Μίκρυναν όλα ξαφνικά..
στην απεραντοσύνη του
ο κόσμος μου μια στάλα
τα σύννεφα έγειραν βαρειά
στα ακίνητά σου βλέφαρα..
εσπάραξε η καρδιά μου..
σκοτείνιασε ο ουρανός..
ταξίδεψε σαν αστραπή
στα παγωμένα μάτια σου
η ζωή μας σε ρομάντζο
ντύθηκα με ιριδισμούς
ουράνιου τόξου που εχάθηκε
στ' απρόσμενο φευγιό σου
ταξίδεψα σαν ξωτικό
εκρύφτηκα για μια στιγμή
στο γαλανό ουρανό σου..
έρχεται πάντα μια στιγμή
που ο χρόνος σταματάει..
Ό,τι πονάει δε χάνεται
ό,τι πονάει δε σβήνει
μένει για πάντα χαρακιά
τη συρραφή γυρεύει..
''ΜΙΚΡΥΝΑΝ ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ''
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Καθώς κοκκίνιζε ο γαλάζιος ουρανός
στου δειλινού την ώρα
έβγαζες για περίπατο
τις σαρκωμένες της ψυχής
κρυμμένες εις τους κήπους σου
θλιμμένες μαργαρίτες..
ένιωθες πιο βαθειά τη μαχαιριά
στο στήθος να καρφώνει..
Ό,τι σε άγγιξε και έτσι και αλλιώς
εκαταγράφηκε στο δίσκο
το σκληρό σου..
Αποτυπώματα μιας άλλης εποχής..
χρόνια της αθωότητας..
αγάπη
και συγκίνηση ορμή και θάρρος..
τόλμη και ρίσκο και
όνειρα..
οι σελίδες των ημερολογίων σου..
στα ημεροδρόμια αλητεύουν...
Υποσχέσεις..
αγάπες και
έρωτες νεανικοί..
όρκους αιώνιους εκρύβανε
που χάθηκαν σε μια
βραδιά
στο πρώτο φύσημα του ανέμου..
ήρθε η ζωή και τους
αθέτησε..
διέψευσε το πείσμα σου το άκαμπτον
το ρίσκο το νεανικό..
που το
πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..
Λες κι ήρθε η ώρα των ισολογισμών
να κλείσεις τα βιβλία τα λογιστικά
επίσκεψη σου κάνει ο απολογισμός
στιγμές - στιγμές..ανεπιθύμητος
απόχτημα των ώριμών σου χρόνων...
Γυμνά δεντριά οι επιθυμίες οι αξόδευτες
κρυμμένες μες στα στήθια αμάδητες
προσμένουσες..κρυμμένες μαργαρίτες..
βάζοντας παραπεμπτικό
στα περιθώρια του αύριο
σ' αγέμιστο κενό ελπιδοφόρο
παγιδευμένες στην καρδιά..
σαν τρικυμία πρωτόγνωρη
μια ουτοπία επιθυμητή
με πάθος και ορμή σου καταγράφουν...
'' ΚΡΥΜΜΕΝΕς ΜΑΡΓΑΡΙΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Κι αν κυνηγάς σ' ολάκερη ζωή
βραβεία..
χειροκροτήματα μοιραία ν'αποσπάσεις
και αν γλιστράς..σκορπιέσαι χάνεσαι
κατρακυλάς..γκρεμίζεσαι στης νιότης σου
τις μάταιες υποσχέσεις..
κι αν της ψυχής σου και του νου το χειροκρότημα
δεν τ' ακουσες..δεν το 'νιωσες μονάχη
μην περιμένεις στη ζωή σου να δικαιωθείς
μην περιμένεις και την πλήρωση
ρηχό ποτάμι πάντα θα κυλάς
λιθαριασμένη η κοίτη σου
αφύτρωτες οι όχθες..
Σαν φλόγα θα σου καίει τα σωθικά
το νου σου θα τον κυβερνά
απ' τα βάθη η φωνή
του λατρεμένου σου γονιού θα σου φωνάζει..
''τα βραβεία δεν τα παίρνουν πάντοτε οι άξιοι''
φορές- φορές..τις περισσότερες στιγμές
στης συντεχνίας βόσκουνε
τα άνομβρα λιβάδια...
Να λαχταράς..ν' αναζητάς..
μες στη σιωπής σου να κοιτάς
στις μαύρες σου..
στις σκοτεινές τις μέρες σου
πίσω απ' τα γκρίζα σύννεφα..
στο ουράνιο τόξο να κοιτάς
ποτέ να μην το λησμονάς
τα ουράνια τόξα βγαίνουνε
μετά τις καταιγίδες...
''ΣΑΝ ΦΛΟΓΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Πάντα λοιπόν σε μάγευαν
τα ευρύχωρα..γεμάτα φως..
τα σπίτια τα μεγάλα..
να μπάζουνε τον ήλιο από παντού
να φτάνουν στα τρανά τους τα παράθυρα
τραγούδια των σειρήνων..
τσιγγάνα είχες την καρδιά
ασύνορα..τα διψασμένα μάτια...
Στο μισθωτήριο της ζωής σου το στερνό
το μίσθωμα αφειδώλευτα..
αγόραζε τους μήνες ακριβά..
ημερομηνία λήξεως ανοιχτή
εις την αδιάκοπη ροή
του χρόνου του απέθαντου εξουσιαστή..
μην καρτεράς με σκουριασμένα τα κατάρτια σου
σε παλαιά..μην περιμένεις πια λιμάνια..
για καινούριες άνοιξε πανιά γι' ακτές.....
Σπίτι να ψάξεις για να βρεις
να διαθέτει κήπο μ' άνθια σπάνια
Βοτανικός να μοιάζει
ωσάν και τα πουλιά τα ξωτικά
σε μυροβόλους ουρανούς..
σε υποσχόμενα φεγγάρια να σε βγάζει.
Αντίκρυ απ' τον κήπο σου
στη θέα του..λίμνες και θάλασσες
στα παραθύρια των ματιών
μπροστά σου να τα φέρνει..
Ψάξε ακρογιάλια άγνωστα
στης ποίησης στιχάκια για να μοιάζουν..
το ένα..το κοχύλι το ξεχωριστό
να το 'βρεις ένα δειλινό
τη συλλογή σου να πλουτίσει..
να 'χει του ήχους της ζωής
τα ανεκπλήρωτα ακόμα να υμνεί
σαν τηλεβόας της ψυχής σου το μπουρού
στους ήχους των σειρήνων να σαλπάρει..
όνομα να του δώσεις στη λεζάντα της ψυχής
σφραγίδα της αγάπης να θυμίζει..
Κι όσο περνούν οι Ανοιξες
κι ο χρόνος σου μοιραία ξεθωριάζει
μελάνι στάζε σινικό
τα γράμματα ανεξίτηλα στο μίσθωμα
το χρόνο ν' αγοράζουν..
''ΤΟ ΜΙΣΘΩΤΗΡΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................
Συνταξιδιώτες έψαχνες από παιδί
στο μακρινό σου το ταξίδι
μοναχική η πορεία σου..μοναδική
καθώς τα λόγια σου ακούμπαγες
στο γέλιο και στο κλάμα..
Τραγούδια..θρήνους έγραφες
άλλοτε οι στίχοι να γελούν
και άλλοτε να κλαίνε
ήθελες πάντοτε την αθωότητα να υμνούν
την κάθαρση..εξαγνισμό να φέρνουν..
τον έρωτα για τη ζωή να τραγουδούν
να απαρνούνται το εφήμερο
στης ελπίδας το περβάζι να γαντζώνονται
να μη μελαγχολούν..μηδέ να κλαίνε
Ερχότανε η ζωή..τις λέξεις εσημάδευε
επλήθαιναν τα δάκρυα
τις νύχτες..τα σκοτάδια
λιγόστευαν τα χρόνια σου του μέλλοντος
ασφυχτιόν το τρένο σου στα ύστερα
σε ράγες άλαμπης στοάς
οι λιγοστοί συνεπιβάτες στο φορτίο προδομένοι..
τις λέξεις δεν ερμήνευσαν..εξέφυγαν
δεν φύτεψαν..δεν ρίζωσαν
δεν σπάραξαν στα μέσα τους
τις άφησαν μονάχες να πλανιούνται...
''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Στην κολυμβήθρα της ζωής
εβάφτισες..άγιασες τα όνειρά σου..
Αόρατο το περιτύλιγμα της θλίψης σου...
μιας διαπίστωσης το επισκίασμα
σε μια φωτογραφία της στιγμής
σταμάτησε το χρόνο μ' ένα κλικ
στης νιότης σου τα χρόνια..
Όμορφα χρόνια..άγουρα όνειρα..
στο βράχο της ψυχής σου λαξευμένα
στην κολυμβήθρα λες του Σιλωάμ
εμοιάζαν βουτηγμένα..λυτρωμένα..
Σαν άλλη Καρυάτιδα..
αψήφησες το εύθραστον..
το 'σκασες απ' τη θέση τους
ξέφυγες απ' το βράχο τους
μπερδεύτηκες στο πλήθος
για να σκορπίσεις άθελα..ανύποπτα
αναπάντεχα..ερήμην σου
την εμορφάδα στους ανθρώπους..
Είναι η ομορφιά το ελιξήριο
αντίδοτο στης ασχημίας το φαρμάκι..
Σκόνη του χρόνου επικάθεται
δίνει αξία αρχαϊκή..στα πεπαλαιωμένα
κι όσο η ικμάδα χάνεται
στο θρόνο της τον ακριβό κάθεται η σοφία..
Ένας ψίθυρος γλυκός και τρυφερός
το νου..τη λογική σου ταλανίζει
''και οι Καρυάτιδες γερνούν''
μη θλίβεσαι μικρή μου..
της ύλης της φθαρτής τους η οξείδωση
νόμος της φύσης απαράβατος
μα λίγο πριν το θάνατο γευτούν
αθάνατη μονάχα η εμορφάδα τους
στις λαϊκές τις γειτονιές..
που η ομορφιά επωάζεται..
στους βράχους στα λαγκάδια αιωρείται
έρχονται και παρέρχονται οι καιροί
κι αναμεσίς απ' τη ζωή σου τη μικρή
γράφονται απέθαντα εμορφάδας παραμύθια...
''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Στη μεσιανή την κάμαρα
στης μάνας τον οντά τον ξεχασμένο
που η άχνα της αόρατα ακόμα τον ζεσταίνει...
κάθε μου πέρασμα απ' το γερμένο γιασεμί
δίπλα στο παραθύρι της το σφραγιστό..
που επιμένει χρόνια μοναχό του να ανθεί
εικόνες φέρνει στη λουλουδιασμένη μου αυλή
γέρνει η σκέψη μου στο χτες
στους πρώτους στοχασμούς μου
στις γειτονιές των γιασεμιών..
αναμεσίς στης τρυφερής
της παγωμένης στο Χειμώνα ανεμώνας
γοργά τα βήματα με οδηγούν
στων παιδικών στα Καλοκαίρια χρόνων...
Αρώματα των γιασεμιών..
σκορπάγανε έρωτες κρυφούς
ακουαρέλες..χρώματα..στιχάκια ποιητών
στο ξύλινο φτωχό μου για γραφείο τραπεζάκι.
Τ' αγέρι απαλοχάϊδεψε τη χαραυγή
το ώριμο..ρυτιδιασμένο μάγουλο
έφερε τις μοσχοβολιές τις πρωινές
εχάρισε με μίας την ικμάδα...
Πως με τρελλαίνουνε εκειές οι μυρουδιές
των γιασεμιών από χεράκια λατρευτά
εις τα περβάζια της ψυχής τα φυτεμένα..
Έρχεται απρόσκλητο..ανάκατο στο άρωμα
εκειό το απλό κορίτσι μου ξανασυστήνεται
στο όνειρο με γυρνάει..
στο θερινό το σινεμά
στου καφενείου τον τοίχο το λευκό...
Κάθε μου πέρασμα από τότες και μετά
από παραθύρι τυλιγμένο γιασεμί
είτε Χειμώνας έξω τριγυρνάει
είτε είναι Καλοκαίρι..
ξυπνάει τις αισθήσεις μου..
αποζητούν νοσταλγικά
τα Καλοκαίρια που εντός μου σιωπούνε..
''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
