''ΧΑΜΕΝΕς ΠΑΙΩΝΙΕς''

Δε στέρευε τ' ονείρου η λίμνη μέσα μου
στους καλαμιώνες της φωλιάζαν γλαροπούλια
μα στης καρδιάς μου το τοπίο η ερημιά
της προδοσίας  σου η δύναμη αναπάντεχη
στάχτες εμείναν απ' την ανθισμένη φοινικιά
κάποιο Νοέμβρη που ασυγχώρητα εχάθης..
κι ο χρόνος ελιγόστεψε τις αντοχές.. 
αυθαδιάζει ο νους τις ανθηρές στιγμές
τα βήματά του δεν ακολουθούν
αργόσυρτα στο θάνατο του έρωτα κινούν
καθώς εσύ εντός μου ξεθωριάζεις.
Τις νύχτες ξεθαρρεύεις απειλητικά
τρυπώνεις στα σεντόνια μου 
τραγούδι αρχινάς..
λησμονημένες πια οι νότες σου 
έρχεται η αυγή και χάνεσαι
γινόμαστε δυο ξένοι σε ίδιον τόπο..
Οι στάλες στο πλακόστρωτο ξεπλένουνε
της θύμησης τον ίλιγγο σβηούνε..
οι αειθαλείς παιώνιες μου
τις νύχτες δεν αλησμονούν
βίζιτα απρόσμενη στις σκάλες μου τολμούνε..
καρτερικά προσμένουνε τις Άνοιξες..
την ειρωνία του έρωτά σου την περιγελούν
τους μύθους καταρρίπτουν..
στο δρόμο για τα Σούσα εσέ οδηγούν..
κι εμέ...
που αλήτρα η καρδιά στον άνεμο..
ξεσκέπαστη πλανιέται..
μεθάει στις μυρωδιές των παρτεριών τους..
αφήνεται απροστάτευτη..γυμνή
έρωτες νιους..οι αμάραντες παιώνιες μου
αγέραστα μου τάζουν....

''ΧΑΜΕΝΕς ΠΑΙΩΝΙΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,