''Εμείς οι Αλαφροϊσκιωτοι''

Στην ίσαλο γραμμή μας στο αθέατον..
στα ύφαλα του νου μας
εμείς οι αλαφροϊσκιωτοι
εναπομείναντα φαντάσματα
στη δίνη της αβύσσου..
φιλάμε ακόμα τη σκια
που ετρύπωνε τα βράδια μας
από την καμινάδα της γιαγιάς
στολίδια..φτιασιδώματα εκουβάλαε
και άλλοτες ρακένδυτο
της ζητιανιάς τ' αερικό π' εσεργιανούσε.. 

Οι υποσχέσεις του ξελόγιασμα
ξενύχταε στις καρδιές μας
κι ύστερα αξημέρωτα
τα φώτα άναβε στις ψυχές
κι επέταε ψηλά.
Επέταε πάνω από κάμπους..
ράχες και πλαγιές..
άναβε τα καντήλια αποθαμένων
καρδιακών..
τάιζε τις ψυχές τους
ήταν μικρό τ' αερικό
μα μέγα το ραβδί του..

Έρχονταν στο πλατύσκαλο το λιόγερμα
εψιθύριζε στης μάνας μου τ' αυτί
πως θα περάσει βάσανα
πως θα την έβρουν ντέρτια
μα εκείνη το απόδιωχνε
άναβε το καντήλι της
εσταύρωνε τα χέρια..

Αερικό είν' μην δίνεις βάση του
τα χελιδόνια κοίταε στα σκέπαστρα
ως να προκάνουνε να χτίσουν τις φωλιές
στο συρματόπλεγμα αφήνουν τη λαλιά τους
εντέχνως στης αποδημίας τον καιρό
στηρίζουν τη ζωή τους.

Θυμίαμα..λιβάνι σκόρπαε αποβραδίς
το μέρωμα να σ' έβρει αγαλλιασμένο
τον πόθο της αυγής να καρτερείς.
καλέσματα της φύσης σου..
καλέσματα του νου είν' τ' αερικά..
άκουε τη φωνή τους..
φέρνουνε χρώματα αντανακλάσεων μαγικά
στην ταραγμένη την ψυχή σου..

''Εμείς οι Αλαφροϊσκιωτοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,