''Ένα Καπέλο σε μια κάμαρα Τρανή''

Στ' αρχοντικό μας εχαμήλωσαν τα φώτα..
φωτοσκιάσεις μοναχά μες απ' τις γρίλιες
πέφτουνε αχνά..σ' όσα αφημένα στη γωνιά εσένανε θυμίζουν..
ένα καπέλο σε μια κάμαρα τρανή
πως να γεμίσει το κενό μου? 
Όταν σε συλλογίζομαι
αναμεσίς στο χάσμα τ' ανυπότακτο του νου
εκείνο το σκοτείνιασμα
που ο θάνατος εσκόρπισε
φυτρώνει σαν σαράκι και με τρώει..
μα ως η ζωή ακμαίνουσα..ασίγαστη
υπερτερεί του θάνατου
δεν ψεύδομαι εις εαυτόν..
δεν ψεύδομαι σ' εσέ...
δακρυροούσα κι αν στην αποφράδα σου.. 
δηλώνω ανεπιφύλακτα παρούσα..
χαϊδεύω την κορδέλλα απ' το καπέλο σου
ξεντύνομαι τη θλίψη μου
σηκώνω το κεφάλι..προχωρώ αγέρωχα
τα συναισθήματα ανάμεικτα
μα η ιστορία αγάπη μου
εγράφονταν και γράφεται
από ζεστές ανάσες..
σύμμαχος ανελέητη..της ζωής η εμορφάδα 
ζω..γεύομαι ακόμα και είμαι εδώ....

''ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΜΑΡΗ ΤΡΑΝΗ'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,