'' Στους Δροσουλίτες του Μαγιού''

by Anne Marie Zilberman

Αλάνι αχτένιστο ο νους
στου ήλιου τα Μαγιάτικα λιοπύρια..
στους Δροσουλίτες του Μαγιού
πάντα θα αλητεύει..
στην καταχνιά..
κάτω απ' τις πολεμίστρες των καιρών
ονειρευάμενος αθώα ο αφελής.
της αδικίας πως εχάλαε τ' ασκέρι..

Σαν φώταε η πρώτη του Μαγιού
μπροστά τραβούσε ο αραμπάς
και πίσω του οι ανθρώποι
ετραγουδάγαν τον Καλομηνά
στεφάνια να γιομίσει τα πορτόνια..
στεφάνια να κρεμάσει στις ψυχές
οι κερασιές ν' ανθίζουνε στις γειτονιές
να στεφανώνουνε το δίκιο του εργάτη..
Αυτός εγέλαε..επροσπέρναε αστεφάνωτος
την πλάνη του εσκόρπαε..
την ουτοπία εχάϊδευε
στο βλέμμα των ανθρώπων..

Επλέκανε το μερτικό τους της ζωής
σ' αγκαθερούς ασπάλαθους
σε παρούνες όπου αίμα εστάζανε
στα χλοερά λιβάδια..
χέρια ανίδεα για τον κάματο
στεφάνια όχι ακάνθινα της εργατιάς..
λουλούδινα επλέκαν..ξόρκια ..
αγιασμένα στεφανώματα
στων μυστικών λυγμών εκάρφωναν
στων δούλων τα κεφάλια..

Στου νου σου τη λιακάδα αν αφεθείς
στο ξέφωτο αν θες να σεργιανίσεις
Πρωτομαγιές να χτίζεις στα πετρώματα
το μερτικό σου απαρχής ν' αναζητάς..
σάμπως και πάντα δεν ετρέχαμε στην καταχνιά
στα χλοερά λιβάδια μας λαξεύοντας  
το έρεβος της κλειδωμένης μας ψυχής
σε μυρωδιές..σ' αρώματα..στ' ονείρεμα
ν' αφήνουμε στον ήλιο?

'' Στους Δροσουλίτες του Μαγιού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Εμείς οι Αλαφροϊσκιωτοι''

Στην ίσαλο γραμμή μας στο αθέατον..
στα ύφαλα του νου μας
εμείς οι αλαφροϊσκιωτοι
εναπομείναντα φαντάσματα
στη δίνη της αβύσσου..
φιλάμε ακόμα τη σκια
που ετρύπωνε τα βράδια μας
από την καμινάδα της γιαγιάς
στολίδια..φτιασιδώματα εκουβάλαε
και άλλοτες ρακένδυτο
της ζητιανιάς τ' αερικό π' εσεργιανούσε.. 

Οι υποσχέσεις του ξελόγιασμα
ξενύχταε στις καρδιές μας
κι ύστερα αξημέρωτα
τα φώτα άναβε στις ψυχές
κι επέταε ψηλά.
Επέταε πάνω από κάμπους..
ράχες και πλαγιές..
άναβε τα καντήλια αποθαμένων
καρδιακών..
τάιζε τις ψυχές τους
ήταν μικρό τ' αερικό
μα μέγα το ραβδί του..

Έρχονταν στο πλατύσκαλο το λιόγερμα
εψιθύριζε στης μάνας μου τ' αυτί
πως θα περάσει βάσανα
πως θα την έβρουν ντέρτια
μα εκείνη το απόδιωχνε
άναβε το καντήλι της
εσταύρωνε τα χέρια..

Αερικό είν' μην δίνεις βάση του
τα χελιδόνια κοίταε στα σκέπαστρα
ως να προκάνουνε να χτίσουν τις φωλιές
στο συρματόπλεγμα αφήνουν τη λαλιά τους
εντέχνως στης αποδημίας τον καιρό
στηρίζουν τη ζωή τους.

Θυμίαμα..λιβάνι σκόρπαε αποβραδίς
το μέρωμα να σ' έβρει αγαλλιασμένο
τον πόθο της αυγής να καρτερείς.
καλέσματα της φύσης σου..
καλέσματα του νου είν' τ' αερικά..
άκουε τη φωνή τους..
φέρνουνε χρώματα αντανακλάσεων μαγικά
στην ταραγμένη την ψυχή σου..

''Εμείς οι Αλαφροϊσκιωτοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Αηδών λιγύφωνος''

Αλλάζει ρότα ο άνεμος στις εποχές
λυγάει τα τα δέντρα..
τρομάζει το αηδόνι στο κλαρί..
παράταιρα με τυραννάνε τα ενθύμια..
η σκέψη τρέχει..σεργιανάει..
ο αγέρας σου ανοίγει την καταπακτή
συντρίβει τα γυαλιά της λογικής
τρυπώνει στις νυχτιές μου..
Με κούρσεψαν τα χρώματα
το μαύρο απαρνήθην..
ο έρως αβροπέδιλος
εμπνέεται την ομορφιά..
τρόπο εφευρίσκει..περπατεί
μου στήνει το καρτέρι...

Τούτην εδώ την Άνοιξη 
τους μύθους μου εζωντάνεψε
η κόρη του Πανδάρεω
''Αηδών'' η γλυκολαλούσα...
με την πολυηχέαν της φωνή 
μου το ετραγούδησε λιγύφθογγα..
πως είμαι ακόμα ζωντανή
και μια αγκαλιά μου πρέπει...
άνοιξα τα παραθυρόφυλλα 
της ξάγρυπνης καρδιάς μου...
ετρύπωσε εις τα φυλλοκάρδια μου
η λίγεια φωνή της..

Πήρε από μένα τη σιωπή
μακριά να τη σκορπίσει
μου εψιθύρισε στ' αυτί
μην κλείσεις τα παραθυρόφυλλα ξανά
κυρά μου εσύ και διαλεχτή
τ' αηδόνια μαραζώνουνε
στου εγκλωβισμού τη σκέψη
βουβαίνουν..χάνεται η λαλιά
σε αιχμηρά μπερδεύονται συρματοπλέγματα
ματώνουν τα φτερά τους..
είναι γιατρικό για σένα ο έρωτας
και μην τον απαρνιέσαι.

Το τύλιξα στις χούφτες μου..
ζέστανα τα φτερά του...
στα κλεισορέμματα αφέθηκα
γητεύτρα η λαλιά του.

 ''Αηδών λιγύφωνος''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''Γεννήθηκα μιαν Άνοιξη'' - 26/4

Στην άνθιση της φύσης εγεννήθηκα..
παγιδευμένα όλα τ' αρώματα στον κόρφο μου
κόρη αμετανόητη πορεύομαι...
στης ωριμότητας τα χρόνια...
στις Άνοιξες που πέρασαν
σ' επιθυμίες που πληρώθηκαν
κι άλλες αξόδευτες στη σκέψη μου
έρωτες πλούσιοι..γλυκείς
σαν το γλυκό της μάνας μου
στο ερμάρι το κρυμμένο
δραπέτες γίνανε της λογικής...
πάθη που ρίγη την καρδιά μου τρεμοπαίζουνε
ακόμα ταξιδεύουν μες στου χρόνου τη ροή μου..

Μεγάλωσα ..

αγέραντη η ψυχή..
ξυπόλητη ακόμα περπατεί..
τα πέλματα στο χώμα παγιδεύει
είναι γλυκειά η ζωή όσο να πεις..
το πνεύμα ακούραστο
ακόμα γευματίζει αναμνήσεις.
Ελπίδα μου ακριβή στις προσευχές..
ζεστή..αναμμένη η μηχανή
στο τέλεμα ετούτης δω της μέρας μου...
ένα ταξίδι πάλι να 'χω ζήσει ενδοχωρικό..
που θα με οδηγήσει στο ανέβασμα 
ενός καινούριου τρένου της ψυχής 
στις ράγες της καρδιάς μου να κυλήσει..

''Γεννήθηκα μιαν Άνοιξη'' 
 Σοφία Θεοδοσιάδη - ( 26/ 4)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''Κόρη στης Ήβης τον καιρό''''

Θυμήσου αλλαργινή Ροδένια μου
εκείνη τη γυναίκα που εφύτρωνες
κόρη στης Ήβης τον καιρό
μπουμπούκι ήσουνα..σε μίσχο ευωδιαστό
Θυμήσου γιασεμένια μου 
ορμήνειες  σου ετραγούδαγα
στης νιότης τ' απανθίσματα
να μην αφήνεις να σου κόβουν τους ανθούς
χέρια που δεν κατέχουνε
και σπάνε τους βλαστούς σου
είν' παγωμένα χέρια κι άκαρδα
κλαδεύουνε..ματώνουνε
τον τρυφερό βλαστό σου...
σκαρφάλωνε και άνθιζε
σε παραθύρια ευλογημένα.

Είχες κοτσίδες τα μαλλιά
έτρεχες σαν ελάφι..
το δροσερό το χαμογέλιο σου 
μύρα έκαιε αισθηματικά
εις τας λησμονημένας..τας φθαρτάς
εσκόρπαε ευωδία τας καρδίας...

Κοντή φουστίτσα εφόραες
το ποδογύρι εστόλιζε σιρίτι από μετάξι ..
ανέμιζε σ' αγέρηδες.. 
κι όλοι επροσεύχονταν κρυφά
το άγουρο που εξύπναε το θήλυ σου
να σφίξουνε στα γόνατα
να σφίξουν τη νεότης..

Θυμήσου..παίζαμε κρυφτό
σ' έριχνα στην αγκάλη
κορίτσι έμορφο..ανέγγιχτο..
μενεξεδί λουλούδι από φως
κλεφτό φιλί σου έδινα
και μου 'φευγες ζαρκάδι..

Την Άνοιξη σου έπαιζα 
ερωτικά τραγούδια
γέμιζε η φλογέρα  τα μαλλιά
αμυγδαλέας άνθη..

Τα ερωτικά σκιρτήματα 
ήσαν ρομαντικά..
μελίσσι που τη γύρη αναζητά
σ' αλλοπαρμένα περιβόλια..
κι εσύ πολύ εκοκκίνιζες
μη μάθει το χωριό..

Τώρα που εμεγάλωσες
η μνήμη σε ζεσταίνει
μεθυστικό της Ήβης το κρασί
τα βράδια φευγαλέα σαν κερνά σε
εκείνο το κορίτσι που νοσταλγικά
στης νιότης τα περάσματα
η έρημη καρδιά μου αναζητά
να κρύψει μες στον κόρφο του
λεμονανθούς των αγοριών
κι ας μάθει το χωριό.....

''Κόρη στης Ήβης τον καιρό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

Τρίτη, 21 Απριλίου 2020

Σοφία Θεοδοσιάδη: "είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες… ξεφύγανε από παντού... από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου…"

Το διαδικτυακό περιοδικό apopsi-la, φιλοξενεί απόψεις Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών με θέμα ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ!!! 

Δοκίμιον  

Πάντα λοιπόν πίσω από τα κάγκελα κλειόμενοι,

συνοδοιπόρος μας ο χρόνος και η σιωπή,

γίνεται ξάστερη η ματιά, το βλέμμα μας αλλάζει.

Στα κάγκελα τα άγνωρα της πανδημίας που εφράξανε τη Γης,

ψάχνω τους φράχτες της ψυχής να σκαρφαλώσω,

να σεργιανίσω στο βυθό μου και να αναρωτηθώ…

δεν ξέρω πότε ήμουν πιο δυστυχής…

τότε που ερήμην με τα αθώα μάτια μου κοιτούσα μοναχά τις ομορφιές.. και γύρναγα την πλάτη στο κακό και στη μιζέρια…

ή τώρα που τον κόσμο ένιωσα… που εκατάλαβα πως πίσω απ' το φαίνεσθε κρύβεται η μεγάλη αλήθεια αυτού του κόσμου! 

Της ύλης της φθαρτής ουδείς εξέφυγε… Θεός κι αν ονομάσθηκε

του χρήματος… Θεός της εξουσίας… τώρα πέθαναν τούτοι οι  Θεοί ανύποπτα ο Θεός του φόβου κυβερνάει…

Είναι δυνατοί και αδυσώπητοι οι αέρηδες… ξεφύγανε από παντού... από τα σταυροδρόμια όλου του κόσμου…

και ορμήσανε δίχως έλεος στις πόλεις στα στενά...

σαρώνουνε στο πέρασμα ιδέες και προγράμματα…

αφήνουνε συντρίμμια πίσω τους… και δίχως πλέον λύπηση 

και δάκρυα ανατροπές ζητά η Φύση… ο Θεός που αόρατα μας κυβερνά... και στρίβει το τιμόνι του, τη ρότα μας ν' αλλάξει…

Ωσάν το χόχλο που αναβράζει στο νερό, ο όχλος γύρω μου καπάκι να εκραγεί… κι εγώ… μέσα στην κάμαρη, στου πλήθους την οχλαγογή,

μονάχος λύκος και μοναχικός, πίσω απ' το τζάμι μου τις απαντήσεις μου γυρεύω, τις έπταιξε σε τούτη θέση που εβρεθήκαμε… μήπως και τάχα εγώ! Εστάθην τάχα τες αλληλέγυα στο χώμα που με έθρεφε καθώς και στους ανθρώπους.

Τελειώνει τούτη η Άνοιξη… λερά τα σύρματα και οι απλώστρες πα στα λιακωτά της Γης, μέσα στους κάμπους της μικρής μας της ζωής, χέρι δε βρέθηκε σοφόν, χέρι δε βρέθηκε να γίνει γυαλιστής, στις πόλεις στις ψυχές στα λιακωτά, για να προλάβουνε οι άνθρωποι, τα ρούχα τα χρωματιστά στον ήλιο να στεγνώσουν…

Το ΄χα συνήθεια από παιδί, στης κατακόμβης μου της σκέψης το ριζόχαρτο, να ψάχνω την ευθύνη μου για τον πλανήτη μου που κατοικώ, κι αν είναι να τιμωρηθώ, μια σκέψη το μυαλό μου κυβερνά, την αποδέχθηκα γλυκά από νωρίς, και την πορεία μου με βήματα αργά και σταθερά, την ομορφιά για όσο μου χαρίζεται με πάθος να γευτώ, καθώς απλά, με την κοινή μου λογική, φιλοσοφώντας νοερά, στο ερώτημα της ύπαρξής μου απαντώ με δίχως φόβο και επίγνωσιν πολλή καθόσον: την Άνθιση διαδέχεται η Φθορά την Γέννησιν ο Θάνατος.

Σοφία Θεοδοσιάδη 
Εκπαιδευτικός, λογοτέχνης

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Αν οι ψυχές...

Αν η μουσική είναι η γλώσσα των ψυχών
και οι μελωδίες οι αύρες τους
εεε τότε ναι....
η αύρα της δικής σου της ψυχής
με τύλιξε για πάντα..
σε ένα βαλς του γάμου μοναδικό
για μας τους δυό..
Για σενα Γιώργη και για μένα...
Ακόμα υπάρχει αξόδευτη αγάπη μέσα μου
γιατί εβιάστηκες να φύγεις..
μα ακόμα το χέρι σου κρατώ..

Η γυναίκα σου...η Σοφία σου...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,