''πρελούδιον στης σελήνης''...

Είναι νυχτιές που τα λυγίζω τα κλαριά..

στο φως σου ν' ακουμπήσω..

σινιάλο στείλε να σε καρτερώ..

σίμωσε αργά στο μαξιλάρι μου..

πάρε με στο βαγόνι σου

σελήνη μου............

γυναίκα είμαι που τολμά

στους σκοτεινούς τους ουρανούς

να ζωγραφίζει τα φεγγάρια πανσελήνου.

νυχτός πρελούδιον ξεχωριστόν

πεντάγραμμο μονάχα για τα 'με

με πένα στρογγυλή για να συνθέσεις..

εσύ κι εγώ..τη νύχτα να νικήσουμε..

να τα φωτίσεις τα κελιά..

τ' ανήλιαγα που καρτερούν..

στους μαυρισμένους κήπους..

να τραγουδήσεις της καρδιάς..

να την γλυκοφιλήσεις..

Όλοι θαρρούν..

πολλά θαρρούν..σκληρά θαρρούν..

δεντρί νομίζουνε ατσάκιγο..

στο δάσος πως φυτρώνω..

Τις ώρες που ησυχάζει η σκέψη μου

ετούτο με παρηγορεί

πως με τυλίγει η  λάμψη σου

διόλου δεν την αρνιέμαι

κατέβα..κατηφόρισε..απ' την ουράνια σκάλα..

μόν' αλαφροπερπάτα τα..σηματοδότης φωτεινός..

τα απροστάτευτα..της Γης τα χωματένια μου

τα ολισθηρά μου  μονοπάτια..

μη μένουνε στου σκοταδιού..σβηστά..

στα μαγισσάκια να παραδοθώ..
στο άγγιγμα..γλυκός ο αναπαμός μου!!!

''  πρελούδιον στης σελήνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,