ζω..φωτίζομαι απ' τις χαραυγές
τρανεύει η γραμμή των οριζόντων μου
παίζοντας σαν μικρό παιδί κρυφτό
στου σύμπαντος τη δίνη..
κι απάνω της κουκίδες φωτεινές..αχνές
οι άνθρωποι π' αγάπησα..που γεύτηκα..
π' αποχωρίστηκα άθελα..
ξερίζωσαν ρίζες απ' την καρδιά μου...
κι όλο κουνιόταν το δεντρί..
λιγόστευε το στέρεο το έδαφος
κλωνίζονταν η στερεότης..η ματιά..
για τον ντουνιά τον ψεύτη...
κι όσο εδέχομουν το ράπισμα
του φευγιού και του θανάτου
εφύτρωνε στο χάσμα μου αλλόκοτα
το ρόδον το αμάραντον
το ρόδον της αξίας της συνέχειας
της ζωής μου το λευκόν...
Κι ο θάνατος.....
ο μέγας εξουσιαστής..ο μέγας πλειοδότης
εις τα σημεία ανίκητος
στη μάχη καστροβόλος..
μα η διδαχή ανέγγιχτη..
στο ύψος και στο μπόι του ανθρώπου
είν' το ταξίδι Οδυσσέα μου να λες
εκειό
που στην ψηλότερη αιώρα θα σε βγάλει..
Κι όσο σιμώνουνε τις νύχτες εις τις γρίλιες μου
οι λατρεμένοι αποδημήσαντες εις Κύριον..
τ' αλλαργεμένο βλέμμα τους γλυκά μου το μηνάει...
μην πτοηθείς..μη μου σκιαχτείς
μη μου λιγοψυχήσεις..
ρίχνε κλωστίτσες και σχοινιά
να πιάνονται εις το κατόπι σου
οι άλλοι..οι νιοί..οι επερχόμενοι
οι άφθαρτοι της ύλης μας
η συνέχεια του ανθρώπου..
μη δένεσαι άρρηκτα..εγωιστικά με τη ζωή
το εφήμερο κρυφά καραδοκείσαι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου