''Η ΑΛΩς ΤΗς ΣΕΛΗΝΗς ΤΙς ΝΥΧΤΙΕς''

Επώδυνη η γέννα της αγάπης μας
επώδυνος κι ο ύστατος ο ασπασμός
τέφρα..άμμος..υποσχέσεις εις τον άνεμο
στην έλευση τ' απρόσμενου μοιραίου..
δεν παίρνω πια τα κύματα αγκαλιά να κοιμηθώ
σε ψάχνω στο οικείο..το εφήμερο που ζήσαμε
στη σκέψη μου πιστά σ' ακολουθάω
με κέρασες Χειμώνα παγερό με το φευγιό
μα Άνοιξες μου χάρισες..κι εκείνες λαχταράω...
Οι θάλασσες ξημέρωσαν.. 
Κι εσύ........
ταξίδι σάλπαρες μακρύ..σε άπατα νερά
δεν παρασύρθηκα απ' το θάνατο
δεν έγινα ακυβέρνητο σκαρί
μονάχα σε λιμάνι αδιάβατο ναυάγησα
πνίγηκαν οι ανάσες μου σε άγριο βυθό
φοβόμουν το βυθό..ήταν για με το άγνωστο
τώρα τα βράδια επιστρέφω για να βυθιστώ
δεν κολυμπώ στην επιφάνεια
στους σκοτεινούς θαλάμους του
κοχύλια ψάχνω του Παράδεισου
βρίσκω πως είναι όμορφα εδώ
έφυγα από την Κόλαση
το φόβο άφησα επάνω στον αφρό..
Είναι κι αυτή η ''άλως'' της Σελήνης τις νυχτιές
που διαθλάται στο βυθό μου και με τυραννεί
την απουσία σου μου φέρνει αγκαλιά..
το βλέμμα σου σιωπώντας ζωγραφίζω
το διάλειμμα της ύπαρξής μας της θνητής
στο καρμικό αντάμωμα επί Γης
παρηγορίας βάλσαμο..
ελευθερώνει την ψυχή μου.


''Η ΑΛΩς ΤΗς ΣΕΛΗΝΗς ΤΙς ΝΥΧΤΙΕς'' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΜΥΧΙΟΙ ΠΟΘΟΙ'

Κι αν κύλησαν τα χρόνια μου..τα μάτια της ψυχής μου
κρατούν ακόμα στα αχνά..την ανθισμένη όρασή τους..
Mύχιοι πόθοι μου ακριβοί..
σε ψάχνουνε αγάπη μου..σε στίχους τους λαθραίους..
στιχάκια ψάχνουνε πολύτιμα..στα φυλλοκάρδια ιχνηλασίες..
τότες που εβούταες την όμορφη την πένα σου..
σε ακριβή μελάνη σινική..να μην πονεί τον πάπυρο..
λεπτός..παλιός ευαίσθητος..δεν άντεχε σκληράδες..
έμπαινες μες στη στράτα μου..κρυφά με  συναντούσες..
βιόλες και Παρθενόκρινους..στα χέρια σου τα ακριβά...
μόνο για μένα εκράταες..να σκύβω..να ''μυρίζουμαι''..
τη μυρωδιά που αφήνουνε τα δάχτυλα..
στους κλώνους αποτύπωμα..μύρα αλησμόνητα θαρρείς..
της μυστικής μας της αγάπης..
ρίγη γεμίζουνε ακόμα την ψυχή..της πεθυμιάς τα άνθη.. 
φυτρώνουνε..σε χώμα που έμεινε νωπό..
νότες παλιές..μουσικές που με περπάτησαν..
αγέρας ταξιδεύει λέξεις μυστικές..γραφτήκανε στα μάτια..
μύρα αλησμόνητα θαρρείς..στα ραβασάκια της ψυχής
κρυμμένα αρώματα τα Λίριουμ
στους κρίνους τους Παρθενικούς
κρυμμένες μέσα μου βαθειά...της πεθυμιάς οι βιόλες !!! 
το ''πανωφόρι '' τους με τύλιξε στης Άνοιξης τη χαραυγή...
πως να υποδυθείς στο πάλκο της ζωής
πως η συγκίνηση στ' αντίκρυσμα..αδιάφορη σ' αφήνει
ηδονικά ζεσταίνουν τις ευαίσθητες καρδιές ..
μύχιοι πόθοι μας κρυφοί
 οι Παρθενόκρινοι..οι βιόλες...........

  '' ΜΥΧΙΟΙ ΠΟΘΟΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

''ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΒΑΝΤΑ''

Στην ξώθυρα της μνήμης μου
απ' τα μικράτα μου..νωρίς
κάρφωνα μοσχοκάρφια..μυρουδιές
μιας ευωδίας γιατρικό..
είχε λεβάντας άρωμα ..
που εφύλαε η μάνα στα συρτάρια της
τα ρούχα μας τα μάλλινα και τα υφαντά
σκώρος να μην τα πιάνει..
μεθυστικά με κυριεύει η μυρωδιά
μες στις ''πολύχρωμες τις θάλασσες''
το θυμητάρι στο ταξίδι μου του νου
από το χέρι σαν με παίρνει και με σεργιανά
στον κάμπο που επλημμύραε
βοτάνια και μπαχάρια γιατρικά..
το σκώρο διώχνει της ψυχής
π' εφρόντιζε η ζωή στα αναπάντεχα
υπόγεια..υποδόρεια
αργά και βασανιστικά 
τις μέρες μας τις δίσεκτες
σκληρά να μας τρατάρει..
Βοτάνι..έλαιο..ξόρκι ακριβό
τον πόνο μου της σκέψης γαληνεύει
ρουφώ..βυθίζομαι στη γεύση του
στο τσάι το αρωματικό
λεβάντας με φασκόμηλο απ' της νόνας μου
στάζοντας καστανόμελο
τα ροζιασμένα χέρια..

''ΤΣΑΪ ΜΕ ΛΕΒΑΝΤΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΕΩΘΙΝΑ''

Ένας Θεός γεννιότανε εντός
στις τεθλασμένες του μυαλού
της εύλαλης σιωπής της..
κεντούσε με βελόνι με χρυσή κλωστή..
τον γκρίζο ήλιο του Χειμώνα της..
τονε φορούσε στα μαλλιά..

εις της ανάβασης εκείνο το στρατί

μιαν αλαφράδα έπαιρνε η ψυχή

αντίκρυ απ' την βουνοκορφή

μ' όλο που η μέρα ήτανε σκληρή

και άγνωστη η αύριο..

ήταν στο φύσημα της δεντρολιβανιάς

π' αρωματίζονταν τα φύλλα της καρδιάς

ήταν η ψαλμωδία του παπά

που το κηπάκι των νεκρών

μαλάκωνε και ανθίζαν οι βιολέτες?

Μόνη..στον όρθρο της καρδιάς..
ανηφορίζοντας

στην έμπαση της υψηλής βουνοπλαγιάς
καλέσματα εωθινά ψυχών

στις ψαλμωδίες εις ανάμνησιν..
σε τόνο ''φα'' εναρμόνιο..
εσιγοτραγουδούσε..

''ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΕΩΘΙΝΑ '' 
 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ''

Κι αν τα στερνά τιμούν τα πρώτα μας..
αιώνες τώρα
λέγει ο θυμόσοφος ετούτος ο λαός
μπροστά σε σένα θα σταθώ..
κριτής σου δε θα γίνω..
κριτής ας γίνει μόνον ο Θεός
εαν τον εκουβάλησες ποτές
στην αδειανή ψυχή σου..
με λέξεις άυλες σου μολογώ
το πέπλο της ψευδαίσθησης 
που εκάλυψε το νου σου..οδυνηρό
το ψέμμα σου εκκωφαντικό..
άπλωσε άξαφνα τη σκοτεινιά
στα μάτια τα δικά μου
χαμένα ενίοτε τα προσανάμματα
ωσεί απών από τη φλόγα μου
ο χρόνος αδυσώπητα
παγίδες στήνει σου αυτοεγκλωβισμού 
αίωρη η σκέψη τριγυρνά
στης λήθης της μορφής σου το ποτάμι...
Ήμουν αγέρας και βροχή
περβόλι σε αλμυρή ακτή
π' ασφόδελοι φυτρώνουν...
Μην ψάξεις πια για να με βρεις
τη γήινη αγάπη σου απαρνήθηκα
την κόμη έχω ξέπλεκη 
σ' αερικό να μοιάζει..
τις νύχτες στα φεγγάρια σεργιανώ
στης θάλασσας τα κύματα τις μέρες μου
πνίγω τις μάχες που έδωσα για σε
μετρώ τα σφάλματα και τις παραχωρήσεις.. 
γίνομαι ένας μικρός θνητός Θεός
λυτρώνομαι απ' τις ήττες μου
ψάχνω δροσιά του μέλλοντος
το μαύρο της ψυχής σου σαν βυθίζω..
Και να θυμάσαι φίλε παραμυθατζή
της προδοσίας η πόρτα άνοιξε 
με το δικό σου το κλειδί
καθώς....................
της αγάπης το διακύβευμα τρανό
μα ανάξια η ψυχή σου....
Να το θυμάσαι μην το λησμονάς
συνένοχη η σκέψη μου σε συμπονά
για την δική σου την τυράγνια για τα με
την ώρα που στο στρώμα γέρνεις έρημος
της νυφικής παστάδας..

''Ήμουν αγέρας και βροχή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'''ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Η ΒΡΟΧΗ''''

Τραγουδάει η βροχή στης καρδιάς μου τον τσίγκο
και χορεύει η καρδιά στης ψυχής το περβάζι..

Κοντοζυγώνει η αυγή και λυπούμαι
αφελείς του συρμού εραστές..γυρολόγοι
την αγάπη για μια μέρα μονάχα γιορτάζουν
και στην σκέψη μου εσύ επιστρέφεις
στης αυλής μου την αλάνα μικρό πιτσιρίκι
πλατσουρίζεις σε λακούβες ερώτων. 
Είναι όνειρο..πλάνη οικτρή η αγάπη?
την αλήθεια κανένας δεν μαρτυράει.

απροσκάλεστα ο Μορφέας δυνάστης
απαντήσεις καρτερά..στο σκοτάδι γυρεύει..
με ρωτά ποσοστά να του δώσω
για το μέτρο για σένα της δικής μου αγάπης.. 
εις το σκότος σιωπηλά ψιθυρίζω...

Έχει αλήθεια και μέτρο η αγάπη ?

Σ' αγαπώ όσο ένα ταχύπαλμο ποίημα.
όσο μιας μυρωδιάς πασχαλιάς παραθύρι..

Σε αγάπησα σφόδρα..σ' αγαπάω ακόμα
χαμαιλέων..τις μορφές του έρωτά σου αλλάζω
σαν παιδίσκη που κρύβεται εντός μου..
Δυνατά στο φωνάζω χωρίς φόβο κανένα..
σ' αγαπώ..σε λατρεύω ώριμα τώρα..
έτσι απλά την ψυχή σου σιμώνω..

''Τραγουδάει η βροχή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'''

Ποτάμια..χείμαρροι αληθινοί
της φύσης μας τα θάμματα
του νου μας άλλοτε οι ροές 
οι ξεχειλίζουσες..ορμητικές ως ποταμοί..
άλλους φοβίζουν τα νερά..κι άλλους καλούν
γιοφύρια τοξωτά να στήνουνε..περάσματα
να ταξιδέψουν στον καιρό
να αδελφώσουν τα νερά
να αδελφώσουν τις ζωές στο πεπρωμένο..
Μου λένε πως δεν είναι της μοδός το παρελθόν..
να μην κλωθογυρνώ στα γραφικά του μονοπάτια
αλλάξανε τα ρούχα μας..τα πέτα και οι γιακάδες
τι κι αν φορώ φορές - φορές
κοστούμια..τα σακάκια τους καινούρια.
Σαν φτάνω στα λημέρια τα παλιά
σαν δρασκελίζω πια τη γέφυρα
που χρόνια ολόρθη στέκει ακούραστα
μονάχη και αξιοπρεπής
ενώνει το μικρό μου το χωριό
με το παλιό και το καινούριο
ξεθάβω βιαστικά απ' το μπαούλο μου
τη φορεσιά μου που εστόλισε
εις τον καιρό της αθωότης μου
τα παραθύρια της ψυχής μου..
Λαθραίος επιβάτης παρελθοντικής διαδρομής
ακούω φωνές να με καλούν
που άφησα στις κάμαρες
τα βράδια μου απλώνουνε το χέρι.
Λαθραία η μνήμη με οδηγεί
να ξανακαινουριώσω πια τις θύμισες
να αναστήσω τους νεκρούς
τα απωθημένα συναισθήματα
που ο χρόνος απειλεί να τα σκουριάσει..
Έχουν ανάγκη οι νεκροί
ανάγκη κι οι ψυχές οι ζωντανές μας
να τις διαβαίνουνε τις γέφυρες
νέοι και παλιοί περπατητές
τη λήθη με τη μνήμη να ενώνουνε
της αθωότης μας λαθραίοι επιβάτες...

''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,