''ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ''

Μες στα λευκά σεντόνια της..
πάντα της άρεσαν εκείνα τα βαμβακερά
της μάνας της που εμύριζαν φλισκούνι..
άφηνε την ψυχή της να σκορπά..εμεταλάβαινε..
εβρέχονταν στις στάλες..
επερπατούσε ασταμάτητα..
χωρίς σαφή προορισμό..ξάφνου
το χαμογέλιο εκατοίκησε στα βλέφαρα
παρέα με τις σκέψεις της..
με συντροφιά τα λόγια του..
εκείνα που την έκαναν 
ξεχωριστή να μοιάζει..
Όχι..καθόλου δεν την ένοιαζε 
απόψε εδώ με το ψιλόβροχο..
που ένα χέρι δεν την ξάφνιασε..
τον ώμο ν' ακουμπήσει.
Γύρισε πίσω το κεφάλι της..
και το 'νιωσε..το εκατάλαβε..
δεν περπατούσε μοναχή..
την ακολοθούθαγε εκείνος..
Γινότανε μια παρουσία δυνατή..
λες και της κράταγε από κοντά ..
σφιχτά..ζεστά τ' ασάλευτο
 μες στη νυχτιά της χέρι..

Ύστερα βράχηκε πολύ..
μα πάλι δεν την ένοιαξε που εμούσκευε..
για ένα πράγμα ενοιαζόταν μοναχά..
μην τύχει και περάσει από μέσα η βροχή..
μην και μουσκέψει και διαλύσει  το όνειρο
και στάξουνε τα δάκρυα
που είχανε φωλιάσει στην ψυχή της..
Τα κεραμίδια έσταζαν..   
μα εκείνη ως το χάραμα
δίχως ομπρέλα..με το σάλι της
ακόμα περπατούσε..
με μεταξένιες τις κλωστές
μες στ' αδειανό λευκό της φόρεμα
το ονείρεμα δεμένο το κρατούσε..
στης μέρας το ξεγύμνωμα..ανελέητα..
μην και παραδοθεί. 

''ΟΝΕΙΡΟ ΗΤΑΝ'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,