπή.. 
γκρεμίζει τείχη ξύλινα..
τα βράδια ονειρεύεται
σε ναυμαχίες κωπηλατεί
τους πειρατές νικάει..
Δεν έχει πισωγύρισμα ετούτο το ταξίδι..
μη θλίβεσαι και μην βαρυγκομάς
των αδύνατων τη μοίρα εις τη Γης
άμποτε..
εις την αέναη ναυμαχία σου
θα υφάνει σάβανο λερό
των σκλάβων η αλλόκοτη κραυγή
στων πειρατών το στέρνο''....
Σιγήστε..αφουγκραστείτε..
τις εκκωφαντικές των τις κραυγές..
άνοες τυμβωρύχοι των ψυχών..
ήγκικεν γαρ εσών και ο καιρός..
εις το αέναον του Άδη τους
θάνατον κουβαλούνε....

''ΟΜΟΙΑς ΓΑΛΕΡΑς ΠΗΓΑΙΜΟ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ''

Μες στα λευκά σεντόνια της..
πάντα της άρεσαν εκείνα τα βαμβακερά
της μάνας της που εμύριζαν φλισκούνι..
άφηνε την ψυχή της να σκορπά..εμεταλάβαινε..
εβρέχονταν στις στάλες..
επερπατούσε ασταμάτητα..
χωρίς σαφή προορισμό..ξάφνου
το χαμογέλιο εκατοίκησε στα βλέφαρα
παρέα με τις σκέψεις της..
με συντροφιά τα λόγια του..
εκείνα που την έκαναν 
ξεχωριστή να μοιάζει..
Όχι..καθόλου δεν την ένοιαζε 
απόψε εδώ με το ψιλόβροχο..
που ένα χέρι δεν την ξάφνιασε..
τον ώμο ν' ακουμπήσει.
Γύρισε πίσω το κεφάλι της..
και το 'νιωσε..το εκατάλαβε..
δεν περπατούσε μοναχή..
την ακολοθούθαγε εκείνος..
Γινότανε μια παρουσία δυνατή..
λες και της κράταγε από κοντά ..
σφιχτά..ζεστά τ' ασάλευτο
 μες στη νυχτιά της χέρι..

Ύστερα βράχηκε πολύ..
μα πάλι δεν την ένοιαξε που εμούσκευε..
για ένα πράγμα ενοιαζόταν μοναχά..
μην τύχει και περάσει από μέσα η βροχή..
μην και μουσκέψει και διαλύσει  το όνειρο
και στάξουνε τα δάκρυα
που είχανε φωλιάσει στην ψυχή της..
Τα κεραμίδια έσταζαν..   
μα εκείνη ως το χάραμα
δίχως ομπρέλα..με το σάλι της
ακόμα περπατούσε..
με μεταξένιες τις κλωστές
μες στ' αδειανό λευκό της φόρεμα
το ονείρεμα δεμένο το κρατούσε..
στης μέρας το ξεγύμνωμα..ανελέητα..
μην και παραδοθεί. 

''ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,