''ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΑ''

φωτο: Σοφία Θεοδοσιάδη - η βουκαμβίλια μου

Δυο κήπους ελαχτάρησα
να βγαίνω να φυτεύω τη ζωή μου...
να τους ποτίζω για να ανθούν..
να τους κλαδεύω σαν θα χρειασθεί.. 
καρπούς για να μαζεύω..
Έρωτας με έδενε στους κήπους μου
στον κάθε έναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..
εκείνονε τον κήπο τον αληθινό ψυχής..
που μέσα μου τα αρώματα εσκόρπαε τα πρωινά..της νύχτας απωθώντας τις σκιες
μα και τον άλλονε..
αυτόν που κείτονταν στο χώμα καταγής..
χρόνια τώρα εκράταε νωπά ..
τα μάτια μου να ευφραίνει..
Ανθίζει ακόμα ο καθείς..αδιάκοπα..
με πινέλλα βάφει της ζωής τα πρωινά
σαν τους θωρούν τα μάτια μου
στα ροζ..στα φούξια..εις τα πορφυρά
κεντάνε τον καμβά μου..
Στα γύρω κτίρια οι λεμονανθοί..
στον τοίχο μου εσκαρφάλωνε
η φούξια του παντός καιρού
ανθισμένη βουκαμβίλια...
έρχονταν απροσκάλεστα
όρθωνε το ανάστημα
στα σκουριασμένα κάγκελα..
μιαν άνθηση..να κλέψει τη φθορά... 

''ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΒΟΥΚΑΜΒΙΛΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,