''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'''

Ποτάμια..χείμαρροι αληθινοί
της φύσης μας τα θάμματα
του νου μας άλλοτε οι ροές 
οι ξεχειλίζουσες..ορμητικές ως ποταμοί..
άλλους φοβίζουν τα νερά..κι άλλους καλούν
γιοφύρια τοξωτά να στήνουνε..περάσματα
να ταξιδέψουν στον καιρό
να αδελφώσουν τα νερά
να αδελφώσουν τις ζωές στο πεπρωμένο..
Μου λένε πως δεν είναι της μοδός το παρελθόν..
να μην κλωθογυρνώ στα γραφικά του μονοπάτια
αλλάξανε τα ρούχα μας..τα πέτα και οι γιακάδες
τι κι αν φορώ φορές - φορές
κοστούμια..τα σακάκια τους καινούρια.
Σαν φτάνω στα λημέρια τα παλιά
σαν δρασκελίζω πια τη γέφυρα
που χρόνια ολόρθη στέκει ακούραστα
μονάχη και αξιοπρεπής
ενώνει το μικρό μου το χωριό
με το παλιό και το καινούριο
ξεθάβω βιαστικά απ' το μπαούλο μου
τη φορεσιά μου που εστόλισε
εις τον καιρό της αθωότης μου
τα παραθύρια της ψυχής μου..
Λαθραίος επιβάτης παρελθοντικής διαδρομής
ακούω φωνές να με καλούν
που άφησα στις κάμαρες
τα βράδια μου απλώνουνε το χέρι.
Λαθραία η μνήμη με οδηγεί
να ξανακαινουριώσω πια τις θύμισες
να αναστήσω τους νεκρούς
τα απωθημένα συναισθήματα
που ο χρόνος απειλεί να τα σκουριάσει..
Έχουν ανάγκη οι νεκροί
ανάγκη κι οι ψυχές οι ζωντανές μας
να τις διαβαίνουνε τις γέφυρες
νέοι και παλιοί περπατητές
τη λήθη με τη μνήμη να ενώνουνε
της αθωότης μας λαθραίοι επιβάτες...

''ΤΟ ΓΙΟΦΥΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,