''στην κάμαρη της παρθένου''''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κιτρινισμένο απομεινάρι..στο σεντούκι το παλιό

βογγούσε μέσα ο έρωτας στο αδειανό

το μεταξένιο το λευκό της μεσοφόρι..

οι κρίνοι πια του γάμου μαραμένοι...

επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

έπαψε τώρα από καιρό ο κήπος της

άνθια και δέντρα αειθαλή να ευδοκιμεί..

μα ο νους της δεν ησύχαζε τα βράδια..

ήταν Χειμώνας και ο αγέρας ο τρελλός..

αντάριαζε..εσκόρπαγε το χιόνι στο παράθυρο..

το χιόνι στην καρδιά της..

στην κάμαρα της νύχτας λιγοστό το φως..

έπαιζε με τα χιόνια στα μαλλιά..

εφώτιζε το μεσοφόρι της παρθένου το μετάξινο..

ετόλμησε..μια ύστερη φορά

εφόρεσε εις τον καθρέφτη της μπροστά

εις στο σταφιδιασμένο απ' τις ουλές της μοναξιάς κορμί

το φυλαγμένο το λευκό της μεσοφόρι

φόρεσε λίγο κοκκινάδι στα άχρωμα τα χείλη της..

το κρύο δε λογάριασε..έφερνε ζέστη η σκέψη για ζωή..

πλημμύριζε απ' το καταχωνιασμένο της συναίσθημα..

έσβηνε όλες της τις δυστυχιές..αστέρι έψαχνε να βρει..

το όνειρο του γάμου της αυτόν που δεν εγεύτηκε ποτές ..

να το ταχυδρομήσει..

μα ήταν παγωμένη η βραδιά..τα χρόνια αταξίδευτα..

στις μηχανές του χρόνου αλεσμένα..

κι επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

''στην κάμαρη της παρθένου'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,