''κρυφές αμαρυλλίδες''

Στόλιζα τα φτερά τα λαβωμένα μου..
μ' εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..
να 'χουν ένα φως να τα οδηγεί..
στο πέταγμα το δρόμο να μη χάνουν..

πουλιά οι ελπίδες μου αμέριμνα
όταν λαθεύουν και γυρνούν στα άγνωρα.
πλανευτικά της φαντασίας ακρογιάλια..
πολυετές το ειδύλλιο της ανθοφορίας της εντός
ολάνθιστα επαραμέριζε τα αγκάθια της ζωής
υφάδια έπλεκε τα μαδημένα αισθήματα 
τα βράδια που ρακένδυτα αλητεύανε  
αναμεσίς σε γιορτινές..δειλά υποσχόμενες  
 κρυφές μου ''αμαρυλλίδες''

σειρήνες γόησσες ανέτειλλαν στα εντός

εφώτιζαν τις ερημίες της καρδιάς

στ' απρόσμενα εφύτρωναν

εκεί που εσμίγαν τα ποτάμια μου τις νύχτες.

''κρυφές αμαρυλλίδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,