''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ''

Στην κολυμβήθρα της ζωής
εβάφτισες..άγιασες τα όνειρά σου.. 
Αόρατο το περιτύλιγμα της θλίψης σου...
μιας διαπίστωσης το επισκίασμα
σε μια φωτογραφία της στιγμής
σταμάτησε το χρόνο μ' ένα κλικ
στης νιότης σου τα χρόνια..
Όμορφα χρόνια..άγουρα όνειρα..
στο βράχο της ψυχής σου λαξευμένα 
στην κολυμβήθρα λες του Σιλωάμ
εμοιάζαν βουτηγμένα..λυτρωμένα..
Σαν άλλη Καρυάτιδα..
αψήφησες το εύθραστον..
το 'σκασες απ' τη θέση τους
ξέφυγες απ' το βράχο τους
μπερδεύτηκες στο πλήθος
για να σκορπίσεις άθελα..ανύποπτα
αναπάντεχα..ερήμην σου
την εμορφάδα στους ανθρώπους..
Είναι η ομορφιά το ελιξήριο
αντίδοτο στης ασχημίας το φαρμάκι..
Σκόνη του χρόνου επικάθεται
δίνει αξία αρχαϊκή..στα πεπαλαιωμένα
κι όσο η ικμάδα χάνεται
στο θρόνο της τον ακριβό κάθεται η σοφία..
Ένας ψίθυρος γλυκός και τρυφερός
το νου..τη λογική σου ταλανίζει
''και οι Καρυάτιδες γερνούν''
μη θλίβεσαι μικρή μου..
της ύλης της φθαρτής τους η οξείδωση
νόμος της φύσης απαράβατος
μα λίγο πριν το θάνατο γευτούν
αθάνατη μονάχα η εμορφάδα τους
στις λαϊκές τις γειτονιές..
που η ομορφιά επωάζεται..
στους βράχους στα λαγκάδια αιωρείται 
έρχονται και παρέρχονται οι καιροί
κι αναμεσίς απ' τη ζωή σου τη μικρή
γράφονται απέθαντα εμορφάδας παραμύθια...

''ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕς ΓΕΡΝΟΥΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,