επώδυνος κι ο ύστατος ο ασπασμός
τέφρα..άμμος..υποσχέσεις εις τον άνεμο
στην έλευση τ' απρόσμενου μοιραίου..
δεν παίρνω πια τα κύματα αγκαλιά να κοιμηθώ
σε ψάχνω στο οικείο..το εφήμερο που ζήσαμε
στη σκέψη μου πιστά σ' ακολουθάω
με κέρασες Χειμώνα παγερό με το φευγιό
μα Άνοιξες μου χάρισες..κι εκείνες λαχταράω...
Οι θάλασσες ξημέρωσαν..
Κι εσύ........
ταξίδι σάλπαρες μακρύ..σε άπατα νερά
δεν παρασύρθηκα απ' το θάνατο
δεν έγινα ακυβέρνητο σκαρί
μονάχα σε λιμάνι αδιάβατο ναυάγησα
πνίγηκαν οι ανάσες μου σε άγριο βυθό
φοβόμουν το βυθό..ήταν για με το άγνωστο
τώρα τα βράδια επιστρέφω για να βυθιστώ
δεν κολυμπώ στην επιφάνεια
στους σκοτεινούς θαλάμους του
κοχύλια ψάχνω του Παράδεισου
βρίσκω πως είναι όμορφα εδώ
έφυγα από την Κόλαση
το φόβο άφησα επάνω στον αφρό..
Είναι κι αυτή η ''άλως'' της Σελήνης τις νυχτιές
που διαθλάται στο βυθό μου και με τυραννεί
την απουσία σου μου φέρνει αγκαλιά..
το βλέμμα σου σιωπώντας ζωγραφίζω
το διάλειμμα της ύπαρξής μας της θνητής
στο καρμικό αντάμωμα επί Γης
παρηγορίας βάλσαμο..
ελευθερώνει την ψυχή μου.
''Η ΑΛΩς ΤΗς ΣΕΛΗΝΗς ΤΙς ΝΥΧΤΙΕς''
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου