στην απεραντοσύνη του
ο κόσμος μου μια στάλα
τα σύννεφα έγειραν βαρειά
στα ακίνητά σου βλέφαρα..
εσπάραξε η καρδιά μου..
σκοτείνιασε ο ουρανός..
ταξίδεψε σαν αστραπή
στα παγωμένα μάτια σου
η ζωή μας σε ρομάντζο
ντύθηκα με ιριδισμούς
ουράνιου τόξου που εχάθηκε
στ' απρόσμενο φευγιό σου
ταξίδεψα σαν ξωτικό
εκρύφτηκα για μια στιγμή
στο γαλανό ουρανό σου..
έρχεται πάντα μια στιγμή
που ο χρόνος σταματάει..
Ό,τι πονάει δε χάνεται
ό,τι πονάει δε σβήνει
μένει για πάντα χαρακιά
τη συρραφή γυρεύει..
''ΜΙΚΡΥΝΑΝ ΟΛΑ ΞΑΦΝΙΚΑ''
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου