''Αδειανές Ψυχές''

Τις άδειανές ψυχές δεν εφοβήθηκες..
τύλιξες γάζες προστατευτικές..
μη καταφέρεις να τις γιάνεις...
Όχι..η λύπη δε σ' ακολουθάει..
για τα πετάγματα αυτά..ψυχής..
που σε γελάσανε πως μοιάζαν..
μιλώ για κείνες κει..
τις αδειανές..ανέλπιδες ψυχές..
μα που αγάπη άθελά τους γέμισαν 
την διψασμένη σου ψυχή..
την θαλερήν δική σου..
που καθώς έχανε..
''κερδίζοντας'' επήρε....
Μα να... 
εκεί στην άκρη των τσαλακωμένων σου φτερών..
το τσάκισμα αυτό θα σου  θυμίζει..
πως όσο κι αν επέταξες..όσο κι αν επροσπάθησες..
 ψυχές να ακουμπήσεις..
για ένα είσαι βέβαιος..πως οι ψυχές πολλά ζητούν..
ίσως και τη δική σου....
Κι αν μια φορά μοναδική..μια τόση δα στιγμούλα..
δεν άντεξες..
αστόχησες ολάκερη κατάθεση να κάνεις..
σβηστήκανε όλα μια στιγμή..
ήταν που η δική τους η ψυχή..
αδειανή στο χρόνο επορεύονταν..
ποδοπατώντας..και κλαδεύοντας
τα ανθισμένα ρόδα..
εικονοστάσια απομείναν αδειανά
χωρίς εικόνες και προσκυνητές..
σε ξεχασμένα σπίτια..
Μιλώ για τις ''κενές''..
αγράμματες συναισθηματικά..
αχάριστες ψυχές...

''Αδειανές ψυχές''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,