⫷ μικροί φυγάδες ⫸

 

''Μικροί φυγάδες'' μου ψυχές ευγενικές

που επιδέξια δραπετεύετε καθημερνά

από τη φρίκη που γεννά η στέρφα Γης

όμοια του δάσους μου εσείς τα ξωτικά

μικροί..τρανοί μου ήρωες..

σ' αλλοπαρμένες εποχές

αλλόκοτο το λιακωτό που σας εφύτρωσε

στην κολυμβήθρα της η ίδια η ζωή

εμύρωσεν το μέτωπον κι εχάραξε σταυρούς

ν' ανηφορίζετε μοναχικά δύσβατα μονοπάτια..

στους πρωινούς τους δροσουλίτες κάστρα άπαρτα 

σεργιάνιζαν στων ομματιών σκιές αγριεμένες

μα εσείς τα βράδια τα έναστρα

ληστές φωτός εντύνοσταν

τη μέρα εφυτεύατε στην έρημο ανθούς.

 

Ανέντιμα σας φέρθηκε η ζωή

μα δεν εμπόρεσε σκάρτους για να σας κάμει.

με το κεφάλι αψηλά κι όχι γυρτούς τους ώμους

εφυγαδεύσατε τη σκέψη σας στην αναζήτησιν

σε άλλους τόπους να φυτέψετε αρτόδεντρα

για να γεμίζουν τα περβάζια πεινασμένων

Αλάνια αλύγιστα οι ψυχές..αδείλιαγα

ξυπόλητες εβγαίνανε εις τους δρόμους

στους βράχους εξαπόσταιναν για να τις ξεδιψάσουν

έσταζαν οι αμάραντοι..εστάζαν τα λιθάρια

εδρόσιζαν τις κουρσεμένες των φυγάδων τις ψυχές

κι έπειτα έπαιρναν το δρόμο για τη θάλασσα

για να ξεπλύνουν αμαρτίες και πομπές

να πέσουνε απ' τα χέρια τα καρφιά

να 'χει ένα νόημα και το φευγιό

στις κακοτράχαλες τις στράτες των φυγάδων...

 

⫷ μικροί φυγάδες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη. 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Σοφία Θεοδοσιάδη, απόφοιτος της Αρσακείου Ακαδημίας, υπήρξε εκπαιδευτικός από το 1972 έως το 2005. Εργάσθηκε επί σειρά ετών στο Λύκειον Φιλοθέης, στην Ελληνοελβετική Σχολή, κατόπιν στην Ειδική Αγωγή ως μεταπτυχιακή παιδαγωγός σε παιδιά με σύνδρομο Down και επί μια εικοσαετία σε σχολεία δημόσιας εκπαίδευσης της Πάτρας.

⫷ εις την καρδίαν εμφωλεύουν αλμπατρός ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Στα μελιχρά τα δειλινά όντας στενεύει η ψυχή

κανένα ακρογιάλι εις την αγκάλην του δε με χωρεί

τη θάλασσα παρακαλώ..μοιάζει το γιατρικό μου..

να στέλνει μου στα ωκεάνια πουλιά 

φτερά να μου κολλούν τα αλμπατρός

μαζί τους φτερογώντας να πετάω...

να χάνομαι απ' την οχλοβοή

 να γεύομαι της ευτυχίας τους το πέταγμα

κι αν θα με βρει εις το φτερό

το βέλος του Θανάτου..ένα τραγούδι 

ξεψυχώντας ν' αρχινώ εις τον ανάριο ουρανό

φτάνει που εβρεθήκαμε για μια στιγμή

στο διάλειμμα της Γης του απάνου κόσμου

κι όταν πεσμένη θε να βρίσκομαι στην κόλαση

να παίρνω τις παλέτες μου τις ακριβές

να επιστρέφω στα μελίχροα  δειλινά

σε γαλαζοαίματες να βρέχομαι αμμουδιές

την υγρασία ν' ακουμπούν τα ακροδάχτυλα

αβούλιαχτη η υγρασία της ψυχής

αίωρο το συναίσθημα..μετέωρο το βήμα ..

Χρόνους στο ερώτημα εγκυμονούσα η ψυχή

αν είν' κατάρα ή ευχή

αν είναι ευλογία για σαράκι απολυτρωτικόν

εις την καρδίαν να εμφωλεύουν αλμπατρός

εις τα κατάρτια πάντα την ψυχή

όμοια μ' αγέρωχο πουλί

να την κρατούν ανεβασμένη..

⫷ εις την καρδίαν εμφωλεύουν αλμπατρός ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στην άβατον διάβασιν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι αν όπως λεν οι ιερές γραφές στις εκκλησιές

υπάρχει η ζωή η μεταθάνατον..στείλε σημάδι να χαρείς

ποτές μου δε με σκιάζαν των αποθαμένων τα φαντάσματα

παρά εξόν των ζωντανών..

θα 'χω την πόρτα μου μισάνοιχτη και θα το περιμένω

την οπτασία σου ν' αγγίξω τρυφερά.

Η μνήμη σκάβει ανελέητα στα έγκατα..

ζηλεύω το το κυπαρίσσι που εφύτεψα στα πόδια σου

γιατί έρχονται οι ρίζες του..χαϊδεύουν τα οστά σου

ήθελα να 'μαι ρίζα του να 'ρθω να σ' ακουμπήσω

Το πιο γλυκό και τρυφερό μου λείψανο

στέκεις εκεί ταριχευμένο στη θυρίδα της ψυχής μου

Είναι ετούτη η αρχέγονη ανάγκη μας συμβίωσης

αποθαμένων ζωντανών

που απαλύνει και το μάταιον

ξεμακρυσμένες μαλακώνει αναμνήσεις.

Αναρωτιέμαι τι θα έγραφε στον τάφο σου ο ποιητής

μα σε κοιτώ πως μειδιάς και χάνεσαι

στην άβατο διάβασιν..στο άγνωρον του σκότους.. 

αδιαφορούνε οι νεκροί  για τούτες δω τις πολυτέλειες

οι ζωντανοί μονάχα νοιάζονται

από ατέρμονη τρανή ματαιοδοξία.

''στην άβατον διάβασιν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''εβγήκα στο μπαλκόνι ''

Εβγήκα στο μπαλκόνι κι εσεργιάνισα

ίλιγγο εφέρνανε..την παραζάλη εις το νου

των ορέων τα μπαλκόνια τα υψιπετή

τα ρηξικέλευθα των ωκεανών ταξίδια..

μα το αποφάσισα να κρατηθώ γερά 

μην καταγκρημνισθώ..μη βυθιστώ πριχού

τον άνθρωπο πολύ να αγαπήσω..

για να μπορεσω ν' αγαπήσω κι εμέ

να εναγκαλιστώ τα πάθη και τα λάθη μου

το Θείον ιχνηλατώντας μες στα άδυτα..

στα καταγώγια της ψυχής μου..συγχώρεση και έλεος

στις προσευχές μου να ζητήσω..

αποσταμένη ευρέθηκα στο μπαλκονάκι το μικρό

που εκατοίκει εντός μου..

κει που εφύτρωναν τα άγρια κυκλάμινα

στο φιδωτό δρομάκι..

πότε στ' αλήθεια εβράδιασεν..

τι γρήγορα επέρασαν τα χρόνια

σεργιάνισα..ετραγούδησα..αφουγκράστηκα

θαρρούσα πως ο χρόνος θα 'τανε ατελείωτος

τα χρώματα ως το τέλος θ' ατενίζαμε 

στο λιμανάκι αντάμα....

μία παράξενη με εκυρίευσε σιωπή

εξύπνησα κι εθώρησα τον σύντομόν μας βίον

τα μύρα ήσαν δυνατά..εράντιζαν τη σκέψη

κι η θέα του ονείρεμα στου κόσμου τα μπαλκόνια..

''εβγήκα στο μπαλκόνι '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« αναστοχασμοί » - Δοκίμιον

Καθώς εμέστωναν τα χρόνια της ωρίμανσης 

ματαιωμένες προσδοκίες μου εσφίγγαν το ζωνάρι..

τα πικραμένα μάτια μου σκοτείνιαζαν..

μες στο σκοτάδι αναλαμπές

εντύνονταν ονείρατα που δεν ευδοκιμήσαν..  

Καθώς η φτώχεια γύρω μας απλώνεται καθημερινά

σφαδάζει η σιωπή μου μες στους χαλεπούς καιρούς

Nαι.. είμαι '''παλιομοδίτισσα'' εγώ..με τόση θλίψη αναπολώ

τα λόγια των γονιών μου..που απ' τα μικράτα μου εμάθανε

σχολείο ζωής και σεβασμό εις την ανθρώπινη ζωή

να μελετώ..να την μεταλαβαίνω..

Ναι..είμαι ''παλιομοδίτισσα'' και το δηλώνω ευθαρσώς

δεν δέχομαι ν' ακολουθώ ορδές χωρίς καμμία κρίση..

να συμμετάσχω στο χορό αυτόν του παραλόγου..

Έπαψε εντός μου χρόνους τώρα πια το ψέμα σας το βρωμερό 

πραμάτεια να στιβάζει..

Τα πολυκαιρισμένα διαβασμένα τα βιβλία μου...

μου λέγαν για ισότητα στη μάθηση...για ισονομία στο φαγητό.. 

στη δίψα και στην πείνα...

ωσάν φακίρης τσίρκου περιφέρεσαι εξουσιαστή

εμπαίζεις συνειδήσεις.

Παλιομοδίτισσα δηλώνω απερίφραστα

τα ψίχουλα ως μάνα εξ ουρανού διόλου δε μου ταιριάζουν.

Την ουτοπία μου την γκρέμισες...και πάλι με καλείς στην αγορά...

''φανφάρες''  και λογίδρια με στόμφο να μου ψάλλεις.

Παλιομοδίτισσα λοιπόν εγώ...και έτσι θα σε κρίνω...

Χρήζεσαι αρχηγός επίδοξος ψυχών απελπισμένων.

τελάλης γίνεσαι του ψέμματος..σκορπάς τα τρύπια σου καπίκια.

 

Τώρα εβεβαιώθηκα πως οι παλιομοδίτες μου οι γονείς...

καλύτερα απ' όλα τα αρπαχτικά..συστημικών και τσαρλατάνων

εγνώριζαν και μου 'μαθαν..ΙΣΟΤΗς τι σημαίνει..

Κράτα τα γκέμια μου 'λεγαν γερά..κι αν πέσεις απ' το άλογο μη φοβηθείς

καταφερτζήδες..αδαείς δρόμο μετ' εμποδίων θα σου φράζουν

ξανακαβάλα τ' άλογο..τράβα τα γκέμια δυνατά  απ' την αρχή προχώρα.. 

Μη μας καλείς λοιπόν στο σκηνικό...που έστησες το θέατρο να παίξεις...

Παλιομοδίτες είμαστε εμείς και από θέατρα δεν ξέρουμε της Χαλιμάς...

 είμαστε θιασώτες της γενιάς του Θέσπι του Νικήρατου

 που με τον αραμπά τους εταξίδευαν ''ορίτζιναλ'' πολιτισμό

γι αυτό σου λέω σε γλώσσα παλιομοδίτικη..

γνωρίζουμε καλά και μοναχά τα λαϊκά ''μπουλούκια''.

( Λυρικον Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στης μούσας τα ξαφνιάσματα''

Μούσα μου εστάθη η ίδια η ζωή..

δεν την εκαταφρόνησα..

ούτε κι εκείνη εμένα...

της Τερψιχόρης ελαχτάρησα

εκείνο το φουστάνι του χορού

στης μούσας τα ξαφνιάσματα επόθησα

μύθος να μοιάζουνε οι μέρες μου

οι νύχτες μου να 'χουν το λυρισμό της...

Τραγούδια έκαμα τις αμαρτίες μου

τις ανημπόριες μου στιχάκια

της μίζερης στιγμές- φορές αχλής

πέταξα το φουστάνι..

Στιχάκια έκαμα τα κολασμένα μου

τ' ακόλαστα ιερά μου τα φυλάγω

τους πειρασμούς προσκύνησα

τα πάθη μου ετάϊσα

γιατί η ζωή είναι εκεί..

μούσα αδάμαστη..με προκαλεί

σαγήνης μούσα ..το μάτι μου κλειεί

αναμεσίς στα βάσανα..να τη γευθώ

ν' ακούσω ήχους..μελωδιές

στον έρωτα σαρκικά να της παραδοθώ

ως το μεδούλι της να τη γευτώ..

γι αυτό σου λέω

τη δύναμη..αδυναμίες μου

σπόρους εφύτεψα στη ρίζα μου

δεντριά για να γεννούνε

κι όταν στο στέρνο εθρόνιαζε η μοναξιά

τις νύχτες έψαχνα ουρανούς

ένας δραπέτης με φτερά

κι εφύτευα αστέρια..

''στης μούσας τα ξαφνιάσματα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''το κανταράκι των αρωμάτων''

Δώρο της νόνας μου ακριβό

το κανταράκι από γνήσιο χαλκό

στης  Μικρασίας τα μπακιρτζίδικα παρμένο

μονάδα μέτρησης και βάρους της αγάπης

των ψυχών..

που έμελλε στο δρόμο της ζωής

για ανθρώπους και για ζώα ν' αποχτήσω

να το φυλάγω στις αποσκευές..

να μην το λησμονάω

κάθε που θα πικραίνομαι στα ξέστρατα

να τη ζυγίζω απ' την αρχή 

τη νοστιμιά μου της ζωής

από το κανταράκι να αδειάζω τα αγκάθια

να το γιομίζω ρόδα αγριοτριανταφυλλιάς

της εκατόφυλλης από τον κήπο της γιαγιάς μου ..

στο παλαιοπωλείο στον τοίχο της καρδιάς

με ατσαλένιο ένα καρφί

στέκεται χρόνια κρεμασμένο..

μη με ρωτάς λοιπόν για τούτο το κειμήλιο

και πόσο πάει το ''κανταράκι''

επότισε το τάσι του αρώματα

για τούτο δεν πωλείται..

μον' σαν σκουριάζει ο καιρός την αντοχή

η ψυχή αντάξιος καλαϊτζής

με τέχνη περισπούδαστη τα σημάδια του γανώνει.

''το κανταράκι των αρωμάτων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 ( καντάρι = μονάδα βάρους, ίση με 44 οκάδες (56,408 κιλά)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,