''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ''

Στη μεσιανή την κάμαρα
στης μάνας τον οντά τον ξεχασμένο
που η άχνα της αόρατα ακόμα τον ζεσταίνει...
κάθε μου πέρασμα απ' το γερμένο γιασεμί
δίπλα στο παραθύρι της το σφραγιστό..
που επιμένει χρόνια μοναχό του να ανθεί
εικόνες φέρνει στη λουλουδιασμένη μου αυλή
γέρνει η σκέψη μου στο χτες
στους πρώτους στοχασμούς μου
στις γειτονιές των γιασεμιών..
αναμεσίς στης τρυφερής
της παγωμένης στο Χειμώνα ανεμώνας
γοργά τα βήματα με οδηγούν
στων παιδικών στα Καλοκαίρια χρόνων...
Αρώματα των γιασεμιών..
σκορπάγανε έρωτες κρυφούς
ακουαρέλες..χρώματα..στιχάκια ποιητών
στο ξύλινο φτωχό μου για γραφείο τραπεζάκι.
Τ' αγέρι απαλοχάϊδεψε τη χαραυγή
το ώριμο..ρυτιδιασμένο μάγουλο
έφερε τις μοσχοβολιές τις πρωινές
εχάρισε με μίας την ικμάδα...
Πως με τρελλαίνουνε εκειές οι μυρουδιές
των γιασεμιών από χεράκια λατρευτά
εις τα περβάζια της ψυχής τα φυτεμένα.. 
Έρχεται απρόσκλητο..ανάκατο στο άρωμα
εκειό το απλό κορίτσι μου ξανασυστήνεται
στο όνειρο με γυρνάει..
στο θερινό το σινεμά
στου καφενείου τον τοίχο το λευκό...
Κάθε μου πέρασμα από τότες  και μετά
από παραθύρι τυλιγμένο γιασεμί 
είτε Χειμώνας έξω τριγυρνάει
είτε είναι Καλοκαίρι..
ξυπνάει τις αισθήσεις μου..
αποζητούν νοσταλγικά
τα Καλοκαίρια που εντός μου σιωπούνε..  

''ΓΕΡΜΕΝΟ ΓΙΑΣΕΜΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,