''χρόνος ευδαίμων διακείμενος'' .

Ακροβατώντας στην αιώρα του αχανούς

εδήλωνε θριαμβευτής..ο χρόνος ο συνθλίβων..

ο χρόνος ο φθοροποιός..λογιόταν μακελάρης..

Χρόνε ανυπότακτε..σκληρέ..κρυφτούλι παίζεις με τα μας..

μα εγώ δε σε φοβούμαι ..σκασιαρχεία εθίστηκα από μικρή..

μου δίδαξες την αλφαβήτα της ζωής και με κατάντησες

ανυπότακτη περσότερο απ' εσέ..

να τραμπαλίζομαι μου έμαθες στις ρηξικέλευθες αιώρες σου

φιλοσοφώντας για το μάταιον βρίσκω άλλους τρόπους

τον εαυτό μου ξεγελώ και  στα σημεία σε νικάω..

μου αγριεύεις και γελάς..σε παίρνω στο κατόπι

τη γλώσσα βγάζεις περιπαιχτικά

νίκες και ήττες με κερνάς..επιλογές και ρήξεις

μα μες στις χαραμάδες απ' την πόρτα που μου κλειείς..

χρόνος ευδαίμων διακείμενος με κυβερνά

γίνομαι φως..αόρατη σκιά.. κλέβω ''αχτίνες''..

για να ζεσταθώ.. από τον ήλιο μου..τον άρχοντα..

στης λήθης ρίχνω..στο δεντρί...

καμμένα τα παράριζα στις πίκρες σου αποθέτω..

γεννιέται νιός ο κήπος μου απεξαρχής..και ροβολώ

στην αλάνα του πανηγυριού μου της ζωής..

δηλώνω ''αλάνι'' απείθαρχο..

γενναίους ''λιποτάκτες'' της ζωής ακολουθώ

τους αρνητές του μίζερου..του εγκλεισμού

μαζί τους παίζω το κρυφτό..κυνηγητό

κοτσάκια μου σκαρώνουν..τους σκαρώνω

είμαστε αλάνια επίγνωσης..βαθείας ενσυναίσθησης

υφάντρες του αργαλειού σου..

 

''χρόνος ευδαίμων διακείμενος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

'' κυλάει η βροχή''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Κυλάει η βροχή και παρασέρνει τη σκουριά

της σκέψης διώχνει τα λασπόνερα

το βλέμμα ακολουθεί τις ράγες της σιωπής

παίρνουν τα σύννεφα το χρώμα το μαβί

ξυπνάει η κάμαρα ανάγλυφες σκιες..

κώδικες μυστικοί ψιχαλιστά..

σήματα στέλνουν μορς..

λυτρωτικά ξεπλένουνε

βρώμικους δρόμους σκοτεινούς

που εκδίδονται  αμούστακα παιδιά

απέλπιδες ιδέες και γυναίκες..

και μια κραυγή απαλή..ψιχαλιστά μ' ακολουθεί

μεταμφιεσμένη μυθολογικά

τ' ονείρεμα να μην εγκαταλείψω..

συνθετικές δαντέλλες να αρνούμαι να φορώ

σ' ένα παλιό φθαρμένο μου χειρόγραφο..

τ' αυθεντικό ν' αναζητώ..

Θα 'ρθει μια μέρα ονειρεύομαι..

χωρίς ομπρέλλα να χορεύω στη βροχή

οι στάλες να γεμίζουν της ψυχής μου τις ρωγμές

τα πετρωμένα μου όνειρα να βρέχονται..

στα ξαφνικά να ζωντανεύουνε στα μάτια μου

χρώμα γλυκό της σέπιας να φορούνε..

 

'' κυλάει η βροχή''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στη φάτνη της καρδιάς''

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σου γράφω από έναν χθόνιο Δεκέμβρη''

φωτο : από το διαδίκτυο

Σου γράφω από έναν χθόνιο Δεκέμβρη ποταπό

να τον ελησμονήσω πάραυτα ακόμα προσπαθώ

να τον κατακρημνίσω αγκαλιά  με το παλιό

με τον κονδυλοφόρο μου.. 

μέρες γλυκές..μωλωπισμένες και πικρές.. 

σκορπώ στου τετραδίου τις αράδες μου 

μη και της λησμοσύνης χαριστώ..

στόχοι μετέωροι..π' εχάθηκαν στον πανικό..

φόβοι που τρύπωσαν απρόσμενα.. 

εγίνηκαν στοιχείο της ζωής μας. 

λέξεις καινούριες που εφευρέθηκαν.. 

''παράπλευρες απώλειες'' τις είπαν..

θαρρείς και δεν υπήρξαμε στο χρόνο του ποτές

τη μοναξιά των ημερών κωπηλατώ

βυθούς για να την ναυαγήσω αναζητώ

ως να γυρίσει η ψυχή στην ομορφιά της.

τον ήχο της φωνής σου αναζητώ

τις ανθηρές σου λέξεις στα εντός μου κοινωνώ

στη φάτνη της ψυχής μου τις στολίζω

κι έτσι  γιατρευτικά..μαζί με σε 

με το νιογέννητο Χριστούλη συντροφιά

μένω μονάχη..σιωπηλή..στου φάρου τ' αντιφέγγισμα

το χθόνιο Δεκέμβρη μου φορώντας..

απά στο μέρος της καρδιάς με στίγματα ανεξάλειπτα

με μια παντιέρα μακρινή τον αποχαιρετώ.

 

''σου γράφω από έναν χθόνιο Δεκέμβρη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''τα Χριστούγεννα της Ροδένιας''

Από μικρό σαν ήμουνα παιδί..το ονείρεμα ήταν μαγικό..γιατί μπροστά στην παραστιά..στη θράκα του σπιτιού μου..τα βήματα της σκέψης μου με φέρνανε..στον φτωχικό ξενώνα της Μαριάμ και του Ιωσήφ..εκεί που ανύποπτα γεννιόντανε της Οικουμένης το μωρό..του σύμπαντος το Θάμα. Αποβραδίς ελέγαμε τα κάλαντα..μου αγόραζαν καινούρια παπουτσάκια οι γονιοί μου..παλτό ζεστό για να ζεσταίνομαι..κι έφτιαχνε πάντα η μάνα μου με τα χεράκια της γλυκά..Και καθώς εμεγάλωνα και με αγκάλιαζε η παγωνιά..μου τρύπαγε το νου μου το αγιάζι..στη φαντασμαγορία και τη λάμψη της γιορτής..αδιέξοδες οι σκέψεις μου τα βράδια.. επέμενα.. αμετανόητα εσυνέχιζα τα Χριστούγεννα να αγαπώ..αγγίζοντας τις νότες του μικρού τυμπανιστή..που είχαν καταλαγιάσει ελπιδοφόρα στην ψυχή μου..Μπορούσα τώρα να σκεφτώ σοφά..να επιστρέφω στην κρυψώνα της καρδιάς της παιδικής..να ψάχνω και να βρίσκω απαρχής μία νέα ''γέννα''..Πάντα οι ''γέννες'' μας γεμίζουνε και φέρνουνε χαρά..ένα βλέμμα..ένα κοίταγμα βαθύ με το ''μωρό'' κι έτσι δενόμαστε για πάντα .. φωλιάζει η ελπίδα στην καρδιά..έρχεται η αλλαγή μέσα στα απόκρυφα ..τα ξεχασμένα φύλλα..

Ανάκατες μες στο μυαλό μου πάντα οι μυρωδιές από κανέλλα και γαρύφαλλο στην ''σουρωτή'' την πίτα την μικρασιάτικη της μάνας μου  για τις γιορτές των Χριστουγέννων..ψημένου κάστανου η μυρωδιά στη μαντεμένια σόμπα της κουζίνας..πάχνη πρωινή και χιόνι ως την πόρτα του σπιτιού..στην παγωμένη μου πατρίδα..και η σκάφη στρωμένη επιμελημένα ..καθαρά..το χοιρινό που σφάχτηκε την οικογένεια να θρέψει..και να..στήσανε πάλι εμπρός μου ''σκηνικό'' και να..''Χριστού''τη ''γέννα''..΄πάλι μου την τάζουν..Τις αφορμές ξανά αναζητάς..να φτάσεις και προορισμούς απ' την αρχή..μιας νέας γέννας ξεκινήματα να κάνεις..

Σε λίγες μέρες πάλι θα ξανασυμβεί..πάλι η προσδοκία την πόρτα θα χτυπήσει..άηχα ακόμα είναι νωρίς..μα τόσο δυνατά.. ακούω τον μικρό τυμπανιστή..που ήρθε και στάθηκε στου νου την πόρτα μου μπροστά..και μελωδίες για τη ''γέννα'' ..τη γέννα την ξεχωριστή μου τραγουδά..Είναι η γέννα του Χριστού..  .αλλιώτικο ετούτο το μωρό..Η Παναγιά δεν το κατάλαβε..δεν το περίμενε..που να το φανταστεί..πως η γέννα απ' τη μήτρα της..θα γίνονταν γέννα αλλιώτικη.. '' γέννα και μήτρα ελπίδας''.. καρτερικότητας και υπομονής..για τους ανθρώπους που πιστεύανε σε έναν καινούριο ερχομό ? 

 

Μητέρα ήτανε κι αυτή ..γλυκειά και τρυφερή..το βλέμμα της αγκάλιασε με ζεστασιά..και θαλπωρή το όμορφο μωρό της..Κοιτάχτηκαν.. αγαπήθηκαν και δέθηκαν..με μία συμφωνία παντοτινή.. πάλι κι εφέτος τη μελαγχολία των Χριστουγέννων θ' αποποιηθώ..γλυκά τις απουσίες θα προσπεράσω..τις κρίσεις τους αποκλεισμούς οπίσω μου για λίγο θα τ' αφήσω..θ' ακούσω τη φωνή της μάνας μου..Ροδένια μου εβράδιασε..ετοιμάσου για τα κάλαντα.. το βλέμμα θα σηκώσω  αψηλά ..και θα αφουγκραστώ σαν την παιδίσκη τη μικρή..και θα με θάλλουν τρυφερά..

τα  Ωσαννά  που θ' άδουν οι αγγέλοι..

''τα Χριστούγεννα της Ροδένιας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη - ( Δοκίμιον λυρικόν)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

♫♫♫ σαν μελωδία ♫♫♫

φωτο : από το διαδίκτυο

Εκεί..

στην ώρα που ο αυγερινός στα σύννεφα κοιμάται..

ένα ψυχοπούλι έρχεται και μου χτυπάει το τζάμι...

ξύπνα μου λέει μη θλίβεσαι..

γιατί είσαι ακόμα ζωντανή..κι η αγάπη σε θυμάται..

παλιός μου γνώριμος..ο ήχος ο ζεστός..

στο τζάμι της ψυχής μου...

τα παγωμένα εκείνα πρωινά..την κάμαρα ζεσταίνει..

σαν μελωδία μακρινή..σαν ροδοστάξει το ξημέρωμα..σιμώνει η μορφή σου την ψυχή μου

κάθε που η σκέψη μου σε σένα πεταρίζει..μελωδώ..
κι αν οι ψυχές μας λέν' πως  αφουγκράζονται..
μπακίρια οι λέξεις οι μετύστερες..
μετά από σε..σκουριάζουν...

 ♫♫♫ σαν μελωδία ♫♫♫ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στην κάμαρη της παρθένου''''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κιτρινισμένο απομεινάρι..στο σεντούκι το παλιό

βογγούσε μέσα ο έρωτας στο αδειανό

το μεταξένιο το λευκό της μεσοφόρι..

οι κρίνοι πια του γάμου μαραμένοι...

επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

έπαψε τώρα από καιρό ο κήπος της

άνθια και δέντρα αειθαλή να ευδοκιμεί..

μα ο νους της δεν ησύχαζε τα βράδια..

ήταν Χειμώνας και ο αγέρας ο τρελλός..

αντάριαζε..εσκόρπαγε το χιόνι στο παράθυρο..

το χιόνι στην καρδιά της..

στην κάμαρα της νύχτας λιγοστό το φως..

έπαιζε με τα χιόνια στα μαλλιά..

εφώτιζε το μεσοφόρι της παρθένου το μετάξινο..

ετόλμησε..μια ύστερη φορά

εφόρεσε εις τον καθρέφτη της μπροστά

εις στο σταφιδιασμένο απ' τις ουλές της μοναξιάς κορμί

το φυλαγμένο το λευκό της μεσοφόρι

φόρεσε λίγο κοκκινάδι στα άχρωμα τα χείλη της..

το κρύο δε λογάριασε..έφερνε ζέστη η σκέψη για ζωή..

πλημμύριζε απ' το καταχωνιασμένο της συναίσθημα..

έσβηνε όλες της τις δυστυχιές..αστέρι έψαχνε να βρει..

το όνειρο του γάμου της αυτόν που δεν εγεύτηκε ποτές ..

να το ταχυδρομήσει..

μα ήταν παγωμένη η βραδιά..τα χρόνια αταξίδευτα..

στις μηχανές του χρόνου αλεσμένα..

κι επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

''στην κάμαρη της παρθένου'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,