''ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ''.

by Sylva Zalmanson

Όταν οι ελπίδες θα χαθούν
το ματωμένο σου φεγγάρι και φανεί
στον γκρίζο ουρανό σου..
είν' οιωνός λένε κακός..
βλέμμα ν' αλλάξεις..πρόκανε
άλλαξε ορμήνεια..κοίτα αλλιώς
πες το κακό πως στάθηκε
αντίκρυ στον αόρατο εχθρό σου.
Αρρώστησε μια νύχτα η ανθρωπότητα
αρρώστησεν κι ο θόλος της ψυχής σου
βοτάνια κόψε της ψυχής
το γιατρικό να φτιάξεις
στο τέλμα μην παραδοθείς
το τέλμα μην αφήσεις 
στο βυθό του να σε πάρει..
γίνε στις πύλες του Θανάτου ο Ηρακλής
τον Κέρβερο ν' αρπάξεις από το λαιμό
να ελευθερώσεις τις ψυχές
που αργόσυρτα απέθαντες
βυθίζονται στον Άδη..
είν' φοβισμένες οι ψυχές
μαύρο το πέπλο τις σκεπάζει..
Λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη μου
μα τούτο δω το ματωμένο Σου
καταμεσίς της Άνοιξης
πάντα θα το θυμούμαι..
φεγγάρι ήτανε σημαδιακό
Ζωής ή του Θανάτου
Οι νέοι πλέκουνε Μαρτιές
βραχιόλια για το μάτι του κεντάνε
το φως τρυπώνει από παντού
οι ελπίδες τους βλασταίνουν..
η Γη είν' σε πλήρη οργασμό
γεννάει..δεν πεθαίνει...

''ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ''''

by Dorina Costras

Δε σταματούν να κελαηδούν οι ποιητές
στις περιπτύξεις τους του νου
καίγονται μοναχοί τους στις ακτές
τις λέξεις τους ιχνηλατούν
στο πλανητάρι τ' αποστάγματος της κορυφής
με φως ξορκίζουνε το φόβο στις ψυχές των..
Παγιδευτήκαμε στο τάχαμου
πως γίναμε τάχαμου εξουσιαστές
κυρίαρχοι σταθήκαμε της ίδιας της ζωής μας..
Επαραμυθιαστήκαμε
βαδίσαμε γονυπετείς..σκύψαμε το κεφάλι
αντιληφθήκαμε φορές..
ήτανε γόρδιος δεσμός
των εξουσιαζόντων η θηλιά μας..
Στης συντεχνίας του αφανισμού
παραμερίζουν την ιλύ
στο δρόμο οι ποιητάδες..
κι αν θες το φως τους να λουστείς
τα παραθύρια άνοιξε του νου..
ραδιούργοι..δίσεχτοι καιροί
αδυναμία φέρνει στην ψυχή
μικρή η ζωή να τον χωρεί...
το φόβο ''απεταξάμην''.

''ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΑΥΡΑ ΓΛΑΥΚΗ''

Ανάλαφρες λευκές σκιές
στης χαραυγής το μέρωμα
λαχτάρας έσταζαν το φως
σ' αυλακωμένες παρειές
αύρα γλαυκή αναδεύει τες
άγκυρες ανασύροντας
στις βυθισμένες μου ελπίδες..
Το χέρι αθόρυβα ακουμπά
το παγωμένο μάνταλο
ανοίγω πόρτες και παράθυρα
τη λιάζω την ψυχή μου.. 
τα γκρίζα χρώματα απωθώ.. 
παλέτες ψάχνω στα συρτάρια μου
σταλάζω χρώματα..κολλώ
φτερά πα στην ψυχή μου..
''Τυλίγομαι'' το παραμύθι μου..
το παίρνω παραμάσκαλα 
και βγαίνω στο ''σεργιάνι''..

Πολλοί με λεν' ουτοπική..που τόλμησα 
μπροστά τους να ονειρεύομαι 
με ανοιχτά τα μάτια..
διόλου δε νοιάζομαι θαρρώ ..
την ευτυχία ψάχνοντας τολμώ..
τρελλή για να ντυθώ μια πεταλούδα
να 'χω την τύχη της..και ας τσουρουφλιστώ 
το μεταξένιο μου κουκούλι να τρυπώ..
την ευτυχία στο φως της να ζητώ..
κι όχι στο σκότος κουκουλιού..
να σέπομαι..μαραζωμένη κάμπια..

Τι κι αν με λέν' ουτοπική..
κάθε που ο άνεμος της Άνοιξης
τον μέσα μου άνεμο ξυπνά..
θα ερωτεύομαι τις Άνοιξες 
ξανά - ξανά και πάλι..αυτές που επεράσανε 
κι αυτές πού 'ναι να έρθουν.
αύρα γλαυκή τη ζωή μου αέναα κυβερνά
τραγούδι φέρνει αλλαργινό
την κόπωση των χρόνων ξενιτεύει.. 
ζωή μου κραίνει..σ' ερωτεύομαι
σε θέλω απ' την αρχή
βρίσκω το χώμα στην καρδιά
φυτεύω ευωδίες..............

''ΑΥΡΑ ΓΛΑΥΚΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤ' ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ''

Έτσι θα τελειώσει ετούτη η Άνοιξη
θα κλαιν τα βράδια οι γκιώνηδες
το φόβο στις σιωπές μας θα κεντούνε...
Σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα
δεμένοι στο κατάρτι τους 
να το διαβούν της Κίρκης το νησί
στ' απρόσμενο ανετοίμαστοι
βούλιαξαν μέσα στη σιωπή
μια μαχαιριά στην Άνοιξη
αιμάτωσαν τα άνθια τους οι ανθρώποι..
Τρανό το διακύβευμα απώλειας
της μιας ζωής που άνωθεν χαρίσθη
κωφεύουν..αντιστέκονται οι σώφρονες
βορρά αρνούνται να γεννούν
σε αγκυλώσεις νοοτροπιών
απερίσκεπτων σειρήνων..
ακούν φωνές που τους τρομάζουνε
ο φόβος για τον φόβο τους δουλεύει..
ζωή καλυμμένη με σκουριά
φεγγάρια νοτισμένα..
η προσδοκία επιβίωσης
ζωής νόστιμον ήμαρ.
Ας είναι ευλογημένη η σιωπή
ζόφος και φως στον τόπο της
αρμονικά ας σμίγουν..
μην ξεχαστείς στις διαδρομές τις σκοτεινές
μη φοβηθείς το φόβο..

''ΣΤ' ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΚΕΨΕΙς''

Μες στη μικρή μας τη ζωή συναντάμε .εναν ή δυο ή και κανέναν φωτισμένο δάσκαλο..
Στάθηκα τυχερή..συνάντησα την αείμνηστη φιλόλογό μου κ. Πολυζωίδη..
σ' ενα δημόσιο επαρχιακό Γυμνάσιο Θηλέων..
όπου η φλόγα έκαιγε στα μέσα της μάθησης..
κι ύστερα συνάντησα εσένα δάσκαλε Λιαντίνη..
και άνοιξαν τα παραθύρια του νου μου..
Είδα τον κόσμο με άλλα μάτια..αληθινή ματιά..
πίσω από κουρτίνες ..ψάχνοντας τη δική μου αλήθεια...
Ευγνωμονώ σας...
Σήμερα...
που καλούμαστε να αποδεχτούμε την αδυναμία μας έναντι της φύσης..
που καλούμαστε να πειθαρχήσουμε εις εαυτόν και στις άνωθεν εντολές..
στέκομαι στα σοφά σας λόγια..

ΛΙΑΝΤΙΝΗς: 
''''Πολύ απλά λέμε: είναι αντίθετα αυτά τα δυο πράγματα διότι οι Έλληνες ξεκίνησαν από τη λογική, όπως είπαμε,γι αυτό έφτιαξαν επιστήμη,γι αυτό έφτιαξαν δημοκρατία,γι αυτό έφτιαξαν την αιώνια τέχνη.Οι χριστιανοί ξεκινούν από τη δημιουργική φαντασία,αλλά φαντασία.Μας λένε υπάρχει ένας Θεός εκεί πάνω. Αυτό το θεό δεν τον είδε κανείς.Ούτε θα τον δει ποτέ..όπως είναι όλοι οι θεοί,όλων των θρησκειών,δημιουργήματα της φαντασίας.Αλλά δεν αντέχουν σε λογικό έλεγχο.''.................................................................................
.............................................................................................
 Για μένα δε μειώνεται η αξία της χριστιανικής θρησκείας,σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα και γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , εκεί που κάπου δεν είμαστε και δεν ξέρουμε.Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε:
 << Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>.
 Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς, και όπως τα ξέρουμε,δεν είναι η αλήθεια'' 

ΔΗΜΗΤΡΗς ΛΙΑΝΤΙΝΗς
( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Και σήμερα..διατείνονται οι φορώντες παρωπίδες..
την εκκλησία προφασιζόμενοι και την Πίστη..
ενάντια στην επιστήμη και στην υγεία των πολιτών..
εμμονικά..
τηρούντες σκοταδιστικά τους πιστούς στην άγνοια.
τους στέλνουνε στη λαιμητόμο..
νοοτροπίες και στρεβλώσεις πίστεως
τον κίνδυνο αψηφούνε..
Είναι ώρα λοιπόν ατομικής ευθύνης..
Είναι ώρα αγάπης για τον άνθρωπο..
Η ώρα της αλήθειας και της Επιστήμης..
Σεβασμός λοιπόν στην Επιστήμη..
με ευχολόγια δεν αντιμετωπίζονται οι ασθένειες..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ''

Άνοιξη ήτανε θαρρώ..η γη είχε χορταριάσει 
στην ιερή του μοναξιά..εροβόλαγε νοσταλγικά
ο γέροντας..σκυφτός στην ακροποταμιά 
γεννούσε εικόνες λιόλουστες
για να τον συναντήσει
να κλέψει απ' τις αχτίνες του
το φως μιας χαραμάδας
να το φορέσει στα μαλλιά
πρίγκιπας για να μοιάζει
να την κλαδέψει στα στερνά του τη ζωή
στο λιγοστό ανθισμένο μέλλον του
τη μοναξιά να υποθηκεύσει..
μα ξάφνου εχάθη στα λιβάδια της
στο κόκκινο εβυθίσθη
στ' ανεμοφύσημα τ' απρόσμενο
στης παπαρούνας το αντίκρυσμα.
το μάταιον τον ετύλιξε
το κάρμα εσυλλογίσθη
πως μοιάζουνε  οι μοίρες μας
περαστικοί διαβάτες
φυτρώνουμε αναπάντεχα
στου χρόνου τη ρωγμή μας..
τα χέρια άγγιξαν με μιας
τα γκρίζα τα μαλλιά του
δρόμοι του πόθου αξόδευτοι
ανοίγονται στ' απρόσμενα..
εκείνοι που τον οδηγούν 
στη μοναξιά την ιερή του..
τα μάτια κλείνει μειδιά
τ' ακάνθινο στεφάνι 
στο Γολγοθά του της ζωής
στο χώμα να πετάξει
το πένθιμο αιμάτωνε
το γέρικο κεφάλι..
γεύτηκε Άνοιξες πολλές
μα τούτο το χαμπέρι
οι παπαρούνες το 'φεραν στη θύρα του
χρωμάτιζαν το φως των ομματιών του..
αντάριασε η ψυχή του μονομιάς
τις υποσχέσεις των ανθών της εθυμήθηκε
στο όπιο  των χρωμάτων παρεδόθη
το αίμα του Άδωνη μετάγγιση του έρωτα
στη λιγοστή ζωή του...
είναι ακόμα ολόρθος..ζωντανός
συνυφασμένος στου Μορφέα το όνειρο
στεφάνι με τα φύλλα ανεμοάνθους
αργοπλέκει..............

''ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΞΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ''''

Οι αμυχές της νοσταλγίας αιμορραγούν
στάζουν ρανίδες στην ψυχή μου..
παλιά φεγγάρια της αγάπης μας
στης λήθης τα περάσματα
γεννούν το παρελθόν μου..
Στου πρωινού την ώρα έρχομαι μονάχη μου

στο κάλεσμα..τραγούδι η φωνή σου.. 

τη σκέψη παρασέρνει στ' αψηλά
άσπρο ξωκκλήσι εντός μου καρτερείς
στο βράχο της καρδιάς μου
το πέλαο αγναντεύεις της αγάπης μου
στου ονείρου τα καϊκια μου

μαντήλι μου κουνάς..

Στέκεις εκεί ασάλευτος.... 

σκαλί ασπρισμένο στο διάβα μου
πεζούλα της χαράς μου..
Είναι φορές που με πονάει η ζωή
έτσι που φτιάχνει την πυρογραφία σου

ασύμμετρα..σκληρά με πολεμάει..

Κι άλλες στιγμές που με χαϊδεύει η ζωή

σαν έρχεσαι στον ύπνο μου 

και πανηγύρι γίνουνται

τα νοτισμένα πρωινά μου..
Κι είναι φορές..ευλογημένες οι στιγμές
που οι θύμησες στ' ανύποπτα
μου κάνουν δώρο τις γιορτές..
τα πανηγύρια όλου του κόσμου..
Σ' έχασα μα δεν ξέχασα 
τα δυο ζεστά σου χέρια...
Το συναπάντημα ακριβό..
για να ξορκίζω στη ζωή
τα άφεγγα τα βράδια...
 

''ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,