''δάκρυα λευκά τα γιασεμιά''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στις μεσονύχτιες στράτες μου

στ' άυλα ονειρέματα
το απτό σου ψαχουλεύω..
μπαίνεις κρυφά στην κάμαρη
μιας χαραμάδας γίνεσαι το φως
μια αναλαμπή στο σκότος..
κρατάς το χέρι μου σφιχτά
στις ασημόχρωμες τις νύχτες με πηγαίνεις
στου Νιέβα το κανάλι που σε γέννησε
και σ' έφερε σε μένα..
κι ύστερα φεύγεις..το μπορείς
την ερημία μου ν' αντέξεις..
Εις τη ραγισματιά μου της σιωπής
έχω φυλάξει μια ρωγμή 
μες στο καντούνι της καρδιάς
δάκρυα λευκά να στάζουνε 
τα γιασεμιά τ' Αυγούστου

τις νύχτες μέσα μου στ' αθόρυβα..

το ωραίον πραγματώνεις..

και το φυλάγω μυστικό..ουδέ σε μαρτυράω
πως το 'σκασες από την κόμη τη χρυσή
εκειάς της Βερενίκης
που σε επλάνεψε στ' ανύποπτα
και σε έσυρε σιμά της
κλέφτρα κι αδίσταχτη λογιέται μες στο νου
σ' αγαπημένων αγκαλιές
σαν κλέφτρα κήπων της Πρωτομαγιάς
όντας στ' απρόσμενα..κλαδεύει τα
τα άνθια της αγάπης..

'' δάκρυα λευκά τα γιασεμιά' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''κρυφές αμαρυλλίδες''

Στόλιζα τα φτερά τα λαβωμένα μου..
μ' εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..
να 'χουν ένα φως να τα οδηγεί..
στο πέταγμα το δρόμο να μη χάνουν..

πουλιά οι ελπίδες μου αμέριμνα
όταν λαθεύουν και γυρνούν στα άγνωρα.
πλανευτικά της φαντασίας ακρογιάλια..
πολυετές το ειδύλλιο της ανθοφορίας της εντός
ολάνθιστα επαραμέριζε τα αγκάθια της ζωής
υφάδια έπλεκε τα μαδημένα αισθήματα 
τα βράδια που ρακένδυτα αλητεύανε  
αναμεσίς σε γιορτινές..δειλά υποσχόμενες  
 κρυφές μου ''αμαρυλλίδες''

σειρήνες γόησσες ανέτειλλαν στα εντός

εφώτιζαν τις ερημίες της καρδιάς

στ' απρόσμενα εφύτρωναν

εκεί που εσμίγαν τα ποτάμια μου τις νύχτες.

''κρυφές αμαρυλλίδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στον ήχο μιας πλάνης''

art  Kristin Vestgard

Με μιας πλάνης το διακύβευμα αγκαλιά

στον ήχο της δεμένοι στο κατάρτι το ταξίδι
μιας σκούνας της μικρής μας σύντομης ζωής
για μιας Ιθάκης της ελπίδας μας τ' αντίκρυσμα
τα κύματα παλεύουμε
σε ακτή ενός Γιουκάλι να μας βγάλει..
Έχει κρυμμένα μυστικά το φως..

μια πλάνη και το σεληνόφως προσδοκά
πως ν' αρνηθείς φωτοσκιάσεις.. 
παραδομένοι εις τις θυμαπάτες μας..

πλανιέται ο νους..παραμυθιάζεται
στης εμορφάδας τ' αλωνάρι
την ασχήμια πολεμάει...
μα η αλήθεια στέκει εκεί
κατάματα..τυραννικά μας προσκαλεί
σαν θεία δίκη για να μας δικάσει σιωπηλά
να τις διαλύει τις αυταπάτες μας
τα κάστρα να γκρεμίζει στο ονείρεμα
ο νους να γίνεται  οδηγός..

στις πολεμίστρες να μας βγάζει.

Ξέρω καλά τις πλάνες σου..
μοιάζουν με τις δικές μου

γι αυτό σου λέω μη σταματάς να τραγουδάς..
μια πλάνη η νιότη μας μια πλάνη κι η ζωή
κοίτα τι γρήγορα νυχτώνει στα μουράγια
γρήγορα ο άνεμος σιωπά
διπλώνουν τα πανιά στα ιστιοφόρα.

το σύμπαν μένει ασάλευτο..

μονάχα εσύ..κι εγώ..στα οράματα

με απατηλά γλυκά γητέματα

στην αρμονία του κρατιόμαστε ακόμα''.

  ''στον ήχο μιας πλάνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

''γυναίκες στο κύμα''

 

Τι κι αν σπασμένα ξάρτια μείναν στο μουράγιο της
κι αν ψιθυρίζει στην ψυχή..κάνε κουράγιο..
τι κι αν μπατάρισε η βάρκα της εις τα μισά
γυναίκα εστάθηκε στο κύμα της..
εις τα νερά επέταξε τα καρφιά
μέλωσε η σκέψη και τα λόγια εμέλωσαν
ένα τραγούδι των σειρήνων
έστειλε η θάλασσα απ' τα βάθη της
σαν κάλεσμα..σαν γράμμα απ' το νησί του
εχάϊδεψε αραχνιασμένες νότες των χειλιών
εζήτησε στ' απρόσμενα της ζωής το μερτικό της
δεμένο σε λευκό πανί..πανάκριβο φρεγάτας
κάτι σαν θάμα της συνέχειας της ζωής..
αποταμίευσε τα λυπηρά αισθήματα εις το βυθό
ακολούθαε τον άνεμο
το ελιξήριο της ζωής την εκαλούσε.

 

''γυναίκες στο κύμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

''ευάγκαλος η μνήμη ανθεί''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μόνη στον ξεχασμένο αυλόγυρο
ευάγκαλος η μνήμη ανθεί

το νοτισμένο χώμα απ' την τελευταία βροχή
χωράει ζεστά τους θρύλους και τους μύθους
της μικρής μου Επικράτειας
χωράει τα περασμένα και τα αλλοτινά
τα πέτρινα τα χρόνια μας τα αλλαργινά
που εμοιάζαν στα στερνά μας βλογημένα..
χωράει  ψυχές  σε γαϊτανάκι με τα χρώματα
ίσκιους που με τυλίγουνε χορεύοντας.. 
απόκριση στο νόστο μου
στο σπίτι της γαλήνης μου
που πάντα θα επιστρέφω..

"ένα ταξίδι"..μια πρόσκαιρη φυγή

όταν για κήπους σου μιλώ

στης μάνας μου γυρνώ στους μενεξέδες

στα άη- δημητριάτικα τα χρυσαφιά

στους κρίνους τους λευκούς της Παναγιάς

στα μανουσάκια που εφύτευε τα αρωματικά

να ραίνει τις ψυχές ''των'' που 'χαν φύγει.

ταξιδεμένη κι αταξίδευτη μαζί εγώ

παρασυρμένη..ριζωμένη απ' τις μνήμες μου..

ανάμεσα απ' τα βασιλικά τολμώ

να στοχαστώ..να ροδαμίσω τις ψυχές

στην έρημη..την αδειανή αυλή..

που αφήσανε το μόχθο και τον ίδρωτα

ψυχές της προσφυγιάς και του ξεριζωμού
ψυχές φρυγμένες απ' την κάψα του Καλοκαιριού
ψυχές του κάμπου αγέρωχες

δαρμένες απ' ανέμους και λιοπύρια..

''ευάγκαλος η  μνήμη ανθεί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ατάκτως ερριμμένοι''

Δεν σου προσθέτουν..σου αφαιρούν..αν τους το επιτρέψεις αφελώς

στη σκέψη σου να μπούν και να θρονιάσουν..πλάνην οικτράν πλανάσαι

ή πανικόν..της μοναξιάς σου τον κουβά απ' αδειανό πηγάδι να γιομίζεις.

Τρέχουν ξοπίσω σου,κρυμμένοι ..σκεπασμένοι με μανδύα ιδανικό

κουκουλωμένοι ..της ''φιλίας''..λυκοφιλίας το φουστάνι...

πατούν το πέλμα εις τη Γης επιφανειακά..τα χνάρια ανύπαρκτα στο διάβα..

Ανούσιοι με άδεια τη φαρέτρα τους..αγωνιούνε καιροσκοπικά..

ανίκανοι να κοινωνήσουν της δικής τους ''της μετάλλαξης''

ως λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι..στερούμενοι ταυτότητας

απεγνωσμένοι γυρολόγοι προβολής..του άδειου τους  σαρκίου..

μέμφονται όσους προσπαθούν..απαίδευτοι..ζηλοφθονούν τους κοπιάζοντες

καθώς γνωρίζουνε ενδόμυχα πως υπερέχουνε εαυτών..

Χαμένοι στη ''μικρή'' προσωπική ανελευθερία τους

σκορπούν το μαύρο τους μελάνι ωσάν ''σουπιές'' για να θολώσουν τα νερά.

Μα το μελάνι πάντα απορροφάται ''..διαλύεται απ' τις θάλασσες

και πάντα οι θάλασσες οι ανοιχτές..γαλάζιες παραμένουν.

Κρεμιούνται σε πορτοπαράθυρα μοιρολογίτρες λες..χωρίς περίσκεψιν καθώς

από μικρό παιδί μαθαίνεις πρώτα απ' όλα πως να λύνεις και να δένεις

τα κορδόνια σου μονάχος σου ..δεν κλαψουρίζεις συνεχώς,

γιατί σου αγοράσανε παπούτσια με κορδόνια.

Μιλούν επί παντός επιστητού..είναι όλοι τους πολύ τρανά ''πολιτικά κεφάλια''...

Ούτε που άκουσαν θαρρείς ποτέ..οι ασυγκρότητοι

πως η καθημερινότητα παράγει την πολιτική..οι απόψεις ..οι προτάσεις..

Όλα τα άλλα είναι λόγια της πεντάρας εκ του περισσού

εις την αντίπερα την όχθη του μεγάλου ποταμού δεν έλιασαν ποτές

τ' ασπρόρουχα περιφερόμενοι ανοήτως σε παράθυρα φανταχτερά..άνθρωποι

''τοξικοί'' κρεμούνε μπιχλιμπίδια γιαλαντζί..αντικατοπτρισμός της κοινωνίας της λερής

και επειγόντως από εσέ ''αποφευκταίοι''.

Κι εσύ πιστός στις ρήσεις των παλαιών..πως αν φερόμαστε στους ανθρώπους

ωσάν να ήσαντε καλοί..μπορεί και να συμβεί να γίνουνε καλοί..αδιαλείπτως προσπαθείς

στη χώρα της συγκρότησης..της γνώσης και της μάθησης του εγώ τους να τους φέρεις..

Κι έρχονται ύστερα οι στιγμές σου της διάψευσης των ρήσεων..οι στιγμές απογοήτευσης ..

οι χαμένες προσδοκίες..Και τότε έρχεται η ώρα να ταχθείς στον πόλεμο..

ρισκάροντας την ασφάλεια της κρυψώνας σου..ν' αντιταχθείς στο επιφανειακόν.
με χάρη ν' απελευθερωθείς..απ' όσα σε βαραίνανε..αθόρυβα και σιωπηλά έρχεται
η ώρα σου της αποχώρησης..ψάχνοντας για τη λύτρωση για εαυτούς και αλλήλους.!!!

''ατάκτως ερριμμένοι'' ( δοκίμιον) - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''πρελούδιον στης σελήνης''...

Είναι νυχτιές που τα λυγίζω τα κλαριά..

στο φως σου ν' ακουμπήσω..

σινιάλο στείλε να σε καρτερώ..

σίμωσε αργά στο μαξιλάρι μου..

πάρε με στο βαγόνι σου

σελήνη μου............

γυναίκα είμαι που τολμά

στους σκοτεινούς τους ουρανούς

να ζωγραφίζει τα φεγγάρια πανσελήνου.

νυχτός πρελούδιον ξεχωριστόν

πεντάγραμμο μονάχα για τα 'με

με πένα στρογγυλή για να συνθέσεις..

εσύ κι εγώ..τη νύχτα να νικήσουμε..

να τα φωτίσεις τα κελιά..

τ' ανήλιαγα που καρτερούν..

στους μαυρισμένους κήπους..

να τραγουδήσεις της καρδιάς..

να την γλυκοφιλήσεις..

Όλοι θαρρούν..

πολλά θαρρούν..σκληρά θαρρούν..

δεντρί νομίζουνε ατσάκιγο..

στο δάσος πως φυτρώνω..

Τις ώρες που ησυχάζει η σκέψη μου

ετούτο με παρηγορεί

πως με τυλίγει η  λάμψη σου

διόλου δεν την αρνιέμαι

κατέβα..κατηφόρισε..απ' την ουράνια σκάλα..

μόν' αλαφροπερπάτα τα..σηματοδότης φωτεινός..

τα απροστάτευτα..της Γης τα χωματένια μου

τα ολισθηρά μου  μονοπάτια..

μη μένουνε στου σκοταδιού..σβηστά..

στα μαγισσάκια να παραδοθώ..
στο άγγιγμα..γλυκός ο αναπαμός μου!!!

''  πρελούδιον στης σελήνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,