''ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ''.

by Sylva Zalmanson

Όταν οι ελπίδες θα χαθούν
το ματωμένο σου φεγγάρι και φανεί
στον γκρίζο ουρανό σου..
είν' οιωνός λένε κακός..
βλέμμα ν' αλλάξεις..πρόκανε
άλλαξε ορμήνεια..κοίτα αλλιώς
πες το κακό πως στάθηκε
αντίκρυ στον αόρατο εχθρό σου.
Αρρώστησε μια νύχτα η ανθρωπότητα
αρρώστησεν κι ο θόλος της ψυχής σου
βοτάνια κόψε της ψυχής
το γιατρικό να φτιάξεις
στο τέλμα μην παραδοθείς
το τέλμα μην αφήσεις 
στο βυθό του να σε πάρει..
γίνε στις πύλες του Θανάτου ο Ηρακλής
τον Κέρβερο ν' αρπάξεις από το λαιμό
να ελευθερώσεις τις ψυχές
που αργόσυρτα απέθαντες
βυθίζονται στον Άδη..
είν' φοβισμένες οι ψυχές
μαύρο το πέπλο τις σκεπάζει..
Λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη μου
μα τούτο δω το ματωμένο Σου
καταμεσίς της Άνοιξης
πάντα θα το θυμούμαι..
φεγγάρι ήτανε σημαδιακό
Ζωής ή του Θανάτου
Οι νέοι πλέκουνε Μαρτιές
βραχιόλια για το μάτι του κεντάνε
το φως τρυπώνει από παντού
οι ελπίδες τους βλασταίνουν..
η Γη είν' σε πλήρη οργασμό
γεννάει..δεν πεθαίνει...

''ΤΟ ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,