''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ''

 Συνταξιδιώτες έψαχνες από παιδί
στο μακρινό σου το ταξίδι
μοναχική η πορεία σου..μοναδική
καθώς τα λόγια σου ακούμπαγες
στο γέλιο και στο κλάμα..
Τραγούδια..θρήνους έγραφες
άλλοτε οι στίχοι να γελούν
και άλλοτε να κλαίνε
ήθελες πάντοτε την αθωότητα να υμνούν
την κάθαρση..εξαγνισμό να φέρνουν..
τον έρωτα για τη ζωή να τραγουδούν
να απαρνούνται το εφήμερο
στης ελπίδας το περβάζι να γαντζώνονται
να μη μελαγχολούν..μηδέ να κλαίνε
Ερχότανε η ζωή..τις λέξεις εσημάδευε
επλήθαιναν τα δάκρυα
τις νύχτες..τα σκοτάδια
λιγόστευαν τα χρόνια σου του μέλλοντος
ασφυχτιόν το τρένο σου στα ύστερα
σε ράγες άλαμπης στοάς
οι λιγοστοί συνεπιβάτες στο φορτίο προδομένοι..
τις λέξεις δεν ερμήνευσαν..εξέφυγαν 
δεν φύτεψαν..δεν ρίζωσαν
δεν σπάραξαν στα μέσα τους
τις άφησαν μονάχες να πλανιούνται...

''ΑΛΑΜΠΗ ΣΤΟΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,