''Ωδή στη Θυσία''..

Καθώς βαδίζω στη Μ.Εβδομάδα Σου 
που για χατήρι Σου βαφτίστηκε Μεγάλη
ποιές λέξεις να στοιχίσω στο πεντάγραμμο
μία Ωδή για τη Θυσία σου
σα μοιρολόϊ Μανιάτικο 
να σου την τραγουδήσω.. 

Νυμφίε  των ψυχών..ανύμφευτε
που εστάθης υπεράνω
πέρα από τα λάθη και τα πάθη μας
καθώς εβίωσες τον ίδιο θάνατό σου εν ζωή..
με προδοσίες..απαξίωση..
κατέληξες εις τα καρφιά
με διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού
του ατιμασμένου Σου ονείρου..
με ύμνους - μοιρολόγια για το δράμα Σου
με ενσυναίσθηση ανθρώπινη
στις αγρυπνίες μου του νου
στα πόδια του Σταυρού να γονατίσω..
 
Εκείνο το αιώνιο παιδί που εσαρκώθης επί Γης
γεννιέται μέσα μου απαρχής.......
πως να σ' αφήσω με τ' ακάνθινο στεφάνι Σου
να μη θωρούν τα μάτια μου το μέτωπο
 που αιμορραγεί ακόμα..  
πως να αφήσω έναν κόσμο ολάκερο
 με αγκάθια να στολίζει μίαν Άνοιξη
την φωτισμένη κεφαλή σου ..

Ανήμπορος θαρρείς και στωικός..
θύμα εθελόθυτον..ουχί εθελοτυφλόν
αρνήθηκες το Σταυρικό σου θάνατο 
να  τον εσταματήσεις..
τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη τους ..
κι από τα βάγια ..τις υποδοχές
επέρασαν στο Σταύρωσον Αυτόν..
ελησμονήσανε το θάμα που εδίδαξες
για την αγάπη και την πίστη 
ενός μονάχα σπόρου σιναπιού..
η διδαχή..που εκίναε βουνά...
Ραπίσματα...........
ακάνθινο στεφάνι στα μαλλιά
τη φρίκη εκαθρέφτιζαν της Ανθρωπότητας
αιμορραγώντας την ελπίδα.....

Το χρέος Σου το έκαμες ..
με τη θυσία της ψυχής Σου..
δεν εκατάφερες να σπάσεις το απόστημα..
κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..
την απληστία των ολίγων.

Προδότες..συμπονετικοί ..
εις της ψυχής των το έρεβος σκυμμένοι
θα κλαίνε γοερά..στα ματωμένα πόδια σου
της προδοσίας τη γύμνια τους Χριστέ
σε κροκοδείλια δάκρυα να κρύψουν..
Γιατί ποιός τάχα απ' όλους  τους τρανούς
δεν πρόδωσε..δεν σταύρωσε
έναν δικό του άνθρωπο
για τα τριάντα αργύρια..ξένο η κοντινό του.

Πήρα το μονοπάτι που μυρίζει πασχαλιές.. 
ένα κλωνάρι εκράτησα..εκίνησα να Σ' έβρω..
να σε γυρέψω σαν Μαρία Μαγδαληνή
να καρπωθώ τη διάλυση του Θάνατου
μέσα από τη ζωή Σου...
κάθε που μια ταφόπλακα σκεπάζει ερμητικά
λόγια αγάπης ..συμφιλίωσης..λόγια αδελφοσύνης...
ο κόσμος γίνεται φτωχότερος των ζωντανών..  
χορεύει ο θάνατος ..θερίζει την αλήθεια...

Έαρ της ψυχής ..του νου μου ακριβό..
πάντα  για σε τραγουδώ..έλεος θα γυρεύω..
για εμένα..για τον άνθρωπο
γιατί μονάχος με καρφιά..μάτωσε την ελπίδα........


''Ωδή στη Θυσία''
 Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις αποβάθρες της ζωής''

Πάντα να λες έσω ο καιρός
ποτέ μη λες για τη ζωή πως είν' αργά
τα πλάνα και τους φράχτες και τα σύνορα
μόνον ο Θεός τα βάνει.
εσύ να γεύεσαι καθημερνά
εκείνα που η ζωή απλόχερα χαρίζει.
Τα μεγαλεία και τα λούσα σου
δεν είχαν άμαξες με άλογα ακριβά
ο αραμπάς σε πήγαινε αργά
στου χρόνου τα σοκάκια..
κι ύστερα επέταξες εκείνο το φουστάνι το λερό
εβγήκες στα μεγάλα τα λιμάνια..

Να μην κοιτάς μονάχα τα κατάρτια τ' αψηλά
στις μυστικές σου αποβάθρες της ζωής
στης προσμονής τ' αντίκρυσμα
βαρβάρους μην προσμένεις..
μονάχα την αλμύρα της να γεύεσαι
στου χρόνου τις αιώρες..
γύρω σου πάντα να κοιτάς
κι αν το τοπίο εσκούριασε με μιας
να την εξύνεις τη σκουριά
ζωή για να φυτρώνεις..

''στις αποβάθρες της ζωής'' 
Σοφίας Θεοδοσιάδη - 12/ 4/ 2020
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μιας νεκρανάστασης αναλαμπή''

atr : Dante Gambiel Rosseti

Μελωδίες στο ραδιόφωνο νοσταλγικές
τη μνήμη μου χαϊδεύουν
μοσχοβολάει η ψυχή  μες στα σοκάκια της
ηλιόλουστη γιορτάζει όλη η Πλάση
όλοι για μιαν Ανάσταση μιλούν
εκείνη του Λαζάρου
ανάγκη της ψυχής τους επιτακτική
το θαύμα να προκάνουν
να βγει στο ξέφωτο η ψυχή
μιας νεκρανάστασης αναλαμπή να τους δοθεί
στη Γης που τυραννιέται.
Μα εμένα η σκέψη μου σε άλλα σεργιανά
στη γειτονιά που ελουλούδιαζε η προσευχή
κι άνθιζε η αγάπη..

Επαρασύρθηκα θαρρείς..αφέθηκα στο κίτρινο
μες στην παλιά μου γειτονιά.. περιπλανήθηκα ξανά..
μια κολυμπήθρα έψαξα 
στο κίτρινο να βαπτισθώ
οι γαζίες..οι μιμόζες οι αισχυντηλές
ένα χαμόγελο ζεστό στα χείλη τα κλειστά
ν' αγωνισθούν για να φυτέψουν..
αμύνομαι με τ' όνειρο
αντιστέκομαι στην αγριάδα μου των ημερών
με Πίστη ενός θαύματος της ενδοχώρας μου
τον κάματον εκείνον της ψυχής
τραγούδι τον εκάμνω..

''μιας νεκρανάστασης αναλαμπή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,




  

Του Κόσμου Αυτό Το Κάτι feat. Ελευθερία Αρβανιτάκη - Official Lyric Video

''στα άβατα της ψυχής μου''

Στα άβατα..υπόγεια σα χείμμαρος..

να πλημμυρίζει τις καρδιές

η μουσική...

ποτάμι ασίγαστο ψυχής διψασμένης...

για ένα λίκνισμα και μοναχά

τα βήματα ν' ακολουθεί

γιατί..η μια στιγμή

''στα άβατα της ψυχής''

χορός ζωής λογιέται......

''στα άβατα της ψυχής μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!

Πίνακας - Χρήστος Μποκόρος

 Πάντα λοιπόν πίσω από τα κάγκελα κλειόμενοι,
συνοδοιπόρος μας ο χρόνος και η σιωπή,
γίνεται ξάστερη η ματιά,το βλέμμα μας αλλάζει.
Στα κάγκελα τα άγνωρα της πανδημίας 
που εφράξανε τη Γης,
ψάχνω τους φράχτες της ψυχής να σκαρφαλώσω,
να σεργιανίσω στο βυθό μου και να αναρωτηθώ..
δεν ξέρω πότε ήμουνα πιο δυστυχής..
τότε που ερήμην με τα αθώα μάτια μου
 κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές..
και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια..
ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα..που εκατάλαβα 
πως πίσω απ' το φαίνεσθαι κρύβεται
 η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου ? 

Της ύλης της φθαρτής ουδείς εξέφυγε..
Θεός κι αν ονομάσθηκε του χρήματος..
Θεός της εξουσίας..
τώρα πεθάναν τούτοι οι  Θεοί 
ανύποποπτα ο Θεός του φόβου κυβερνάει..
Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες..
ξεφύγανε από παντού..
από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου..
και ορμήσαν δίχως έλεος στις πόλεις στα στενά..
σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα..
αφήνουνε συντρίμια πίσω τους..
και δίχως πλέον λύπηση και δάκρυα 
ανατροπές ζητά η Φύση ..
ο Θεός που αόρατα μας κυβερνά..
και στρίβει το τιμόνι του ,τη ρότα μας ν' αλλάξει..

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό,
ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί..
κι εγώ..μέσα στην κάμαρη,στου πλήθους την οχλαγοή,
μονάχος λύκος και μοναχικός,
πίσω απ' το τζάμι μου τις απαντήσεις μου γυρεύω,
τις έπταιξε σε τούτη θέση που εβρεθήκαμε..
μήπως και τάχα εγώ? 
Εστάθην τάχα τες αλληλέγυα 
στο χώμα που με έθρεφε καθώς και στους ανθρώπους?
Τελειώνει τούτη η Άνοιξη..
λερά τα σύρματα και οι απλώστρες πα στα λιακωτά της Γης,
μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής,
χέρι δε βρέθηκε σοφόν,χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής,
στις πόλεις στις ψυχές στα λιακωτά,
για να προλάβουνε οι άνθρωποι,
τα ρούχα τα χρωματιστά στον ήλιο να στεγνώσουν..

Το ΄χα συνήθεια από παιδί,
στης κατακόμβης μου της σκέψης το ριζόχαρτο,
να ψάχνω την ευθύνη μου 
για τον πλανήτη μου που κατοικώ,
κι αν είναι να τιμωρηθώ,μια σκέψη το μυαλό μου κυβερνά,
την αποδέχθηκα γλυκά από νωρίς
και την πορεία μου με βήματα αργά και σταθερά,
την ομορφιά για όσο μου χαρίζεται με πάθος να γευτώ,
καθώς απλά,με την κοινή μου λογική,φιλοσοφώντας νοερά,
στο ερώτημα της ύπαρξής μου απαντώ με δίχως φόβο
 και επίγνωσιν πολλή καθόσον: 
την Άνθιση διαδέχεται η Φθορά
την Γέννησιν ο Θάνατος.

 Δοκίμιον : ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!!
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕς''

Συνεπιβάτες σε ένα πλοίο της γραμμής..
που χρόνια τώρα το κοινό μας επί Γης
δρομολόγιο χαράζει.
Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο 
μοιάζει το πλήθος στο κατάστρωμα
πόσο ανόμοιες φαντάζουν οι ζωές μας..

Στέκομαι στο κατάστωμα..
συνταξιδιώτης σας δηλώνω..
ανάστροφη η πορεία μου αδυνατεί 
νa μου κρεμάσει ένα κουδούνι στο λαιμό
να είμαι ένα πρόβατο..
σε ένα κοπάδι μαντρωμένο
ούτε και ελαχτάρησα να γίνω ένα σφαχτό
αρνί πα στο τσιγκέλι..

Πήδηξα απ' το κατάστρωμα..
εβρέθηκα στη σκούνα μου..
ναυάγιο της βαμμένης λαμαρίνας σας
αρνήθηκα να γίνω..
είναι σκαρί της προσδοκίας..της χαράς
της αναζήτησης..της έρευνας..
μιας ζωής αλλιώτικης...
καθόπως μου ταιριάζει..
πα στο βρεγμένο της μιζέριας το κατάστρωμα
αρνήθηκα να βρέξω τα μαλλιά μου.. 
τους γιαλαντζί καπεταναίους απεχθάνομαι
οι προβολείς των με τυφλώνουν.. 

Πάντα η σκούνα μου 
στις ανοιχτές τις θάλασσες
εσάλπαρε..σήκωνε τα πανιά της...
στα αμπάρια της δεν εκατοίκησα ποτές
το σκότος μ' απωθούσε
στων αρουραίων το αντίκρυσμα
εριγούσε το κορμί μου..
μπουνάτσες πάντα έψαχνα
κι ας χτύπαγαν γαρμπήδες στο κατάρτι..


''ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΑΔΕΙΑΝΑ ΜΕΣΟΦΟΡΙΑ''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ντύθηκαν οι μέρες πέπλο βαρύ
κύματα άγρια στων ανθρώπων την ακτή
σφυροκοπούν με φόβους τ' όνειρο
τη συντριβή του επί πίνακι γυρεύουν...
Όλοι τους τρέχουν όμοια τρελλοί
ξορκίζουν το εγωιστικό τους το παρόν
εκείνη επερπάταε μονάχη της αργά
με βήματα σταράτα..
τσακισμένη απ' τη γνώση της 
για το απρόβλεπτον..το αχανές..
ξεκούρδιστους αντίλαλους 
αργά δολοφονούσε..
θυμούς..φωνή για τη φωνή..
ουσία μηδενική.

Άνθρωποι γύρω σκεφτικοί
άνθρωποι άλλοι αδειανοί
με δανεικά τα μεταξένια μεσοφόρια τους..
με μπούκλες άλλοτε της τριανταφυλλιάς
κι άλλοτε στα μαλλιά τους
μιας πλάνης  το διακύβευμα αποζητούν..
στις σκοτεινές τους κάμαρες
λάτρεις των συνωμοσιών
ασπούδαστοι του αυτοπεριορισμού
στα παγωμένα βράδια τους
με ρόδον μαραμένον..ουχί αμάραντον
σκεπάζουνε τις παγωμένες τις ψυχές των.. 

Η πρόσθεση μηδενική..η αφαίρεση στα ύψη
τη σκέψη σου υποδόρεια απειλούν..
Μη λιμπιστείς τα μεταξένια μεοφόρια τ' αδειανά
σαν δεν υφάνθηκαν από γνήσιο μετάξι
κρύβουν παγίδες επικίνδυνες
τα μεσοφόρια που υφάνθηκαν σε αργαλειούς
με νάυλον στημόνια
πληγιάζουν επικίνδυνα το δέρμα σου
πομφόλυγες γιομίζει...
Οι κούφιοι άνθρωποι..
χέρσα λιβάδια άσπαρτα..
αγωνιούν επιφανειακά..
ανίκανοι να κοινωνήσουνε
της ιδίας τους ''μετάλλαξης''.

Η δύναμη της άρνησης 
εις της καρδίας σου ευελπιστεί την αντοχή..
μπλέκεται ανάμεσα..τους προσπερνά
στα αδειανά τους μεσοφόρια δε χωρεί
τη συντριβή του ονείρου σου
στα ψεύτικα μετάξια δεν τυλίγει...

''ΑΔΕΙΑΝΑ  ΜΕΣΟΦΟΡΙΑ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,