χρόνια μέσα σε περγαμηνές
κυνήγησες το άπιαστο..
τα 'βαλες με τις χίμαιρες..
σταυρώθηκες..υπέμενες..λυτρώθηκες
σε γονατίσανε τα συναισθήματα ..
στης ταπεινότης σε κρατήσανε
ρήσεις σοφές των περιπατητών..
Περιπλανήθηκες στις λατρεμένες σου σκιές
ανέπτυξες ταχύτητες τρελλές
στης νιότης σου τα ράλλυ
αναρωτήθηκες αν χάνονται
όσες εφόρεσες..εντύθηκες στιγμές..
στιγμές μιας χούφτας χιόνι άλλοτε οι μέρες σου
κι άλλοτε ηλιολουσμένες στις λιακάδες..
καρτερικά απόκριση ανάμενες
σάμπως να γίναν τρόπαιο
στων ελλειπών τα μέρη?..
Μια αγωνία την ψυχή σου κυβερνά
μια κόπωση το νου σου ταλανίζει..
στο τέλος του μεγάλου ταξιδιού
κρατάς σαν άγιο φυλαχτό
εκειά που έζησες..κι εκείνα που σ' ανήκουν...
Τους ελαφρείς οικτίρεσαι..
τους ψεύτες τους υποκριτές..
και την αμορφωσιά την περισσή..
με νύχια και με δόντια την παλεύεις..
Μα θα μου πεις είναι εύκολο
το τίποτα να αντέχεις ?
Ανεπεξέργαστο το τίποτα
το ιλουστρασιόν ολόγυμνο
στα μέρη της κενότης ταξιδεύει.
Άνισος μοιάζει ο αγώνας σου
με όπλο τον γυμνό κονδυλοφόρο σου
την ομορφιά να σώσεις μπρος στα μάτια σου..
κι οι άφρονες με την ασχήμια τους.
το ευτελές..το εύπεπτο να το μασούν..
ανηλεώς να σου ''σερβίρουν''..
έγινε μόδα ο ευτελισμός..
τέρας που συνειδήσεις ''κυβερνάει''..
Πώς εσκεπάστηκε στ' αλήθεια
ο κόσμος μ' ένα πέπλο μέτριο..
πως η ομορφιά εκρύφθηκε
μες στο λαγούμι απ' τον ήλιο ?
Τα χρόνια σου πολύτιμα
επιθυμίες αξόδευτες καραδοκούν
στο σάπιο οισοφάγο τους δε χάνονται
καθώς η αθωότης σου εσαεί
αμέτοχη σε βρίσκει εις παρωδίας...
'' Επιθυμίες αξόδευτες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
